در هندوستان و تایلند حشره ای است به نام حشره لاک که از اندامش شیره ای می تراود.
از این شیره « لاک صدفی » یا « شلاک » را تهیه می کنند. نوزاد این حشره، خود را به نهال برخـی درختان می آویزد. پوزه ی خود را درون پوست درخت کرده غذای خود را بدین گونه به دست می آورد. آن گاه ماده چسبناکی از بدنش تراوش می کند که سر تا سر اندامش را خیس می نماید.
حشره لاک آن قدر فراوان یافت می شود که شاخه های درختان را از شیره بدن خود خیس خیس می کنند. برای جمع آوری شیره ها، در ماه اول و آخر تابستان، این شاخه ها را در حالی که حشره های لاک همچنان بر آن ها چسبیده اند، از تنه‌ درخت می برند. سپس آن ها را تکه تکه کرده با آب گرم طوری می شـویند که هر گونه مواد رنگی از آن ها فرو بریزند. بعد هم از پارچه های صـافی عبورشان می دهند و آن چه به دست می آید در جایی می گسترند تا به صورت ورقه های نازکی، خشک شود.
دراین هنگام دیگر لاک صدفی آماده شده؛ منتهی هنوز به رنگ نارنجی می باشد. سپس با افزودن ماده‌ سفید کننده می توان از آن لاک سفیدی به دست آورد.
پیـش از مصرف، لاک صدفی را در الکل حل می کنند. چون آن را بر روی چیزی می مالند پس از اندک زمانی الکل پریده، لاک باقی می ماند و جلا و درخششی به آن می دهد.
لاک صدفی را بر کف اتاق و بر روی مبل و صندلی هم می مالند. خشک شدن لاک بر اثر تبخیر آن است و این کار بسیار سریع انجام می گیرد. خشک شدن سریع لاک، یکی از امتیازها و دلیل مرغـوبیت آن است و به همین جهت مصرف بسیاری پیدا کرده است.
لاک صدفی نسبت به سایر لاک ها به راحتی سنباده می خورد و شفاف می گردد. منظور ما از دیگر لاک ها « روغن جلا » می باشد.
روغن جلا نوعی رنگ معمولی است ولی هیچ گونه رنگیزه ای، نه سفید و نه دیگر، در بر ندارد. این را از حرارت دادن مخلوط رزین های سخت، همراه با یکی از روغن های خشک شونده، به دست می آورند.
آب، الکل، صابون و سایر مواد پاک کننده بر روی لاک صـدفی لکه می اندازند. زیرا که این نوع لاک هرگز مانند روغن جلا مقاوم و آسیب ناپذیر نمی باشد.