ماشین های داشت:
ماشین‌های داشت در باغبانی را می‌توان به گروه‌های زیر تقسیم كرد:
1- کولتیواتورها(Cultivators)، وجین‌كن‌ها(Weeders)، و چمن زن‌ها(Lawn mowers):
با آن كه از انواع كولتیواتور و كلوخ شكن(Harrow) ، بیشتر برای زیر و رو كردن خاك، خرد كردن كلوخه‌ها و از بین بردن قطعه‌های بزرگ خاك استفاده می‌شوند، در داشت محصول‌ها نیز برای حذف علف‌های هرز استفاده زیادی از آن‌ها می‌شود. به ویژه نوعی كه به وجین كن چرخان (Rotary weeder) موسوم است و دارای چرخ‌هایی با دندانه انحنا دار می‌باشد و برای حذف علف‌های هرز و زیر و رو كردن لایه رویی خاك به كار می‌رود. در باغبانی برای حذف علف‌های هرز بین ردیف‌ها و شكستن سله خاك، بیشتر از انواع كولتیواتور موتوری كه با دست هدایت می شوند، بهره‌گیری می‌شود. از سویی، تراكتورهای باغی را می‌توان با یك یا چند تیغه مجهز كرد و برای وجین كردن باغ و قسمت‌های دیگر به كار برد. برتری برخی از ماشین‌ها در این است كه هنگامی كه تراكتور در جا ایستاده، به وسیله كلاچ ویژه‌ای می‌توان تیغه‌های آن‌ها را به كار انداخت.
گاهی این تیغه‌ها درجلو كولتیواتورهای كوچك نصب می‌شود، در این حالت می‌توان از آن‌ها به عنوان ماشین‌ چمن زنی استفاده كرد. چمن كاری‌های گسترده را می‌توان به وسیله تیغه‌های بزرگی كه با تراكتور حمل می شود، چمن‌زنی كرد. این تیغه‌ها، مانند قیچی عمل می‌كند، یعنی كاردهای متحرك و لبه تیزی كه قابل جایگزینی یا تیز شدن می باشند و خود از انگشتی‌هایی لبه تیز می‌گذرند، با حركت رفت و برگشتی، علف‌ها و چمن‌ها را قطع می‌كنند.
ماشین‌های چمن زنی كوچك شامل نوع چرخان (Rotary- type) و نوع چرخی(Reel- type) هستند كه هر كدام دارای برتری‌ها و عیب‌هایی می‌باشند. نوع چرخی برای چمن‌های كوتاه و انواع چمن‌های رونده مناسب است در حالی كه نوع چرخان برای چمن‌های بلند و نیز در نزدیكی درختان یا موانع دیگری كه در چمن وجود دارد بهتر است. وانگهی، تیز كردن نوع چرخان در خانه میسر است در حالی كه نوع چرخی را نمی‌توان با وسایل معمولی تیز كرد.
2- شعله افكن‌ها(Flame weeders (burners) ، سم پاش‌ها(Sprayers) و گردپاش‌ها(Dusting machine) :
شعله افكن‌ها بیشتر برای از بین بردن تمامی گیاهان هرز زمین‌های كشاورزی كه به دلایلی نمی‌توان در آن‌ها از علف‌كش استفاده كرد، به ویژه در جاهایی كه گیاهان سوخ‌دار چند ساله، درون خاك، زمستان - گذرانی می‌كنند، به كار می روند. در زمین‌های كوچك از شعله‌افكن‌های كوچك و در زمین‌های بزرگ از شعله‌افكن‌های بزرگی كه با تراكتور كشیده می‌شوند استفاده می‌شود. گاهی هم شعله افكن‌ها برای محصول‌هایی كه میوه‌ آن‌ها برداشت شده، ولی بقایای گیاهی آن‌ها روی زمین باقیمانده به كار گرفته می‌شوند و بدین وسیله آفات و بیماری‌ها را نیز كنترل می‌كنند. در موقع استفاده از شعله افكن‌های بزرگی كه با تراكتور كشیده می‌شوند، تراكتور با سرعت حدود 4 تا 7 كیلومتر در ساعت حركت می‌كند و شعله‌ افكن‌ها با زاویه 45 درجه، روی علف‌های هرز قرار می گیرند، به طوری كه بتوانند قسمت‌های حساس گیاه را بسوزانند. شعله باید آنقدر نگه داشته شود كه برگها درجا پیچیده شوند و بسوزند. گاهی لازم است كه شعله افكنی سه تا پنج بار تكرار شود.
