ركسانا منوچهری در مجموعه کار جدید خود فیگورهای برگرفته از مینیاتور ایرانی را در مقابل زمینه های نقاشی های رنسانس قرار داده است و مخاطب را با چالشی فكری رو به رو ساخته است.





آخرین نمایشگاه سال 91 گالری اثر با نمایش آثار هنرمندان این گالری برگزارشد. در این نمایشگاه آثار 9 هنرمند صاحب سبك گالری اثر: علیرضا آدم بكان، ایمان افسریان، مجتبی تاجیك، آزاده رزاق دوست، بابك روشنی نژاد، رضا عظیمیان، سمیرا علیخان زاده، محمد غزالی و ركسانا منوچهری روی دیوار رفت كه همه این آثار برای نخستین بار رونمایی می شدند.

این دومین سالی است كه گالری اثر با ارائه آثار هنرمندان خود در یك رویداد گروهی، بخشی از سلیقه، زاویه نگاه و زیبایی شناسی بصری مورد توجه خود را پیش روی جامعه هنری قرار داده است. گالری اثر 11 هنرمند ثابت دارد كه در این نمایشگاه 9 هنرمند آثار خود را عرضه كرده اند. در این نمایشگاه هشت نقاشی و یك عكس به تماشا گذاشته شده است. برگزاری نمایشگاه گروهی در واقع با هدف معرفی هنرمندانی است كه با گالری همكاری دارند علاوه بر این، می تواند فرصتی باشد برای هنرمندانی كه در سال نمایشگاه انفرادی نداشته اند، آنها می توانند یك اثر از كارهای تازه خود را به تماشای عموم بگذارند.

گالری اثر 13 سال است كه در حوزه هنرهای تجسمی فعالیت می كند در طول این سال ها با بعضی از هنرمندان بیشتر كار كرده است و با دوره های مختلف كاریشان آشناست، بنابراین می توان گفت گالری هنرمندان ثابتی دارد كه در نمایشگاه گروهی آخر سال هم آثار آنها را در كنار یكدیگر به تماشای عموم گذاشته است، از آنجایی كه گالری داری فقط به برگزاری نمایشگاه نیست و باید وقت و انرژی لازم را برای هنرمندان گذاشت از این رو 9 هنرمندی كه در این نمایشگاه آثار خود را ارائه داده اند به همراه رضا لواسانی و محمدحسین عماد كه مجسمه ساز هستند جزو 11 هنرمند ثابت گالری اثر محسوب می شوند.

به نظر می رسد گالری اثر به هنر معاصر گرایش دارد و این گرایش در آثار فیگوراتیو هنرمندان كاملامشهود است. هشت نفر از این هنرمندان نقاش، دو نفر مجسمه ساز و یك نفر عكاس است از این رو مشخص است كه فعالیت گالری بیشتر روی چه زمینه هایی متمركز است. علاوه بر این 11 هنرمند ثابت گالری اثر رده سنی خاصی دارند، آنها بین 30 تا 50 سال سن دارند كه این از سیاست های گالری به شمار می آید.

علیرضا آدم بكان كه چندی پیش مجموعه «شمایل های من شماره 3» را در گالری اثر به نمایش گذاشته بود، با اثری تازه از مجموعه «هفتاد و دو تن » در این نمایشگاه حضور دارد، او با ضربات تند قلمو و رنگ های شدید و خطوط پر هیجان محتوای مورد نظر را روی بوم می كشد. ایمان افسریان با اثری هایپررئالیسم از مجموعه «فضاهای خالی» در نمایشگاه شركت دارد، او در این اثر برشی از فضای حمام را به تصویر كشیده است، در این نقاشی یك آب راه، كاشی ها و موزاییك های رنگ پریده و آفتابی رنگ پریده تر كه حس كم رمقی عصر زمستانی را به مخاطب القا می كند به چشم می خورد.

معمولانقاشی های هایپررئالیستی در عین حال كه به بازشناسی خاطرات آدم ها از محیط های آشنا كمك می كنند یك برشی از فضایی یا خاطره یی را بازسازی می كند كه می تواند آن محیط یا موقعیت را در ذهن بیننده بازسازی كند. مجتبی تاجیك با اثری از مجموعه «جعبه ها»در این نمایشگاه حاضر است. در این اثر جعبه هایی كنار هم و روی هم را به تصویر كشیده است كه درهای بسته و نیمه بازی دارند، این جعبه ها با خود راز و رمزی به همراه دارند و مخاطب را كنجكاو می كند كه در جست وجوی آن چیزی باشند كه در داخل جعبه قرار دارد. تاجیك در اكثر آثارش از عناصر پاپ بهره می گیرد. در این اثر نیز جعبه عنصر پاپ به حساب می آید كه به طور روزمره همه با آن سرو كار داریم به همین دلیل برای مخاطبان قابل لمس است و می توانند با آن همزاد پنداری كنند.


گالری اثر به همراه هنرمندانش دو بار در سال در آرت فر های بین المللی شركت می كند و در حراجی های معتبر خارج از كشور كه هر سال تاریخ مشخصی دارند نیز حضور دارد. از آنجا كه حدود دو سال طول می كشد تا هر هنرمند آمادگی لازم برای برگزاری نمایشگاه انفرادی را داشته باشد، گالری اثر هر سال با توجه به تعطیلات، بین 9 تا 10 نمایشگاه برگزار می كند كه بین سه هفته تا یك ماه به طول می انجامد بنابراین در سال حدود شش نمایشگاه از هنرمندان ثابت گالری و سه نمایشگاه هم از هنرمندان میهمان برپا می كند. به نظر می رسد مدیران گالری، روزانه سی دی های زیادی از آثار هنرمندان را نگاه و بررسی می كنند تا هم در جریان آثار نسل جوان قرار گیرند و هم بعضی از آنها را با توجه به همخوانی آثارشان با سیاست های گالری انتخاب و در لیست نمایشگاه های هنرمندان میهمان بگنجانند.

