همچنین از امام صادق علیه السلام روایت شده است که فرمود:
«مردی از فرزندان پسرم موسی به دنیا می آید که نامش نام امیر المؤمنین علیه السلام، است و به دیار طوس که در خراسان است می رود و در آنجا با زهر کشته می شود و غریبانه در همانجا به خاک سپرده می شود. هر کس او را در حالی که عارف به حق اوست زیارت کند خداوند متعال به او پاداش کسی را که پیش از فتح مکّه انفاق کرده و (با مشرکان) جنگیده است عطا خواهد کرد».(60)
شعرا نیز در سوگ حضرتش مرثیه هایی سروده اند که دل سنگ را از درد آب می کند. همچنین آنان در اشعار خود خائنانی که امام رضا علیه السلام را با زهر از پای در آوردند، به رسوایی کشیده اند. دعبل در ضمن قصیده معروف خود در این باره می گوید:(61)
رعتهم ذئاب من امیة وانتحت علیهم دراکا ازمة و سنون(62)
و عاثت بنو العباس فی الدین عیثة تحکم فیه ظالم و ظنین(63)
و سموا رشیدا لیس فیهم لرشده و ما ذاک مأمون و ذاک امین(64)
فما قبلت بلرشد منهم رعایة و لا لولی بالامانة دین(65)
رئیسهم غاو و طفلاه بعده لهذا رزایا دون ذاک مجون(66)
الا ایها القبر الغریب محله بطوس علیک الساریات هتون(67)
ابو فراس حمدانی نیز در سوگ امام رضا علیه السلام سروده است:(68)
باؤوا بقتل الرضا من بعد بیعته وابصروا بعضه من رشدهم و عموا(69)
عصابة شقیت من بعد ما سعدت و معشر هلکوا من بعد ما سلموا(70)
لا بیعة ردعتهم عن دمائهم و لا یمین و لا قربی و لا رحم(71)