يک مقاله جديد در نيويورک تايمز، باعث شد که درباره برخي موارد، دوباره به صورت جدي فکر کنم. اين مقاله با عنوان " آيا قند ماده اي سمي و مضر است؟" نوشته گري تاوبس است. در اين مقاله به صورت عميقي درباره مطلب بحث مي شود و بر نتايج کار مطالعاتي انجام شده توسط رابرت لاستينگ که يک متخصص رده اول در ناهنجاري هاي هورموني کودکان و چاقي اطفال در دانشگاه کاليفرنيا است تاکيد مي شود. رابرت لاستينگ قند را به عنوان يک شر و يک سم توصيف مي کند.

تاوبس در اين مقاله در هنگام بحث در اين باره با ارجاع به کار لاستينگ، مي گويد: مصرف بيش از اندازه مواد قندي توسط ما، علت اصلي رشد ناگهاني و فزاينده شمار افراد چاق و ديابتي در جامعه آمريکا در خلال 30 سال گذشته است. همچنين قند به احتمال زياد عامل اصلي وابسته به رژيم غذايي در بروز شمار ديگري از بيماري هاي مزمني است که عموما به عنوان بيماري هاي سبک زندگي غربي در نظر گرفته مي شوند . اين بيماري ها عبارتند از بيماري قلبي، فشار خون بالا و بسياري از انواع سرطانهاي شايع .

اما، آيا چنانکه لاستينگ اشاره مي کند، قند و هر ماده شيريني که داراي سطح بالاي فروکتوز است ، در هر اندازه اي به صورت ذاتي سمي و مضر است؟ تاوبس به اساسي ترين پرسش در علم سم شناسي مي پردازد:" در چه دوزي يک ماده از ماده اي بي ضرر بدل به ماده اي مضر مي شود؟" " پيش از رسيدن به اين حد، چقدر مي توانيم مصرف کنيم؟"

جواب اين پرسش از آنچه فکر مي کنيد خيلي پيچيده تر است. اما يک چيز خيلي آشکار و بديهي است. به عنوان يک جامعه، سطح مصرف قند در ميان ما آنقدر بالاست که يقينا اثرات مضري براي سلامت ما خواهد داشت.

در يک برنامه تلويزيوني، مقدار قند مصرفي دانش آموزان يک مدرسه در لس آنجلس اندازه گيري شد. جالب اينجاست که اين دانش آموزان مقدار زيادي قند را فقط با خوردن شيرهاي طعم دارشده وارد بدن خود مي کردند. اين مطلب يک حقيقت آزار دهنده است. اين شيرها تنها يکي از منابع قند موجود در رژيم غذايي اين بچه ها بود، و عجيب اينجاست که تامين کننده اين شيرها ، يک موسسه مسئول امر آموزش کودکان است.

اين چه جور آموزشي است؟
اين ديوانگي است. در گذشته اشتباهات زيادي رخ داده است ولي اين غيرقابل قبول است که با وجود مواجهه با شيوع بيماري هاي وابسته به سبک زندگي مانند چاقي و ديابت ،ما اجازه بدهيم که اين اشتباهات ادامه پيدا کنند. بياييد در توقف اين امر شايع همکاري کنيم.