آزاده رزاق دوست با اثری با عنوان «سایه عدن» ازمجموعه آثار تازه اش در این نمایشگاه حضور دارد، او در مجموعه آثار تازه اش روی سایه گل و گیاه به ویژه درختچه های گیاه بن سای كار كرده است. در واقع این آثار نقدی به واقعیت است به این منظور كه سایه یی از چیزی كه می بینیم بدون آنكه اصل آن را ببینیم حكمی از شیء اصلی است. این مجموعه نسبت به مجموعه آثار قبلی
رزاق دوست حسی تر است زیرا جهان هستی و طبیعت را نشان می دهد. بابك روشنی نژاد اثری سه لت با ابعاد بسیار بزرگ از مجموعه «تریلوژی »را در این نمایشگاه ارائه داده است، او مولفه های تصویری گذشته آثارش را حفظ كرده است.

روشنی نژاد در اعداد و تاریخی كه پای كارها ثبت می كند، بافت قیرگونه و غلیظ رنگی كه در فیگورها به كار می برد و استفاده از رنگ زرد كه جایگاه ویژه یی در آثارش دارد استمرار دارد. محتوای تصویری او همچون گذشته راجع به انسان های سرگشته و مغمومی است كه با رنگ زرد خاصی نقاشی شده اند. این هجوم افسردگی و حیرانی در آثار او تشدید شده است. روشنی نژاد دو مرد و یك زن را در سه لت جداگانه از دو نسل مختلف به تصویر كشیده است كه توجه خاص او به میمیك صورت آنهاست كه گویا در گذار نسل ها جنس دردها و اندیشه ها چندان تغییر نكرده است.

رضا عظیمیان اثری از مجموعه «دانلودها»را به نمایش گذاشته است. او در این نقاشی چهره یی را به تصویر كشیده است كه قسمتی از آن به صورت محو است كه در حال دانلود شدن است. او با محو كردن بخشی از كار شخصیت آثارش را در هاله یی از ابهام قرار می دهد. در عصر اینترنت كه همه از هم باخبر و مطلع اند با وجود این گستردگی شناخت هنوز ابهاماتی وجود دارد كه در آثار عظیمیان به وضوح دیده می شود. پریشانی ظاهر این فیگور خبر از یك بحران هویت و آشفتگی درونی می دهد.

سمیرا علیخان زاده اثری از مجموعه «100 سالگی» را به معرض تماشا گذاشته است. او در این تابلوی نقاشی همچون گذشته زنی با نام «نگار حسن آبادی » در سال 1291 را به تصویر كشیده است كه فعال تر از زنان هم دوره خود بوده است و در حال نواختن ساز است. او چهره زن را با آیینه هایی مخدوش كرده است. علیخان زاده در این نقاشی ها از عكس های قدیمی استفاده و سعی كرده است چهره یی كه مربوط به یك قرن پیش است را به شكل معاصر ارائه دهد.

محمد غزالی دیگر هنرمند حاضر در این نمایشگاه با قطعه عكسی از مجموعه «یه چیزی می خوام، آرومم كنه» در نمایشگاه شركت دارد، اثر او در این نمایشگاه میكسی از عكس، رنگ و چسب كاغذی است. آثار غزالی در مجموعه قبلی همه تك لت هایی به دیوار بودند كه یك مجموعه را تشكیل می دادند اما آثار مجموعه تازه اش كه یكی از آن را در این نمایشگاه ارائه داده است دو عكس در كنار هم است كه یك تك عكس را تشكیل می دهد.

«یه چیزی می خوام، آرومم كنه»فضایی از یك تعلیق را تعریف می كند، مانند این می ماند كه دریك تعلیق قرار داریم و نمی دانیم مسكن ما چیست، این مسكن می تواند برای هر فرد، قشر و طبقه یك چیز باشد. ركسانا منوچهری اثری دیده نشده از مجموعه «سایه بازی» كه چندی پیش در گالری اثر به نمایش گذاشته شده بود را در این نمایشگاه عرضه كرده است. او فیگورهای برگرفته از مینیاتور ایرانی را در مقابل زمینه های نقاشی های رنسانس قرار داده است، در واقع با این كار تفاوت ها و عدم تجانس دو دوران را به تصویر كشیده است و مخاطب را با چالشی فكری رو به رو ساخته است.


در نقاشی های تازه اش زمینه ها از دوره اولیه رنسانس گرفته شده و با فیگورهای ایرانی مربوط به دوره های مختلف قاجاریه، صفویه نقش های تخت جمشید تلفیق شده است. نمایشگاه گروهی آخر سال توانسته مخاطبان زیادی را برای بازدید از این آثار جلب كند، علاوه بر آن هنرمندانی كه در این نمایشگاه آثار خود را ارائه داده اند بسیار متفاوت از هم كار می كنند و هر كدام سبك و سیاق خاص خود را دارند از این رو است كه بازدید كنندگان می توانند نمونه های مختلفی از آثار هنری را در كنار هم ببینند.

گفتنی است، این هنرمندان در چند سال اخیر به همت گالری اثر در رویدادهای بین المللی نظیر آرت فرهای مهم منطقه و... حضور داشته اند و هر یك با سبك و جهان بینی خاص خود، شعاعی از هنر معاصر ایران را بازتاب می دهند.