Aspergillosisآسپرژیلوزیس




آسپرژیلوزیس

مقدمه:
این بیماری یک عفونت قارچی است که توسط آسپرژیلوس فومیگاتوس ایجاد می شود. بارز ترین نشانه این بیماری نفس نفس زدن بدون صدا است به خصوص در جوجه های کم سن. بعضی از اوقات ارگانیسم های دیگری هم باعث این گونه علائم می شوند و لی بیشتر در مرغ های بالغ تر و با جراحات چشمی و یا جراحات مزمن دیده می شود. قارچها می توانند همراه با مواد غذایی از کارخانه جات تولید این گونه مواد، در خیلی از گونه های جانوری همانند پرندگان و انسانها ایجاد بیماری کنند. گاهی اوقات جراحات همانندی با گونه های دیگر آسپرژیلوس و یا با قارچ های دیگر مثل پنی سیلیوم ها و یا آبسیدیا تولید می شود.

این قارچ در ماکیان، بوقلمون، اردک، پنگوئن، پرندگان زینتی، و پرندگانی که در آب زندگی می کنند، در سطح جهانی می تواند ایجاد بیماری می کند. دوره کومون این بیماری 2 تا 5 روز است، شیوع مریضی معمولا کم است ولی گاهی تا 12 درصد هم می رسد، مرگ و میر این بیماری حدود 5 تا 15 درصد است.

انتقال این بیماری با استنشاق اسپور زیاد قارچ در محیط صورت می پزیرد. معمولا انتقال از یک جوجه به جوجه دیگر خیلی کم صورت می گیرد. اسپور ها بسیار به مواد ضد عفونی کننده مقاوم هستند.



نشانه ها:

فرم حاد:

بی اشتیاقی، سستی، جیک جیک کردن بدون صدا، تنفس سریع، لاغری، خواب آلودگی، علائم عصبی (نادر).

فرم مزمن:

ترشحات از چشم ها (فقط ترشحات)، تحلیل رفتن بدن.



علائم کالبد گشایی:

ندول های زرد تا خاکستری یا پلاکهایی در ریه ها.
کیسه های هوایی، نای، پلاک هایی در محوطه صفاقی که شاید به سطحی متمایل به سبز داشته باشد.
ورم ملتحمه چشم، کراتیت.
ضایعات مغزی در جوجه هایی که علائم عصبی دارند.


تشخیص:

معمول ترین اساس تشخیص وجود نشانه ها و جراحات و آزمایشات میکروسکوپیک برای اثبات وجود قارچها در غذا می باشد که ترجیحا بعد از گوارش در هیدر اکسید پتاسیم 10 درصد است. تایید وجود قارچ ها با قرار دادن قسمتی از بافتهایی که تحت تاثیر قارچ قرار گرفته است در ژل سابوراید آگار برای کشت قارچ است. رشد قارچ در طی 24 تا 48 ساعت بعد رخ خواهد داد و کلونی هایی با منظره پودری و سبز- آبی ایجاد خواهد کرد.

بین عوارض آسپرژیلوس با در معرض بیش از اندازه بودن در برابر فرمالین یا واکنش در برابر واکسیناسیون در روز های گذشته و یا از استرس گرمایی در مرغ های مسن تر تفاوت وجود دارد.



درمان:

معمولا درمانی وجود ندارد. اسپری محیط با ضد قارج های موثر غیر مسمومیت زا، ممکن است به کاهش درگیری کمک کند. آمفوتریسین B و نیستاتین در پرندگان زینتی به کار برده می شود.



پیش گیری:

یستر خشک و با کیفیت، غذای بهداشتی، رعایت کردن بهداشت محیط، استفاده از تیابندازول و یا نیستاتین در غذا.