۱-رسول اکرم (ص): «مؤمن شوخ و شاداب است» (بحرانى، تحف العقول، ص ۹۴)

۲-حضرت على (ع): «شادمانى، گشایش خاطر مى‏آورد»( آمدى، غررالحکم، ح ۳۲۰۲) «اوقات شادى، غنیمت است»( همان، ح ۴۸۰۱) «هرکس شادى‏اش اند ک باشد، آسایش او در مرگ خواهد بود»( بحارالانوار، ج ۷۸، ص ۲۱)

۳-امام صادق (ع) «هیچ مؤمنى نیست که شوخى در طبع او نباشد»( کلینى، اصول کافى، ج ۲، ص ۳۶۶) «شوخ طبعى بخشى از حسن خلق است».( کلینى، اصول کافى، ج ۲، ص ۳۶۶)

۴- امام رضا (ع) کوشش کنید اوقات شما چهار زمان باشد وقتى براى عبادت و خلوت با خدا، زمانى براى تأمین معاش، سعتى براى معاشرت با برادران مورد اعتماد و کسانى که شما را به عیب‏هایتان واقف مى‏سازند و در باطن به شما خلوص و صفا دارند و وقتى را هم به تفریحات و لذایذ خود اختصاص مى‏دهید و از شادى ساعت‏هاى تفریح، نیروى لازم براى عمل به وظایف وقت‏هاى دیگر را تأمین کنید».( بحارالانوار، ج ۷۵، ص ۱۲۳)

در سیره معصومان، عنصر شادى آن چنان اهمیت دارد که علاوه بر تأیید آن به بسترسازى، زمینه‏سازى و ایجاد آن نیز توصیه شده است.( کافى، ج ۲، ص ۲۹۱)
پاره‏اى از احادیث، علاوه بر دستورهاى کلى درباره اهمیت شادى و نشاط، دستورالعمل‏هاى خاصى نیز براى حفظ و پرورش این حالت مانند، پیاده‏روى، سوارکارى، شنا در آب، نگاه کردن به سبزه‏ها، خوردن و نوشیدن، مسواک کردن، شوخى، خنده و(وسائل الشیعه، ج ۱۲، ص ۱۱۲) بیان مى‏دارند.


منبع:ایران شاد