مقاله ورزش پرش با نيزه

[shima_glk]

پــرش با نــيزه


تاريخچه در جهان:
منشاء پيدايش دو و ميدانى به انسان‌هاى اوليه برمى‌گردد. انسان‌هاى اوليه، در جريات تلاش براى بقاء، شکار و دفاع از دو بدن، پريدن و پرتاب کردن استفاده مى‌‌برند. با گذشت زمان و تغيير شرايط زندگي، انجام اين حرکات طبيعى بيشتر براى عمليات جنگى صورت مى‌گرفت. در زمان صلح که اوقات فراغت جنگجويان بيشتر بود و در اين زمينه‌ها به تمرين و رقابت مى‌پرداختند.
نقوش روى اشياء و ظروف بجا مانده از دوران باستان، تصاوير انسان‌هايى را نشان مى‌دهد در حال دويدن، پريدن و پرتاب کردن مى‌باشند. براساس مدارک موجود اثبات گرديده است که پيش از اولين دوره مسابقات المپيک دويدن، پريدن و پرتاب کردن به عنوان يک ورزش داراى جاذبه براى مردم يونان بوده است. مسابقه بيشتر دو و ميدانى به يونان باستان مى‌رسد. در سال ۷۷۶ ق - م و رشته‌هاى ۵ گانه ورزشى مرکب از: دو سرعت، پرش طول، پرتاب ديسک، پرتاب نيزه و کشتى تشکيل مى‌شد.
دو و ميدانى نوين در قرن ۱۹ در امپراطورى انگلستان بوجود آمده و رشته‌هاى قديمى ابقاء و رشته‌هاى جديدى مانند: دو با مانع، دوهاى استقامت، پرش‌ طول و پرش سه ‌گام، پرتاب چکش و وزنه جزو رشته دو وميدانى درآمدند. درسال ۱۸۱۰ ميلادى مسابقه‌اى در زمينه دو و ميدانى در انگلستان انجام گرديد. در بين سال‌هاى ۱۸۵۷ و ۱۸۶۰ و مسابقات دو و ميدانى بين دانشگاه‌هاى مشهور آکسفورد و کمبريج برگزار مى‌گرديد. ۲۰ سال بعد رشته دو و ميدانى آن چنان توسعه پيداکرد که انجمن دو و ميدانى آماتورى انگلستان تأسيس گرديد.
دو ۳۰۰۰ متر با مانع بصورت امروزى از مسابقات صحرا نوردى که بسيار مورد علاقه سربازان انگليسى بود مشتق گرديد. از سال ۱۹۰۰ مسابقات با مسافت‌هاى مختلف انجام مى‌شد، وى از سال ۱۹۲۰ مسافت رسمى ۳۰۰۰ متر تعيين شد. ايده واردکردن دو ماراتن در سال ۱۸۹۶ در اولين دوره المپيک جديد بوجود آمده و انجام پذيرفت. پرش ارتفاع همراه با انواع حرکات آکروباتيک، در قرن ۱۹ از جزاير انگلستان رونق يافت. پرش سه گام نيز از جزاير ايرلند آغاز گرديد، در طى قرن ۱۹ ايرلندى‌ها در اين رشته تبحر پيدا کردند. ماده پرتاب وزنه نيز به جزاير انگلستان مربوط مى‌شد. در آغاز براى پرتاب از سنگ استفاده مى‌شده است ولى بعدها در اواسط قرن ۱۸ از گلوله‌هاى آهنى استفاده گرديد. در آغاز قرن ۱۹ نيز محل پرتاب از مربع به دايره تبديل گرديد. پرتاب چکش نيز از قرن ۱۶ از جزاير انگلستان شروع گرديد البته شکل جديد چکش از اسکاتلند آغاز شد. موارد ۱۰ گانه نيز در اواسط قرن ۱۹ در ايرلند انجام مى‌شد. البته پيشگامى اسکانديناوى‌ها موجب ورود اين رشته در مسابقات المپيک استکهلم گرديد.
در مسير تکاملى دو و ميداني، مسابقه دو ۶۰ متر سرعت در المپيک‌هاى ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴ برگزار گرديد. رشته ۲۰۰ متر سرعت نيز از دومين دوره المپيک در برنامه قرار گرفت. مسابقات دو صحرانوردى از سال ۱۹۱۲ انجام گرديد. در سال‌هاى ۱۹۰۰ تا ۱۹۰۴ ماده ۳۰۰ متر با مانع، پرش ارتفاع و پرش طول درجا انجام گرفت. پرش سه گام بدون دورخيز نيز طى سال‌هاى ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴ به اجرا درآمدند. ماده پياده‌روى نيز در سال ۱۹۰۸ و ريله المپيک نيز در سال ۱۹۰۸ انجام پذيرفت.

