مقاله فناوری بلو ری Blue Ray








قبل از اینکه بخواهیم وارد یک مغازه شویم و یک تلویزیون Full HD 3D بسیار بزرگ تهیه کنیم باید به فکر یک پخش کننده نیز باشیم تا این پخش کننده بتواند تصاویر HD و ۳D را به سمت تلویزیون ما روانه کند و آن را تغذیه نماید. برای این کار ما باید این پخش کننده ها را با استفاده از یک کابل HDMI که مخفف ۴ وژاه انگلیسی به نام های High Definition Multimedia Interface می باشد را به تلویریون متصل کنیم.

رزولوشنی که این پخش کننده ها به تلویزیون می فرستند برابر با ۱۰۸۰*۱۹۲۰ پیکسل می باشد و با سرعتی معادل ۲۴ فریم در ثانیه پخش می شود.


بلو-ری از کجا امده است؟

تا سال ۲۰۰۸ دیسک های DVD به خوبی می توانستند پاسخ گوی نیاز دنیای دیجیتال باشند، اما پس از سال ۲۰۰۸ میلادی با آمدن بازی های سنگین و فیلم هاسی با کیفیت، شرکت های بازی سازی و فیلم سازی به این فناوری روی آوردند که می توان به شرکت های معروفی همچون برادران وارنر، یونیورسال، دیزنی، سونی الکترونیک آرتز و یوبی سافت اشاره کرد.

مشکلاتی که پخش کننده های DVD دارند این است که با داشتن طول موج ۶۵۰ نانومتری تمرکز روی تراک های سطح دیسک را با محدودیت مواجه می کند اما در رابطه با بلو-ری این طول موج برابر با ۴۰۵ نانومتر می باشد و می توان شعاع نور تابیده شده را به نصف کاهش داد. همان طور که می دانید این فاصله بر اساس نانومتر می باشد یعنی ده به توان منفی نه که فقط می توان این فاصله را با استفاده از میکروسکوپ های الکترونی گران قیمت مشاهده نمود.

با اختراع Blu-ray که دیسک Blu-ray Disc) BD) نامیده می شود تحول بسیار بزرگی را در صنعت بازی و فیلم به وجود آورد. از این فناوری می توان برای نگهداری و پخش حجم زیادی از ویدئو و صدا با کیفیت بالا و همچنین عکس‌ ها، داده‌ ها و سایر محتوای دیجیتال استفاده کرد.

اما پس از ساخته شدن لیزرهای مناسب برای خواندن دیسک های متراکم توسط سونی و فیلیپس که فناوری خود را با نام DVR Blue و Ultra Density Optical شروع کردند، در سال ۲۰۰۰ میلادی اولین مدل های DVR Blue توسط سونی در نمایشگاه Ceatec به نمایش درآمد و پس از انحصاری کردن لوگوی بلو-ری در سال ۲۰۰۱ این فناوری در سال ۲۰۰۲ رسما با نام Blue-ray معرفی شد.

برای نخستین بار ذخیره ساز بلو-ری در سال ۲۰۰۳ در ژاپن به فروش رسید اما نه فیلمی وجود داشت و نه بازی بر اساس این فرمت. نام BDA به معنای اتحادیه دیسک بلو-ری می باشد که در سال ۲۰۰۴ به وجود آمد و شرکت های بسیار بزرگی در این اتحادیه عضو می باشند. اولین پخش کننده در سال ۲۰۰۶ توسط سونی به بازار معرفی شد.



اما در مورد رقبای بلو-ری:

در سال ۲۰۰۶ فناوری دیگری به نام HD-DVD وجود داشت که دو شرکت توشیبا و NEC هزینه های بسیار زیادی برای این نوع فناوری به کار بردند. کار روی HD-DVD پیش از DVD آغاز شد، اما این فناوری تا پیش از سال ۲۰۰۳ پیشرفتی نداشت. مزیت HD-DVD در این است که از فرمت اصلی DVD معمولی استفاده می‌کند و می‌توان آن را با همان مواد اولیه DVD ساخت و در هزینه‌ها صرفه‌جویی کرد.

یک رویه HD-DVD قابل بازنویسی می‌تواند ۱۵ گیگابایت، یک دیسک ۲ رویه ۳۰ گیگابایت و یک دیسک ۳ رویه ۴۵ گیگابایت اطلاعات ذخیره کند. اما این فناوری یعنی HD-DVD پس از بازگشتن شرکت های هالیوودی و بازی سازی به سمت فناوری بلو-ری می توان گفت که کاملا شکست خورده است.

اما شرکت سونی خودش در حال حاضر در حال توسعه XDCAM و ProData ـ (Professional Disc for Data) دیسک حرفه‌ای برای داده‌ ها است. XDCAM برای استفاده در سیستم‌های پخش‌ کننده، استودیوها و ProData برای ذخیره‌ سازی داده‌ ها به صورت تجاری (برای مثال پشتیبان‌گیری سرورها) طراحی شده‌ است.


بلو-ری چند مدل دارد؟

در واقع این فناوری به دو دسته تقسیم می شود که عبارت اند از:

یک رویه دیسک Blu-ray که ضخامتش همانند DVD است، می‌تواند ۲۷ گیگابایت اطلاعات را ذخیره کند. این میزان برابر با ۲ ساعت فیلم با کیفیت بالا یا ۱۳ ساعت فیلم با کیفیت استاندارد است.

یک دیسک Blu-ray 2 رویه می‌تواند ۵۰ گیگابایت ذخیره کند که این میزان برای نگهداری ۵/۴ ساعت فیلم با کیفیت بالا و بیش از ۲۰ ساعت فیلم با کیفیت استاندارد کافی خواهد بود.


با بلو- ری چه کارهایی را می توان انجام داد؟

۱) فیلم‌های کیفیت بالا را بدون کمترین تغییر در کیفیت آنها ضبط کنید.

۲) فورا به هر جایی از دیسک که خواستید بروید.

۳) یک برنامه را ضبط کنید، در حالی که فیلمی را از روی دیسک مشاهده می کنید.

۴) فهرست پخش بسازید.

۵) ویرایش یا دوباره مرتب کردن برنامه‌های ذخیره شده در دیسک.

۶) دسترسی به وب و برای دانلود زیرنویس و دیگر امکانات.

دیسک های بلو-ری دارای یک محافظ سخت و مستحکم می باشند که در حال حاضر شرکت های سونی پاناسونیک و ورباتیم از محافظ های اختصاصی خود استفاده می کنند. ذخیره سازی اطلاعات بر روی این نوع دیسک ها با سرعت ۱X آغاز می شود و تا ۱۲X می رسد. در سرعت ۱۲ می توان یک دیسک تک لایه را ظرف مدت ۷.۵ دقیقه با سرعت ۵۴ مگابیت بر ثانیه پر کرد.