نتایج تحقیقات دانشمندان انگلیسی نشان می دهد که از دوره ما قبل تاریخ تا دنیای مجازی روی وب، مغز انسان تنها قادر به پذیرش تنها 150 دوست بوده است.
اعتیاد به دوست روی شبکه های اجتماعی امروزه به یک نگرانی بزرگ تبدیل شده است و این درحالی است که نتایج تحقیقات محققان دانشگاه آکسفورد نشان میدهد که فضای نئوکورتکس مغز برای دوست یابی از یک محدودیت برخوردار است و قادر نیست که بیش از 150 دوست را برای خود تعریف کند.
نئوکورتکس مسئول پردازش افکار آگاهانه و زبان است و توانایی ایجاد تماس این فضای مغزی با دیگران تنها برابر با 150 نفر است بنابراین بهتر است که این محدودیت به جای آنکه صرف افراد ناشناس شود برای دوستی با آشنایان مورد استفاده قرار گیرد.
این محققان در این خصوص اظهار داشتند : در کل، دنیای اجتماعی ما بسیار کوچک است حتی اگر اینترنت امکان وسیع کردن این دنیا را از طریق ارسال کارت پستال های مجازی برای هزار و 500 دوست اینترنتی فراهم کند باز تنها 150 دوست واقعا میتوانند در ذهن یک فرد بگنجند.
به طور خلاصه یک شخصیت مجازی همان ابعاد یک فرد در پوست و استخوان را دارد چرا که این مغز است که باید هر دو دنیای مجازی و واقعی را شکل دهد و از آنجا که تواناییهای مغز به ساختار فیزیکی آن محدود میشود بنابراین دوست یابی بیش از حد در یک دنیای مجازی بی فایده است.
این محققان انگلیسی به منظور دستیابی به این نتایج، ترافیک آنلاین کسی که هزاران تماس مجازی بر روی شبکه های اجتماعی دارد را با کسی که تماس هایش به چند صد دوست محدود میشود مقایسه کردند. نتایج این تحقیقات نشان داد که تفاوت زیادی میان این دو فرد در کیفیت ارتباط با دیگران وجود ندارد.
این بررسیها در ادامه یک سری از تحقیقاتی انجام شد که این دانشمندان در دهه 90 و با بررسی پویایی های اجتماعی گروه های نوجوانان، محیط های کاری و قبایل ما قبل تاریخ انجام داده بودند و نتایج تمام این تحقیقات نشان می دهد که در تمام دوره های تاریخی، انسان تنها توانسته است روابط مهم خود را با حداکثر 150 نفر حفظ کند.
به گفته این دانشمندان، هر یک از ما پنج فرد بسیار صمیمی در زندگی خود داریم و پس از این افراد، دوستان و آشنایان بر پایه میزان صمیمیت در مغز دسته بندی میشوند و تنها 150 دوست میتوانند وارد لیست این طبقه بندی های مغز شوند.
این محققان در این خصوص اظهار داشتند : ما می توانیم هزار اسم را در پروفایل خود در یک شبکه اجتماعی داشته باشیم اما بدون ایجاد تماس در دنیای واقعی هیچ دوستی واقعی رخ نمیدهد و بنابراین پیش از ورود به یک زندگی مجازی باید قبول کنیم که مغز ما انتخاب اجباری خود را از قبل کرده است.