بطورکلى نقش انگلستان در توسعه تجديد حيات رشته دو و ميدانى بسيار بوده است. بطوريکه در طول سال‌هاى ۱۸۲۰ و ۱۸۶۰و اين رشته در دانشگاه‌ها و مدارس راه يافته و دانش‌آموزان و دانشجويان به آن تمايل خوبى نشان مى‌دادند. رونق دو و ميدانى در انگلستان باعث روى‌آورى ساير کشورهاى اروپايى به اين رشته شد. آنها در کشور و نيز در مستعمرات خود دو و ميدانى را ترويج کردند. باشگاه دو و ميدانى نيويورک در سال ۱۸۶۸ تأسيس و مسابقات منظم در موارد دوها، پرش‌ها و پرتاب‌ها برگزار گرديد.
تفکر تأسيس فدراسيون بين‌المللى دو و ميداني، همزمان با برگزارى مسابقات المپيک ۱۹۱۲ استکهلم بوجود آمد. سه روز پس از برگزارى آن مسابقات، اولين کنگره فدراسيون بين‌المللى دو و ميدانى با شرکت کشورهاي: استراليا، اطريش، بلژيک، شيلي، کانادا، دانمارک، مصر، فنلاند، فرانسه، آلمان، يونان، مجارستان، نروژ، روسيه، سوئد، آمريکا و انگلستان، برگزار گرديد. اولين مقررات بين‌المللى دو و ميدانى نيز در سال ۱۹۱۴ در کنگره ليون فرانسه به تصويب رسيد.

تاريخچه در ایران :
در سال ۱۳۱۳ با همت شادروان استاد احمد ايزدپناه و با انجام مسابقاتى در بعضى از رشته‌هاى دو و ميدانى سرآغاز بوجودآمدن تشکيلاتى در اين ورزش مادر و جذاب فراهم گشت پس مى‌توان نامبرده را بنيانگزار دو و ميدانى ايران دانست.
درسال ۱۳۱۵ مطابق ۱۹۳۶ ميلادى فدراسيون دو و ميدانى ايران تأسيس شد.
درسال ۱۹۳۶ ميلادى يک گروه ورزشى از ايران به المپيک برلين اعزام شد و در همين سال تهران به عضويت فدراسيون دو و ميدانى آماتورى بين‌المللى درآمد.
رياست اولين دوره فدراسيون دو و ميدانى کشورمان را آقاى محمد ذوالفقارى در سال ۱۳۲۵ بعهده داشت که تاسال ۱۳۳۱ اين سمت به عهده نامبرده بود و دبير ايشان شادروان احمد ايزدپناه بود.
در حال‌حاضر رئيس فدراسيون دو و ميدانى جمهورى ‌اسلامى ‌ايران را جناب آقاى على کفاشيان عهده‌دار هستند. خاطرنشان مى‌سازد که اسامى تمام رؤسا و دبيران فدراسيون از آغاز تاکنون ضميمه اين تاريخچه است.
ضمناً اولين دوره مسابقات در سال ۱۳۱۸ و در ۱۰ ماده انجام گرديد مواد فوق شامل:
۱۰۰ متر- ۲۰۰ متر- ۴۰۰ متر- ۸۰۰ متر- ۱۵۰۰ متر- ۵۰۰۰ متر- ۱۰۰ضربدر ۴ امدادي- پرش ارتفاع- پرش طول- پرش سه‌ گام- پرتاب وزنه و پرتاب نيزه بوده است.


