اولين مردمي كه توتون را زراعت كرده و مي كِشيدند، سرخ پوستان شمال و جنوب آمريكا بودند. موقعي كه كريستف كلمب و ساير كاشفان اوليه آمريكا، قدم به اين قاره گذاشتند، متوجه شدند كه بومي هاي اين سرزمين از توتون و تنباكو به صورت مختلف استفاده مي كنند. مثلاً يك نوع چپق كشيدن بين سرخ پوستان رسم بود كه علامت صلح بود. گذشته از اين، سرخ پوستان عقيده داشتند كه تنباكو خواص دارويي داشته و اگر آن را بكشند از بيماري ها در امان خواهند بود.

تنباكو براي اولين بار در قرن شانزدهم، به خاطر معروفيتي كه از نظر خواص داروئي داشت، به اروپا برده شد و چپق هاي مخصوص آن نيز در اروپا عرضه شد. در 1619، چپق هاي مختلفي در انگليس ساخته شده و تعداد سازندگان اين چپق ها آنقدر زياد شدند كه حتي تشكيل يك صنف جداگانه را دارند. البته امروزه قسمت اعظم توتون به صورت سيگار به مصرف مي رسد.

سيگار كشيدن هم يك عادت خيلي قديمي است. كاشفان اوليه اسپانيائي متوجه اين موضوع شدند كه اهالي بومي هند غربي و مكزيك چيزي به اسم برگ سيگار دود مي كنند. اهالي بومي هند غربي از يك نوع پوست نازك درخت نخل براي پيچيدن سيگار استفاده مي كردند و در مكزيك هم غلاف ذرت را براي اين منظور به كار مي بردند.

اولين مردمي كه از كاغذ براي پيچيدن سيگار استفاده كردند اسپانيائي ها بودند.
كشيدن سيگار در كشورهاي نزديك مديترانه و درياي سياه و خصوصاً نواحي تحت حكومت تركيه به زودي رواج پيدا كرده و به شدت شايع شد. به طوري كه زماني كه ارتش انگليس، در سال هاي 1856- 1854 در «كريمه» مي جنگيدند، سيگارهاي تركي را كشف كرده و در بازگشت آن را به عنوان ارمغان با خود به لندن بردند، و بعد از چند سال، اولين كارخانه سيگار سازي در لندن افتتاح گرديد.