سال‌های زیادی بود كه ضد سرطان‌‌های پلاتین‌دار عوامل درمانی ثابت‌شده‌‌ای محسوب می‌شدند؛ اما سمیت، طول عمر کوتاه آنها در بدن و توانایی تومور در ایجاد مقاومت علیه آنها،کاربردشان را محدود می‌کرد. گروهی از دانشمندان امریکایی و آلمانی به‌‌منظور فائق آمدن بر این محدودیت‌‌ها، از نانولوله‌‌های کربنی هدفمند به‌عنوان عامل دارورسانی برای رساندن فرم غیر فعال پلاتین به سلول‌‌های سرطانی استفاده کردند. این مواد به‌وسیلة خود سلول‌‌های سرطانی به عوامل سمی ضد سرطان تغییر می‌‌یابند.

نام این روش سیستم دارورسانی longboat برای رساندن کلاهک پلاتینی است و در آن ترکیبات پلاتین‌دار به‌‌سختی به سطح نانولوله‌‌ها می‌‌چسبند. ترکیب پلاتین‌دار مورد استفاده، پلاتین IV-است که علاوه بر اتصال به نانولوله‌‌ها توانایی اتصال به مولکول‌‌های دیگر را هم دارد. محققان از این توانایی در چسباندن فولیک اسید(عامل هدفمند‌کننده برای تومورها) به کلاهک پلاتینی بهره بردند.

با تجویز این مواد به سلول‌‌‌‌های توموری که گیرندة فولیک اسید را بیش از حد بیان می‌‌کند، نانولوله‌‌های متصل به ترکیبات پلاتین‌دار و فولیک اسید، سریعاً وارد سلول‌‌های هدف شده، سپس آنزیم‌‌های سلول، پلاتین- IV را به شكل سمی پلاتین- II تبدیل می‌‌کند. این تبدیل شیمیایی نتیجة رها شدن پلاتین از نانولوله‌‌ها و کسب توانایی ورود به هسته است. درون هستة پلاتین بر DNA در سلول‌ها به عنوان کد ساخت پروتئین‌ها استفاده می‌شود. '> DNA اثر کرده، باعث مرگ سلول می‌شود. آزمایش‌های انجام‌شده روی محیط کشت سلول‌‌های سرطانی نشان می‌‌دهد که قدرت ضد توموری این فرمولاسیون هشت برابر بیشتر از داروی سیس‌‌پلاتین است.