ويژگى‌هاى تکنيکى تکنيک پرش با نيزه مراحل کامل

تکنيک پرش با نيزه، به مراحل زير تقسيم مى‌شود:
دورخيز و کاشتن نيزه، جهش، جمع‌شدن به عقب و کشش/چرخش، عبور از مانع و فرود.

• يک دورخيز سريع موجب گرفتن نيزه پرش از ارتفاع بالا و استفاده از نيزه‌هاى غيرقابل انعطاف مى‌شود. ترکيب دورخيز و کاشتن صحيح و مناسب، شرط اصلى براى يک پرش موفقيت‌آميز است.
• - در خلال عمل جهش و خم‌کردن نيزه پرش مى‌بايد حداکثر انرژى به نيزهٔ پرش منتقل شود.
• - در خلال جمع‌شدن به عقب، کشش و چرخش، به‌قدر ممکن، انرژى ذخيره‌شده را انتقال مجدد دهيد که اين‌کار به اعمال عضلات فعال نيز کمک مى‌شود.

ويژگى‌هاى تکنيکى وضعيت گرفتن و حمل نيزه پرش
هدف: به‌حداقل رساندن اختلال در مرحلهٔ دورخيز و آماده‌شدن براى کاشتن نيزه به‌طور مؤثر

• دست راست نزديک به لگن راست در حالى‌که دست چپ به‌اندازهٔ عرض شانه از آن فاصله دارد قرار مى‌گيرد.
• - هر دو دست خم مى‌باشند.
• - آرنج دست چپ به‌طرف پهلو قرار مى‌گيرد.
• - بالاتنه در يک وضعيت راست قرار مى‌گيرد. (تصوير وضعيت گرفتن و حمل نيزه پرش)

وضعيت گرفتن و حمل نيزه پرش

[shima_glk]

ويژگى‌هاى تکنيکى کاشتن نيزه پرش
هدف: آماده‌شدن براى جهش و به‌حداقل رسيدن کاهش سرعت.
- نيزه بايد به‌تدريج و به‌آرامى که در ۳/۱ آخر دورخيز پائين آورده شود.
- - کاشتن نيزه يک گام مانده به آخر، با تماس پاى چش و با هُل‌‌دادن نيزه به جلو شروع مى‌شود.
- - بازوى راست به‌سرعت بالا آورده شود و با تماس پاى راست با زمين، دست نزديک به‌ سر هُل داده شود.
- - بدن در وضعيت راست در حالى‌که شانه‌ها در وضعيت قدامى (جلوئي) قرار دارند نگه داشته شود. (تصوير کاشتن نيزه پرش)

کاشتن نيزه پرش

ويژگى‌هاى تکنيکى جهش
هدف: انتقال حداکثر انرژى به نيزهٔ پرش
- کاشتن پا بايد فعال و با تمام کف پا روى زمين باشد.
- - بدن و بازوى دست راست کاملاً کشيده شوند.
- - دست بالائى (راست) مستقيماً بالاى پاى جهش (چپ) قرار گيرد.
- - پاى آزاد خم شود و به‌طور فعال به‌طرف جلو تاب داده شود. (تصوير جهش)

جهش

ويژگى‌هاى تکنيکى خم‌کردن نيزه پرش
هدف: انتقال حداکثر انرژى به نيزهٔ پرش
- وضعيت جهش ”نگه‌داشته“ شود.
- - از يک حرکت آونگى طولانى استفاده شود.
- - بازوى دست چپ به‌طرف جلو و بالا فشار وارد آورد.
- - بازوى دست راست کاملاً کشيده باشد. (تصوير خم‌کردن نيزه پرش)

خم‌کردن نيزه پرش

ويژگى‌هاى تکنيکى جمع‌شدن به عقب
هدف: دستيابى به حداکثر خمش نيزهٔ پرش يعنى ذخيره‌کردن انرژى
- در طى جمع‌شدن به عقب هر دو پا خميده و به‌طرف سينه کشيده شود.
- - هر دو دست (بازو) کاملاً کشيده باشند.
- - پشت ورزشکار تقريباً موازى با زمين قرار گيرد. (تصوير جمع‌شدن به عقب)

