بنابر گزارش «واحد بین المللی كارگران» سازمان ملل متحد، كشور نروژ بالاترین بهره وری نیروی كار را در سال 2006 در دنیا داشته است. پس از نروژ ، آمریكا با 63885 دلار به ازای هر كارگر در سال، ایرلند با 55986، لوكزامبورگ با 55641، بلژیك با 55235 و فرانسه با 54609 دلار قرار دارند.
بهره وری نیروی كار از تقسیم Gdp (رشد ناخالص داخلی) بر تعداد كاركنان به دست می آید و اولین عامل در سنجش بهرهوری میزان درآمدزایی كارگران در هر ساعت كاری است. از این نظر نروژ با 99/37 دلار درصدر است و آمریكا با 63/35 بالاتر از فرانسه با 13/35 دلار در رده دوم قرار دارد.
از لحاظ افزایش ساعتهای كاری آمریكاییها نسبت به رقبای خود پیشرفت بیشتری داشته اند و به رقم 1804 ساعت در سال رسیده اند.
جالب اینجاست كه بهرهوری با ساعت كار نسبت عكس دارد، بدین معنی كه در نروژ كه بالاترین بهره وری را دارد، ساعات كاری 1407 و در فرانسه 1564 ساعت است.
تمام این رقمها نسبت به آمار آسیاییها ناچیز است. در كشورهای شرق و جنوبی شرقی آسیا، متوسط ساعتهای كاری، 2200 ساعت در سال بوده، ولی میزان بهره وری پایین است.
تحلیلگران می گویند كه اگر آمریكا می خواهد در بهره وری نیروی كار از نروژ پیشی بگیرد، باید از امكانات فناوری اطلاعات و ارتباطات استفاده بهینه كند.
این گزارش نسبت به بیشتر شدن فاصله بهره وری در كشورهای توسعه یافته و درحال توسعه هشدار داده و افزوده است كه این فاصله ممكن است، شكاف بین فقیر و غنی را بیشتر كند. همین گزارش میافزاید كه كمبود سرمایه گذاری در آموزش و تجهیزات باعث كم شدن بهره وری در این كشورها درعین بالا بودن ساعات كاری می شود.
در كشورهای صحرای آفریقا، بهرهوری، یك دوازدهم كشورهای توسعه یافته است. چین و كشورهای شرق آسیا بسرعت درصدد كم كردن فاصله ها هستند. برای مثال چین در دهه گذشته بهره وری را دوبرابر كرده است، البته آنها هنوز اول را هند و بهره وری در این كشور یك پنجم كشورهای توسعه یافته است.
مشكل دیگر، تفاوت بهره وری در بخشهای مختلف اقتصادی كشورهای در حال توسعه است. مثلا در چین یك كارگر صنعتی در سال 12642 دلار تولید می كند، درحالی كه یك ماهیگیر یا یك كشاورز تنها 910 دلار در سال تولید میكند. این تفاوت در كشورهای پیشرفته، اینقدر شدید نیست. برای مثال در آمریكا یك كارگر صنعتی، 104606 دلار و یك كشاورز 52585 دلار تولید می كند.