تاریخچه مانتو ؛ از اروپا تا ايران
شايد برايتان جالب باشد بدانيد پوششي كه ما امروزه به عنوان مانتو از آن استفاده مي‌كنيم با
پيراهن‌هايي به نام مانتو كه پوشيدن آنها اواخر قرن هفدهم و هجدهم ميلادي در كشورهاي
اروپايي متداول و مرسوم بوده، از نظر شكل ظاهري بسيار متفاوت است.
اگرچه ممكن است به نظر برسد كه استفاده از چنين پوششي تنها در كشورهاي اسلامي رايج
است، اما اين واژه در حقيقت نخستين بار به پيراهن‌هاي بلند و گشاد زنانه كه در كشورهاي
اروپايي براي مجالس مهماني طراحي و دوخته مي‌شد، اطلاق شد.
بتدريج تغييراتي در طراحي اين نوع پوشش زنانه ايجاد شد كه در نتيجه آن امروزه در اين كشورها به
رداهاي بلند و گشادي كه روي لباس‌هاي راحتي پوشيده مي‌شوند، مانتو گفته مي‌شود.
هدف از طراحي اين نوع پوشش در قرن هفدهم ميلادي اين بود كه بتوان براي كت و دامن‌هاي
بلندي كه از متداول‌ترين پوشش‌هاي زنانه بود، جايگزين مناسبي پيدا كرد.
اندازه آستين اين نوع پيراهن‌ها تا آرنج بود و سرآستين‌هاي چين‌دار بسيار زيبايي براي آنها طراحي
مي‌شد. پارچه‌اي متفاوت و متناسب با پارچه انتخاب شده براي قسمت دامن پيراهن در نظر گرفته
مي‌شد كه به عنوان رودامني روي دامن مي‌دوختند.
قسمت جلوي رودامني به سمت كناره‌ها جمع مي‌شد تا دامن لباس نيز قابل ديدن باشد. دامن اين
نوع پيراهن‌ها معمولا بلند بود و هنگام راه رفتن به صورت دنباله روي زمين كشيده مي‌شد؛ اما از
آنجا كه راه رفتن با اين نوع دامن اغلب مشكل بود، به مرور زمان تغييراتي در طراحي اين نوع
دامن‌ها ايجاد شد و پارچه‌هاي قلاب‌دوزي شده كه به انتهاي پاييني دامن متصل مي‌شدند، جايگزين
دامن‌هاي بلند دنباله‌دار شد.
اواخر قرن هجدهم ميلادي مانتو به عنوان يك پوشش متداول براي مكان‌هاي رسمي شناخته شد
كه نخستين بار در دادگاه‌ها مورد استفاده قرار گرفت.
دلايل متفاوتي در خصوص اين كه چرا به چنين لباس‌هاي بلند واژه مانتو اطلاق شده است، وجود
دارد كه موافقان و مخالفان زيادي دارد. Montua نام مكاني در كشور ايتالياست كه از مراكز مهم
توليد نوعي پارچه ابريشمي گرانقيمت محسوب مي‌شود كه در دوخت مانتوهاي قديمي از آن
استفاده مي‌شده است. بسياري بر اين باورند كه شايد انتخاب اين نام براي اين نوع پوشش زنانه
برگرفته از محل توليد پارچه‌اي باشد كه نخستين بار براي دوخت مانتو از آن استفاده شده است؛ در
حالي كه گروهي ديگر بر اين باورند مانتو واژه‌اي فرانسوي است كه از واژه فرانسوي Manteau به
معني كت مشتق شده و جالب اين كه به همين دليل در گذشته به خياط‌هاي زنانه‌دوز، مانتودوز
گفته مي‌شده است.
تنها نمونه‌هاي معدودي از لباس‌هاي زنانه متعلق به قرن هفدهم ميلادي كه به آنها مانتو گفته
مي‌شده است، وجود دارد.
در نمايشگاه لباس موزه هنر مترو پوليتن، يك مانتوي پشمي قلاب‌دوزي شده و همچنين يك مانتوي
ابريشمي به رنگ صورتي وجود دارد كه قدمت آن به سال ۱۷۰۸ ميلادي برمي‌گردد.
اغلب مانتوهاي قديمي سبك اروپايي كه در موزه‌هاي بزرگ به نمايش گذاشته شده‌اند، مانتوهاي
رسمي هستند كه استفاده از آنها به عنوان نوعي پوشش رسمي در دادگاه‌ها متداول بوده است؛
بنابراين علي‌رغم اين كه امروزه به پوشش‌هاي بسيار زيبا و گرانقيمت كه به عنوان جزيي از لباس
روي لباس‌هاي شب و لباس‌هاي مهماني پوشيده مي‌شود ، مانتو گفته مي‌شود.
در گذشته به لباس‌هاي مجلسي بلند كه دنباله آن روي زمين كشيده مي‌شد، مانتو گفته مي‌شد.
به نظر مي‌رسد نام آنچه امروز در بسياري از كشورهاي اسلامي به عنوان مانتو از آن استفاده
مي‌شود نيز برگرفته از نام همين لباس‌هايي باشد كه قدمتي كهن در تاريخ كشورهاي اروپايي دارد.
از آنجا كه در گذشته دوخت اين نوع لباس‌ها به مهارت خاصي نياز داشت، بنابراين دختران جوان
نمي‌توانستند همچون ديگر مهارت‌ها اين كار را نيز از مادر خود بياموزند. از سوي ديگر معمولا براي
دوخت اين نوع لباس‌ها از پارچه‌هاي نفيس و گرانقيمتي استفاده مي‌شد و به اين ترتيب دوخت
مانتو به عنوان يك حرفه تخصصي شناخته شده و از آن پس به افرادي كه در دوخت لباس‌هاي زنانه و
بويژه مانتو تخصص داشتند، خياط زنانه‌دوز گفته شد.
اگرچه پس از قرن نوزدهم ميلادي با توجه به اين كه پوشيدن مانتو به شكل سنتي و متداول آن در
گذشته مرسوم نبود، افرادي كه به عنوان مانتودوز در دوخت لباس زنانه تخصص داشتند، به عنوان
خياط لباس‌هاي زنانه در اين حرفه به فعاليت مشغول بودند؛ اما همچنان در هريك از شهرهاي
اروپايي و آمريكايي حداقل يك فروشگاه بزرگ به عنوان محل اشتغال مانتودوزها براي فروش مانتو و
كلاه زنانه اختصاص يافته بود و به همين علت بيشتر خانم‌هايي كه در زمينه دوخت لباس زنانه
تخصص داشتند نيز به عنوان مانتودوز در آن جوامع شناخته شده بودند.
با تغييرات و تحولات چشمگيري كه در سبك لباس‌پوشيدن افراد به وجود آمد، محدوديت‌هاي بسياري
در اين زمينه ايجاد شد و لباس سنتي بتدريج به دست فراموشي سپرده شد و تنها ردپايي از آنها
در موزه‌هاي هنري بزرگ به جاي ماند. پس از آن افرادي كه در دوخت لباس‌هاي زنانه تخصص
داشتند، عنوان جديدي را براي خود انتخاب كرده‌اند و از آن پس به آنها خياط زنانه‌دوز گفته شد.
منبع:جام جم آنلاين
- باشگاه پیام نور
- اخبار پیام نور
- تبلیغات در باشگاه
- نمونه سوالات پیام نور
- پرسش پاسخ پیام نوری
- امکانات باشگاه
- امکانات سایت
- منوی سریع
پاسخ با نقل قول