جمع‌شدن به عقب

ويژگى‌هاى تکنيکى کشش و چرخش
هدف: استفاده از انرژى ذخيره‌شده در نيزهٔ پرش
- حرکت بدن از شکل ”L“ به‌شکل ”I“ تغيير وضعيت دهد.
- - بازوى دست راست کشيده باشد.
- - لگن‌ها را از نزديک نيزهٔ عبور داده، پاها را موازى با نيزه نگه داريد.
- - چرخش با کشيدن هر دو بازو شروع مى‌شود.
- - شکم به‌طرف مانع مى‌چرخد. (تصوير کشش و چرخش)

کشش و چرخش

ويژگى‌هاى تکنيکى عبور از مانع
هدف: کسب حداکثر ارتفاع بعد از رها کردن نيزهٔ پرش
- با دست راست نيزه را فشار داده، از آن دور شويد.
- - از مانع قوسى‌شکل (الف) يا خم‌شدن (ب) عبور کنيد.
- - با عبور از مانع، لگن را کشيده نگه داريد.
- - به پشت فرود آئيد. (تصوير عبور از مانع)

عبور از مانع

جعبه پرش با نيزه
عمل جهش در پرش با نيزه از يک چاله، موسوم به ”جعبه پرش با نيزه“ انجام مى‌شود. جعبه در مسير دورخيز کار گذاشته مى‌شود و داراى ۱ متر طول و ۶۰ سانتى‌متر عرض در جلو است. عرض کف آن در قسمت‌ انتهاء، ۱۵ سانتى‌متر است که طبق تصوير ساخته و کار گذاشته مى‌شود.

[shima_glk]

نيزهٔ پرش
پرش‌کنندگان مى‌توانند از نيزه‌هاى شخص خود استفاده کنند. هيچ شرکت‌کننده‌اى حق ندارد از نيزه‌هاى ساير پرندگان استفاده کند مگر با اجازهٔ آنها.
نيزه‌هاى پرش را مى‌توان از هر ماده يا از ترکيب مواد با هر قطر و طولى ساخت. معمولاً جنس نيزه، فايبرگلاس است ولى نيزه‌هاى آلومينيومى و يا از جنس خيزران (بمبو) نيز وجود دارد. سطح نيزه بايد صاف باشد و مى‌توان آن را با دو لايه چسب پوشاند. سرنيزه‌ها بايد طورى ساخته شود که هنگام کاشتن در جعبه، دچار شکستگى نشود. معمولاً طول و قطر نيزه‌هاى پرش باتوجه به ويژگى‌هاى شخص پرش‌کننده يعنى وزن، قد، تکنيک و رکورد انتخاب مى‌شود.