شعله‌افكن‌ها بیشتر از نفت، گازوئیل و یا گازهای پروپان یا بوتان استفاده می‌كنند. به نظر می‌رسد كه زدودن علف‌های هرز با استفاده از شعله‌افكن بسیار پرهزینه و وقت‌گیر است. بنابراین توانایی رقابت با علف‌كش‌ها را ندارد.
در ایران برای حذف علف‌هرز مور (مرغ) در چمن‌هایی كه آلوده شده‌اند، ابتدا خاك باغچه‌ای را كه به این علف هرز آلوده است دست كم تا 30 سانتی‌متری یا تا جایی كه ریشه‌ها نفوذ كرده‌اند برمی‌دارند و زیر آن را با شعله افكن می‌سوزانند، سپس با خاك تازه و غیر آلوده باغچه‌ را پر ساخته دوباره چمن كاری می‌كنند.
سمپاش‌هایی كه در باغبانی برای افشانه حشره‌كش‌ها، قارچ‌كش‌ها و علف‌كش‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند را می‌توان به انواع ساده و موتوری تقسیم‌بندی كرد. سمپاش‌های ساده یا سمپاش‌های پشتی كه بر دوش كارگر حمل می شود، دو نوع مختلف دارد. نوع اول، سمپاش‌هایی هستند كه در مخزن آن‌ها، بوسیله تلمبه زدن، فشاری حدود 4 تا 15 آتمسفر ایجاد می‌شود، سپس سمپاشی با آن را آغاز می‌كنند. گنجایش این سمپاش‌ها 12 تا 15 لیتر است و دارای فشار سنج هستند ولی چون دستگاه همزن ندارند، در آن‌ها نمی‌توان از سموم ته نشین شونده استفاده كرد. نوع دوم سمپاش‌هایی هستند كه دسته ویژه‌ای در كنار مخزن‌های آن قرار دارد و كارگر در تمام مدت تلمبه می‌زند و فشار لازم را ایجاد میكند. افزون بر این، هم زمان دستگاه همزن را نیز به حركت درآورده و سم را به هم میزند. گنجایش این نوع سمپاش‌ها 15 تا 20 لیتر می‌باشد. به طور كلی از سمپاش‌های پشتی برای سمپاشی در سطح كوچك و گیاهان بوته‌ای و درختانی به ارتفاع 3 تا 4 متر استفاده می‌شود. سمپاش‌های موتوری نیز به اندازه‌های گوناگون هستند كه برخی روی چرخ قرار گرفته و گنجایش 50 الی 100 لیتر را دارند و چون در آن‌ها فشاری برابر 15 تا 20 آتمسفر ایجاد می‌گردد، میتوان آن‌ها را برای سمپاشی درختانی به ارتفاع 10 تا 15 متر به كار برد. سمپاش‌های موتوری بزرگ‌تری نیز ساخته شده‌اند كه در پشت تراكتور بسته می‌شوند و دارای مخزن 700 لیتری بوده و فشاری برابر با 40 آتمسفر دارند. این سمپاش‌ها می‌توانند با شیپور‌های چندگانه‌ای كه روی لوله نصب شده است، نواری به عرض 12 متر را سمپاشی كنند. نوع دیگری از سمپاش موتوری بزرگ برای باغ‌های گسترده میوه ساخته شده كه دارای پنكه‌های بزرگی است كه سم را به صورت ذره‌های بسیار ریز در آورده، رو ی گیاه می‌پاشد.
