شي ءگرايي بيش از آنکه يک متدلوژي مشخص براي توسعه سيستم ها باشد، يک رهيافت و يا فراتر از آن يک قالب فکري براي مدلسازي و ساخت سيستم هاست. همچون رهيافت ساخت يافته که از نظر تاريخي ابتدا در حوزه برنامه نويسي پديد آمد و سپس به حوزه هاي تحليل و طراحي تعميم يافت، رهيافت شي ءگرا نيز در آغاز در قلمرو زبانهاي برنامه نويسي توسعه يافت.

در دهه هفتاد ميلادي، زبانهايي چون Simula، Smalltalkو Modula طراحي شد که بر خلاف زبانهاي رويه اي سنتي، زبانهاي شي ءگرا ناميده مي شدند. اساس اين زبانها که به طور خاص براي ساختن برنامه هايي در زمينه شبيه سازي و هوش مصنوعي طراحي شده بودند، بر تصويرسازي قلمرو کار بر مبناي اشياء و کلاسها استقرار بود.

در آن زمان استفاده از اين زبانها چندان رواج نيافت، اما ايده هاي اساسي آن مانند وراثت ، کپسوله کردن ، چند ريختي و برنامه نويسي مبتني بر رويداد در يکي از موفقترين و متداول ترين زبانهاي برنامه نويسي يعني ++C به کار گرفته شد. با رواج ++C و سپس گسترش واسط کاربرهاي گرافيکي (GUI) که از مفاهيم شي ءگرايي استفاده مي کردند، اندک اندک شي ءگرايي به عنوان يک قالب فکري مسلط در مهندسي نرم افزار درآمد.

تعميم و گسترش ايده هاي شي ءگرايي در حوزه تحليل و طراحي سيستم، بعدها صورت گرفت. کساني چون بوچ ، فايراسميت ، کود و يوردون متدلوژيهايي براي توسعه سيستم ها بر مبناي اين ايده ها طراحي کردند. تحليل و طراحي شي ءگرا در دهه 90ميلادي شرح و بسط زيادي پيدا کرده است و امروزه به نظر مي رسد گرايش غالب در توسعه آتي متدلوژيهاي مهندسي نرم افزار باشد.
با اين وجود، رواج، همه گيري و کاربردپذيري اين روشها همپاي توسعه فني مباني آنها رشد نکرده است و امروزه اين متدلوژيها همچنان سهم بسيار اندکي از دامنه کار توسعه سيستم ها را به خود اختصاص مي دهند.

هرچند متدلوژيهاي متعددي در خانواده روشهاي شي ءگرايي طرح شده اند، اساس اين روشها در اصل يکي است. در اين گزارش براي تشريح مفاهيم اساسي و مراحل توسعه سيستم بر مبناي شي ءگرايي، يکي از متدلوژيهاي مطرح اين خانواده يعني متدلوژي طراحي شي ءگرا (OOA) انتخاب شده است. اين متدلوژي توسط کود و يوردون در سال 1991طراحي شده است.