قوانين مربوط به مسابقات
1-ترتيب پرش‌کنندگان، با قرعه‌کشى تعيين مى‌شود.
۲. قبل از شروع مسابقه سرداور ارتفاع شروع و ترتيب بالا رفتن ارتفاع مانع را پس از پايان هر دور به شرکت‌کنندگان اعلان مى‌کند. وقتى‌که تنها يک پرنده به‌عنوان پرندهٔ مسابقات باقى بماند و زمانى‌که براى کسب مقام اول تساوى پيش بيايد، ترتيب بالا رفتن مانع با توافق ورزشکار و سرداور انجام مى‌شود.
3-مقدار بالا بردن مانع ميلهٔ پرش با نيزه پس از تکميل هر دور نبايد کمتر از ۵ سانتى‌متر باشد مگر آنکه در نهايت، يک شرکت‌کننده باقى مانده باشد.
۴. در پرش با نيزه ده‌گانه پس از تکميل هر دور بايد ۱۰ سانتى‌متر در تمام طول مسابقه، ميلهٔ افقى پرش، نيزه را بالا برد.
5-شرکت‌کنندگان حق دارند که قبل از شروع هر پرش از داور تقاضاى حرکت‌دادن پايه‌ها را بکنند. اما حرکت پايه‌ها تنها با ۴۰ سانتى‌متر به‌طرف مسير دورخيز و تا ۸۰ سانتى‌متر به‌طرف محل فرود مجاز است.
۶. پس از شروع مسابقه، پرندگان نمى‌توانند از محوطهٔ اصلى مسابقه براى تمرين استفاده کنند.
۷. پرش بايد در محدودهٔ زمانى ۵/۱ دقيقه پس از ثابت‌کردن پايه‌ها اجرا گردد. در مراحل نهائى يعنى زمانى‌که تنها ۲ يا ۳ ورزشکار باقى‌ مانده باشد محدودهٔ زمانى اجراءِ پرش ۳ دقيقه خواهد بود و در صورتى‌که تنها يک ورزشکار به رقابت ادامه دهد محدودهٔ زمانى ۶ دقيقه مى‌باشد.
8-سقوط مانع پرش با نيزه بر اثر برخورد بدن ورزشکار با نيزهٔ پرش، خطا محسوب مى‌شود.
۹. لمس زمين از جمله محوطهٔ فرودِ بعد از صفحهٔ عمودى فرضى ميان پايه‌ها و زمين پرش با نيزه قبل از عبور از روى مانع، خطا محسوب مى‌شود.
10-سه‌بار خطاى پى‌درپى بدون توجه به ارتفاع پرش، باعث اخراج پرنده از دور مسابقات مى‌شود. ورزشکار مى‌تواند در صورت مرتکب‌شدن دو خطا در يک ارتفاعِ مشخص تقاضاى پرش از ارتفاع بالاتر را بنمايد که در صورت خطا در ارتفاع جديد از دور مسابقات اخراج مى‌گردد.
۱۱. پس از عمل جهش، حرکت دست‌يابى به ارتفاع بالاتر و يا انتقال دست پائينى بالاتر از دست بالائى خطا محسوب مى‌شود.
12-در خلال عمل پرش اگر پرش‌کننده عمداً از افتادن ميلهٔ افقيِ درحال سقوط، به‌کمک دست يا انگشتان خود ممانعت کند خطا محسوب مى‌شود.
۱۳. ورزشکاران اجازه دارند که از مواد چسبناک مانند رزين براى بهترگرفتن نيزه پرش استفاده کنند.
14-هيچ‌کس جز خود ورزشکار نبايد نيزهٔ پرش را لمس کند مگر اينکه نيزه درحال دور شدن از ميلهٔ افقى و پايه‌ها باشد.
۱۵. اگر در خلال پرش، نيزهٔ پرش بشکند، پرش خطا محسوب نمى‌شود.
16-قبل از شروع پرش، ارتفاعِ جديد بايد اندازه‌گيرى شود.
۱۷. در صورت تساوي، ورزشکارى به‌ مقام اول مى‌رسد که:
الف. با کمترين تعداد پرش از ارتفاع تساوى گذشته باشد.
ب. در صورت باقى‌ماندن تساوى کمترين تعداد خطا را در طول مسابقه داشته باشد.
ج. در صورت باقى‌ماندن تساوى در مورد مقام اول، پرش‌کنندگان بايد يک‌بار ديگر از آخرين ارتفاع پرش کنند و در صورت عدم موفقيت، ميلهٔ افقى ۵ سانتى‌متر پائين آورده مى‌شود. در صورت تساوى براى مقام‌هاى بعدي، مساوى‌کنندگان در يک مقام قرار مى‌گيرند.

مراحل آموزش پرش با نيزه
نحوهٔ گرفتن نيزه و حمل آن
- دست راست نزديک انتهاى بالاى نيزه قرار بگيرد.
- - دست چپ در حدود ۵۰ سانتى‌متر پائين‌تر از دست راست باشد.
- - دست راست نزديک به لگن قرار بگيرد.
- - حرکت را با راه رفتن شروع کنيد.
- - سپس حرکت را با دويدن آهسته و سپس دويدن ادامه دهيد.

