اولين دستگاه ضبط صدا به وسيله «توماس اديسون» در سال 1877 ساخته شد. اولين دستگاه اديسون، شامل يك سيلندر «استوانه» بود كه با يك دسته مي چرخيد. اين دستگاه يك شيپور و يك سوزني بينوك يا «استيلوس» هم داشت و در انتهاي باريك تر شيپور هم در يك دريچه متحرك قرار داشت.

امواج صوتي كه از انتهاي گشادتر شيپور وارد آن مي شدند باعث حركت اين دريچه در يك جهت يا در جهت ديگر مي شدند. با اين دريچه ها سوزن ضميمه شده بود كه در اثر امواج صوتي به بالا و پايين حركت مي كرد.

سليندر، از يك لايه ورق قلع پوشيده بود و سوزن هم درست مقابل اين ورقه قلع تعبيه شده بود و داندانه هائي همانطور كه دسته چرخيده مي شد، شيپور و سوزن ضميمه با آن را آهسته در امتداد سيلندر حركت مي داد. با اين ترتيب ضمن آن كه سوزن دفعات بيشماري دور ورقه گردش مي كرد، روي آن خط و شياره هائي مي انداخت.

وقتي كسي در اين شيپور آواز مي خواند يا حرف مي زد سوزن بالا و پايين مي رفت. وقتي سوزن پائين مي رفت شيارهاي عميق تر، روي ورقه قلع مي گذاشت و وقتي بالا مي رفت بالعكس اين خط ها سطحي تر و كم عمق تر مي شدند.

اين تغيير عمق شيارها الگوي امواج صوتي بود كه از صداي آن شخص گوينده يا خواننده بر مي خاست.

براي گوش دادن صداي ضبط شده در دستگاه، سوزن و شيپور را به ابتداي شيارها بر مي گرداندند. بعد، همانطور كه سوزن اين خط هاي موجي را تعقيب مي كرد، باعث مي شد كه آن دريچه متحرك در شيپور با همان الگو، شروع به ارتعاش كند. اين هم به نوبه خود باعث حركت هوا در شيپور به عقب و جلو و بالاخره همين كيفيت صدائي شبيه صداي اصلي ضبط شده توليد كرده و بيرون مي فرستاد.