گردپاش‌ها نیز به دو دسته : گردپاش‌های كوچك دستی (كه با چرخاندن دسته‌ای، گرد از درون آن‌ها روی گیاهان پخش می‌شود) و گردپاش‌های بزرگ (كه با تراكتور حمل می‌شوند) تقسیم می‌گردند. چنان كه سرعت باد بیش از 10 كیلومتر در ساعت باشد، باید از گردپاشی چشم‌پوشی كرد، وگرنه ممكن است به گیاهان دیگر آسیب برسد یا سم مصرف شده تأثیر لازم را روی گیاهان مورد نظر، نداشته باشد. به طور كلی، در تمامی سمپاش‌ها، برای پیشگیری از مسمومیت افراد و آلوده شدن ظرف‌ها و محل‌های عبور افراد، باید پیشگیری‌های لازم به عمل آید. بدیهی است كه پس از سمپاشی، شستن تمامی وسایل، به ویژه دست، با وسایل پاك كننده بسیار لازم است.
3- ماشین‌های هرس(Pruning machines):
این ماشین‌ها به اندازه‌های مختلف و به منظور‌های مختلف ساخته شده‌اند. ماشین‌های دستی كوچكی به نام سرزن گیاهان پرچینی(Hedge- trimmer) وجود دارند كه تیغه‌شان به وسیله یك موتور برقی یا احتراقی به حركت در می آید و برای سرزنی ،هرس و شكل‌دهی گیاهان حاشیه‌ای مانند شمشاد مورد استفاده قرار می‌گیرند. نوع کوچک آن، كه یك چهارم قوه اسب (0.2 كیلووات) قدرت دارد، برای حذف شاخه‌های یكساله‌ای مناسب است كه بیشترین قطرشان 12 میلی‌متر باشد.
انواع قوی تر آن كه پنج هشتم قوه اسب (0.5 كیلووات) قدرت دارند می‌توانند شاخه‌هایی تا به قطر 20 میلی‌متر را به راحتی قطع كنند. در هرس درختان میوه یا درختان بزرگ با تیغه‌های این دستگاه‌ها در هنگام عبور از میان انگشتی‌ها، شاخه‌هایی را كه بین لبه تیغه و شكاف انگشتی قرار می‌گیرند، می‌برند.
نیروی محركه این اره‌ها توسط تراكتور تأمین می‌شود و بیشتر آن‌ها هیدرولیكی هستند، یعنی با فشار روغن كار میكنند. در اره‌های هیدرولیكی طول ریل گاهی به بیش از یك متر می‌رسد و به طور معمول ارتفاع ریل از سطح زمین، و زاویه آن با خط افق قابل تنظیم است. از این اره به ویژه برای درختانی مانند هلو و مركبات، كه در كشورهای خارج هر ساله هرس كامل می‌شوند، و نیز در باغ‌هایی كه درختان به شكل‌های پهن داربستی كشت و پیرایش شده‌اند می‌توان استفاده كرد. نوع دیگری از اره موتوری نیز وجود دارد كه دارای ریلی مستطیل شكل با زاویه‌های محدب است و در روی محیط ریل، تیغه‌های كوچكی كه به زنجیری متصل است توسط یك موتور كوچك احتراقی یا الكتریكی، به صورت چرخشی، حركت می‌كند. این نوع اره‌ها در جنگلداری و گاهی در باغ‌ها برای قطع شاخه های ضخیم مورد استفاده قرار میگیرند . وسیله هیدرولیکی دیگری که در باغها برای هرس به كار می‌رود نوعی قیچی باغبانی است كه بر سر لوله به نسبت بلندی نصب شده و با فشار روغن باز و بسته می‌شود. این نوع قیچی برای قطع شاخه‌های به نسبت كلفت كه در بالای درخت و دور از دسترس قرار دارند به كار برده می‌شود. ماشین‌هایی نیز ساخته شده است كه شاخه‌های هرس شده را خرد كرده و به صورت قطعه‌های ریز در می‌آورد.