نحوهٔ گرفتن نيزه و حمل آن
آشنائى با تاب‌خوردن
- نيزه را بالاى سر نگه داريد.
- - سه قدم يعنى چپ - راست، چپ برداريد.
- - با پاى چپ براى پرش‌کنندگان راست‌دست جهش را انجام دهيد.
- - پاى راست را به‌طرف جلو و بالا برانيد.
- - از پهلوى راست نيزه، بدن را عبور دهيد.
- - روى پاى چپ يا هر دو پا، بدن را عبور دهيد.
- - روى پاى چپ يا هر دو پا، بدون چرخش فرود آئيد.
هدف: عادت‌کردن به آويزان‌شدن به نيزه و عمل حمل نيزه (تصوير تاب‌خوردن)

تاب‌خوردن
تاب‌خوردن از سکو
- بازوى راست را بکشيد.
- - در اين مرحله مربى مى‌تواند نيزه را به جلو هُل بدهد.
- - روى تشک با حالت نشسته فرود آئيد.
- - عمل چرخش انجام نشود.
- هدف: تجربهٔ آويزان‌شدن به نيزه و حمل آن در حالى‌که بدن کشيده است. (تصوير تاب‌خوردن از سکو)

تاب‌خوردن از سکو
تاب‌خوردن و چرخش از سکو
- بازو و دست راست کشيده باشد.
- - عمل تاب‌خوردن را انجام داده، در نيمه دوم بچرخيد.
- - روى دو پا رو به نقطهٔ جهش فرود آئيد.
- - عمل پرش را از روى يک ارتفاعِ کوتاه انجام دهيد.
هدف: تجربهٔ تاب‌خوردن و چرخش در هوا (تصوير تاب‌خوردن و چرخش از سکو)

تاب‌خوردن و چرخش از سکو

[shima_glk]

پرش با دورخيز کوتاه
- ۵ تا ۷ قدم دورخيز با نيزه انجام دهيد.
- - نيزه را به‌هنگام حمل، بالاى سر نگه داريد.
- - نيزه را در جعبه بکاريد و جهش کنيد.
- - پس از جهش تاب‌خورده، بچرخيد.
- - پس از چرخش روى دو پا، رو به‌طرف نقطهٔ جهش فرود آئيد.
- - اين‌کار را با عبور از ارتفاع کوتاه انجام دهيد.
هدف: کسب تجربه براى عبور از مانع (تصوير پرش با دورخيز کوتاه)

پرش با دورخيز کوتاه
پرش با تکنيک کامل (کاشتن عادى نيزه)
- نيزه را به‌طور طبيعى حمل کنيد.
- - با استفاده از آهنگ سه‌قدم، نيزه را در جعبهٔ مخصوص بکاريد.
- - مانند مرحلهٔ ۲، عمل را با راه‌رفتن انجام دهيد.
- - مانند مرحلهٔ ۲، عمل را با دويدن آهسته انجام دهيد.
- - مانند مرحلهٔ ۲، عمل را با دويدن آهسته انجام دهيد.
- هدف: آشنائى با کاشتن عادى نيزه و پرش (تصوير پرش با تکنيک کامل)

پرش با تکنيک کامل

جعبه پرش با نيزه
پرش با استفاده از جعبه‌اى که مواد سخت مناسب ساخته شده و طورى در زمين کار گذاشته شده که لبه آن هم سطح زمين پرش باشد، انجام مى‌گيرد. طول جعبه که از کف داخلى آن اندازه‌گيرى مى‌گردد يک متر و عرض آن در لبه جلو ۶۰۰ ميلى‌متر است که بتدريج که باريک‌تر مى‌گردد در لبه انتهايى به ۱۵ سانتى‌متر مى‌رسد. طول جعبه در سطح زمين و ارتفاع ديواره جلويى براساس زاويه ۱۰۵ درجه‌اى که بين پايه و ديواره جلويى تشکيل مى‌شود، تعيين مى‌گردد ( پايه جعبه نسبت به سطح زمين شيب‌دار بوده و در محل تقاطع با لبه جلويى فاصله عمودى به عمق ۲۰ سانتى‌متر دارد( جعبه بايستى طورى ساخته شود که پهلوهاى خارجى کف شيب‌دار با صفحه انتهايى زاويه ۱۲۰ درجه بسازد. در صورتيکه جعبه از چوب ساخته شود کف آن با ورقه فلزى ۵/۲ ميلى‌متر به فاصله ۸۰۰ ميلى‌متر از لبه جلويى جعبه پوشيده مى‌شود.

پايه‌ها:
از هرنوع پايه‌اى مى‌توان استفاده کرد بشرط آنکه محکم باشد. فاصله بين اين پايه‌ها و يا در صورتيکه از پايه‌هايى با بازوهاى متحرک استفاده مى‌شود نبايستى از ۳۰/۴ متر کمتر و از ۳۷/۴ متر بيشتر باشد.
مانع پرش بايستى از چوب فلز يا ماده مناسب ديگر ساخته شده باشد و بايستى داراى مقطع دايره شکل يا مدوٌر باشد.
طول ميله مانع بين ۴۸/۴ و ۵۲/۴ متر و حداکثر وزن آن ۲۵/۲ کيلوگرم مى‌باشد. ضخامت مانع بين ۳۱-۲۹ ميلى‌متر است. دو انتهاى مانع طورى ساخته مى‌شود که حداقل يک سطح مقعر يا مسطح ۲۰۰×۳۵-۲۹ ميلى‌مترى براى قرارگرفتن روى تکيه‌گاه مانع داشته باشند.
قسمتى از مانع که برروى تکيه‌گاه قرار مى‌گيرد بايستى کاملاً مسطح (صاف ) باشد و به هيچ‌وجه با لاستيک يا جنس ديگرى که سبب افزايش اصطکاک بين مانع و تکيه‌گاه‌ها شود نبايستى پوشيده شود.

تکيه‌گاه‌هاى مانع:
از ميخ‌ها يا ميله چنگک‌هايى براى نگهدارى مانع استفاده مى‌شود که نبايست فرو رفتگى يا ناهموارى داشته باشد و قطر سرتاسر آن بايستى ۱۳ ميلى‌متر باشد. اين تکيه‌گاه‌ها نبايد بيش از ۷۵ ميلى‌متر از پايه‌هاى پرش جلو بيايد. مانع پرش بايستى طورى روى آن قرار گيرد که در صورت اصابت نيزه پرش کننده يا خود پرنده به آسانى در جهت منطقه فرود به زمين سقوط نمايد.
تکيه‌گاه‌ها نبايستى با لاستيک يا هرنوع ماده ديگرى که سبب افزايش اصطکاک بين آنها و سطح ميله مانع گردد، پوشيده شود و يا از فنر درست شود.
تذکر:
جهت کاهش احتمال صدمات وارده به شرکت‌کنندگان در موقع فرود در اثر برخورد به پاى پايه‌هاى پرش، تکيه‌گاه‌هايى که مانع پرش برروى آنها قرار دارد مى‌تواند به روى بازوهاى فرعى که به پايه‌ها متصل هستند، قرار داده تا بدينوسيله بدون افزودن بطول مانع به پايه‌ها فاصله بيشترى بدهند.
نيزه‌ها
هر شرکت‌کننده مى‌تواند از نيزه خود استفاده کند. هيچ شرکت‌کننده‌اى حق استفاده از نيزه ديگر شرکت‌کننگان را ندارد مگر اينکه صاحب آن اجازه بدهد نيزه ممکن است از هرماده و يا ترکيبى از مواد مختلف ساخته شود و داراى طول‌ها و قطرهاى مختلف باشد اما بايستى سطح اصلى آن صاف باشد. نيزه ممکن است با دو لايه نوار چسبدار با ضخامت يکسان و سطح صاف پوشيده شود. اين محدوديت شامل انتهاى نيزه که با لايه‌هايى از نوار محافظ تا ارتفاع ۳۰/۰ مترى پوشيده مى‌شود، نمى‌شود اينکار براى جلوگيرى از خطر شکسته‌شدن نيزه به هنگام برخورد با جعه انجام مى‌گيرد.
محل فرود
منطقه فرود نبايستى از ۵×۵ متر کمتر باشد.
قوانين پرش با نيزه
محل فرود
محل فرود مربعى به اضلاع ۵ متر است. محل فرود بايد با مواد بسيار نرم با ضخامت مناسب پوشانده شود. توصيه مى‌شود براى اين منظور، حتى‌الامکان از تشک‌هاى ابرى مناسب استفاده گردد. البته در مراحل مقدماتى آموزش مى‌توان از مخلوط ماسهٔ نرم و خاک‌اره براى ساختن محل فرود استفاده کرد. در اين‌صورت اين مخلوط بايد به‌دقت پهن شده باشد و سطح آن به‌وسيلهٔ پارچهٔ مناسبى پوشانده شود تا از وارد آمدنِ صدمات احتمالى به ورزشکار جلوگيرى کند. در مراحل پيشرفته حتماً بايد از تشک‌هاى ابرى مخصوص استفاده شود. معمولاً ضخامت اين تشک‌ها براى مدارس ۶۰ سانتى‌متر و در سطوح بين‌المللى ۹۰ سانتى‌متر است تا مشکلات برخورد ورزشکار با کف زمين يا لغزيدن از کناره‌هاى تشک پيش نيايد. تشک‌ها بايد به فاصلهٔ ۱۰ تا ۱۵ سانتى‌متر از ”جعبهٔ پرش“ قرار داده شوند. تشک‌هاى اطراف ”جعبه پرش“ قرار داده شوند. اين شيب حدود ۳۰ درجه است که از لبه‌هاى شيب‌دار باشند. اين شيب حدود ۳۰ درجه است که از لبه‌هاى کنارى ”جعبه پرش“ شروع مى‌شود و سپس با بقيه قسمت‌هاى محل فرود هم‌سطح مى‌گردد.