4- وسایل مبارزه با سرما:
در باغبانی، برای مبارزه با سرما و نگهداری گرما و رطوبت خاك برای گیاهان بوته‌ای، از خاكپوش یا مالچ (Mulch) استفاده می‌شود كه از نمونه‌های آن می‌توان استفاده از كاه (براِ ی نگهداری توت فرنگی) و یا پلاستیك (برای پیش رس كردن خیار) نام برد. اما به طور كلی در باغبانی، مبارزه با یخبندان و جلوگیری از سرمازدگی گیاهان به دو صورت انجام می‌شود. در یكی ، گرمای محیط نگهداری می‌شود و در دیگری گرما به محیط افزوده می‌شود. نگهداری گرما بدین ترتیب انجام می‌شود كه جذب گرمایی را در روز بالا می‌برند و در شب از هدر رفتن آن جلوگیری می‌كند. این كار بیشتر به وسیله گذاشتن سرپوش (Hot cap) روی گیاهان انجام می‌شود. این سرپوش‌ها كه از پلاستیك شفاف یا كاغذ‌های موم‌دار ساخته شده‌اند مخروطی شكل بوده، قطر دهانه هر كدامشان 45 تا 50 سانتی‌متر و ارتفاعشان 35 تا 40 سانتی‌متر می‌باشد. روش جدیدی كه برای نگهداری گرما به كار می‌رود ایجاد مه مصنوعی است كه حاوی تركیبی است از مواد غیر سمی مویان (Surfectant)، تثبیت كننده (Stabilizer) و پروتئینی (مانند ژلاتین) كه در هنگام بروز خطر سرمازدگی، در باغ ایجاد می‌كنند. این مه چند ساعت پس از بر آمدن آفتاب از بین می‌رود. افزایش گرما در باغ‌ها (بیشتر برای نواحی مركبات كاری) به وسیله بخاری‌هایی كه پلارباغی نامیده می‌شوند انجام می‌شود. این بخاری‌ها به طور معمول می‌توانند با انواع سوخت مانند نفت سفید، گازوئیل، روغن سوخته ماشین و نفت سیاه (مازوت) كار كنند. در برخی از باغ‌های بزرگ میوه، پنكه‌های بزرگی نصب می‌شوند كه با توجه به جهت باد، گرما را دگربار به باغ بر می‌گردانند.
بخاری‌هایی كه دود می‌كنند، با ایجاد لایه‌ای دود بین آتمسفر و باغ از ورود هوای سرد قسمت بالای جو به پایین و خطر سرمازدگی جلوگیری می‌كنند. اما این شیوه، افزون بر آلوده ساختن هوا، در روز بعد نیز ممكن است به طور كامل از رسیدن انرژی خورشیدی به باغ جلوگیری كند. به طور كلی، استفاده از پلارهای باغی بیشتر برای كشورهایی مناسب است كه اداره هواشناسی آن كشورها بتواند به طور دقیق شب‌های یخبندان را پیش‌بینی كند تا تنها در آن شب‌ها بخاری‌ها روشن شوند، وگرنه، از جنبه‌ اقتصادی روشن كردن بخاری‌ها برای شب‌های متوالی، نمیتواند با صرفه باشد. در ایران، گاهی با سوزاندن لاستیك‌های فرسوده خودروها، از سرمازدگی باغ جلوگیری می‌كنند.
روش‌های دیگری كه برای افزودن گرما به باغ در شب‌هایی كه خطر سرمازدگی وجود دارد به كار می‌روند عبارتند از: آبیاری غرقابی، آبیاری بارانی و یا استفاده از پنكه‌های بزرگ، روش پنكه‌های بزرگ بر این اساس است كه چون هوای سرد كه سنگین تر از هوای گرم است در پایین قرار می‌گیرد و هوای گرم كه سبك‌تر است بالا می‌رود، با استفاده از پنكه‌های بزرگ هوا را به جریان انداخته، از تراكم‌ هوای سرد در سطح زمین، كه می‌تواند به درختان آسیب برساند، جلوگیری می‌كنند.