مسير دورخيز
طول مسير دورخيز بايد ۴۰ تا ۴۵ متر و عرض آن در حدود ۲۲/۱ متر باشد. مسير دورخيز بايد با خطوط سفيد به عرض ۵ سانتى‌متر مشخص گردد. شيب مسير دورخيز به‌طرف جعبهٔ پرش نبايد از يک در هزار بيشتر باشد. هر پرنده مى‌تواند از يک يا دو علامت مورد تائيد کميته برگزارکننده براى تعيين‌ جا پا استفاده کند. اگر اين علامت‌ها قبلاً از سوى ورزشکار تهيه نشده‌اند، او مى‌تواند از چسب‌نوارى استفاده کند. ورزشکار، مجاز به استفاده از گچ يا هر مادهٔ ديگرى که اثر آن روى مسير باقى مى‌ماند و پاک نمى‌شود نيست.

پايه‌هاى پرش با نيزه
پايه‌هاى پرش با نيزه به‌ هر شکلى که ساخته شوند، بايد به‌اندازهٔ کافى محکم و سخت باشند تا بتوانند ميلهٔ پرش با نيزه را نگه دارند. پايه‌هاى پرش با نيزه بايد محلى براى قرارگرفتن ميله پرش با نيزه داشته باشند. محل قرارگرفتن ميلهٔ پرش با نيزه معمولاً چنگک‌مانند است و طورى ساخته مى‌شود که ميله به‌راحتى پس از برخورد ورزشکار با آن سقوط مى‌کند.
فاصلهٔ بين پايه‌هاى پرش با نيزه بين ۳۰/۴ تا ۳۷/۴ متر است و اگر پايه‌ها داراى بازو هستند فاصله بين بازوها بايد ۳۰/۴ متر باشد. پايه‌هاى نگهدارده بايد در مسابقات رسمى قابليت جابه‌جائى تا ۱۲۰ سانتى‌متر (۸۰ سانتى‌متر به جلو و ۴۰ سانتى‌متر به عقب) را داشته باشند.

ميلهٔ افقى پرش با نيزه
ميله افقى بايد از جنس فايبرگلاس، آهن نرم يا هر مادهٔ ديگرى ساخته شود. اين ميله، شکلى مدور و ۳ سانتى‌متر قطر دارد و دوسر آن طورى ساخته شده است که به‌آسانى روى پايه‌هاى نگهدارنده قرار مى‌گيرد. طول ميلهٔ افقى حداکثر ۵/۴ متر است و وزن آن نبايد از ۲۵/۲ کيلوگرم بيشتر باشد. جنس ميلهٔ افقى بايد طورى باشد که زياد انعطاف‌پذيرى نداشته باشد و حداکثر خم‌شدن آن در وسط ميله نبايد بيشتر از ۳ سانتى‌متر باشد.