تکواندو واطلاعات مربوط به آن

[مژگان]

تاریخچه تکواندو







تکواندو یک هنر رزمی کره ای و یکی از ورزشهای المپیکی است. این رشته دارای بیشترین تعداد ورزشکار درمیان هنرهای رزمی در سراسر دنیا ست . فنون تکواندو از ورزشهای سنتی تاریخ کره استخراج و پس از جنگ جهانی دوم با تلاش مستمر اساتید هنرهای رزمی کره جنوبی در قالب یک ورزش رزمی مدرن به دنیای هنرهای رزمی عرضه شده است. اگرچه این ورزش تأثیراتی از کاراته پذیرفته و شباهتهایی نیز با برخی سبک های جنوبی کونگ فو در آن به چشم می خورد، اما استیل خاص این رشته دفاعی که متکی بر ضربات پا با حداکثر قدرت است و بر حفظ فاصله فیزیکی با دشمن و طراحی فنون برای دور کردن مهاجم تاکید دارد، آن را از تمام سبک های رزمی موجود متمایز می کند.
قدمت این رشته به گواهی دیوارنگاره ها و نقاشی های به جا مانده در مقبره های «کاگجوچونگ» و «مویونگ چانگ» در کره شمالی به ۲۰ قرن پیش می رسد.- دریکی از این تصاویر مردی در حال اجرای یک فن دفاع با دست ترسیم شده که کاملاً مشابه ضربه اول گول ماگی (دفاع بالا) در تکواندو است.- همین موجب شده تا تکواندو تاریخی کهن تر از سایر ورزشهای مرسوم در شرق آسیا مانند کاراته و کونگ فو داشته باشد. شواهد قابل اعتمادی وجود دارد که شکل امروزین تکواندو از رشته های رزمی «سوباک» و «تکوان» که در دوران حکومت سلسله گوجوریو (۳۷ ق.م تا ۶۶۸ م) در شمال کره تمرین می شده، اقتباس شده است. در این دوران اهمیت زیادی به توانائیهای جنگی داده می شد و مسابقات منظمی برگزار می شد، شامل رقص با شمشیر، تیراندازی، نبرد تن به تن، مبارزه ای که در آن دو نفر با شکستن یخ روی دریاچه وارد آب سرد شده وبه مبارزه می پرداختند.
در دوران پادشاهی سیلا (۵۷ م تا ۹۳۵ م) که بر بخش های جنوبی شبه جزیره کره حکم می راند نیز توجه خاصی معطوف هنرهای رزمی بود. در این حکومت سازمانی نظامی، آموزشی،اجتماعی به نام «هوارانگ دو» وجود داشت، آموزش انواع هنرهای رزمی به ویژه سوباک نیز از جمله فعالیت های این سازمان بود. اگرچه در این دوران هوارانگ دو فنون گلاویزی و ضربات دست فراوانی را وارد سوباک کرد، اما پس از آن میل چندانی به تمرین این نوع فنون در کره وجود نداشت و این رشته به شکل اولیه آن که بر مبنای ضربه زدن و جلوگیری از نزدیک شدن دشمن استوار بود، ادامه یافت. تکنیک های گلاویزی سوباک که «یوسول» نامیده می شد، بعدها با ورود به ژاپن پایه گذار ورزش «جودو» شد. تمرین هنرهای رزمی در زمان امپراتوری قدرتمند «کوریو» (۹۳۵ تا ۱۳۹۲) نیز رواج زیادی داشت، در جشن های سالانه گوناگونی که در این سلسله بر گزار می شد، علاوه بر ورزشهای رزمی به مسابقات کشتی و چوگان نیز بهای زیادی داده می شد.
روی کار آمدن سلسله یی (۱۳۹۲ تا۱۹۱۰) که مبتنی بر تفکرات ایدئالیستی، رواج بودیسم و زدودن افکار کنفوسیوس از این کشور بود، کاهش نقش نظامیان در حکومت را نیز در پی داشت. این وضعیت اگرچه از رونق هنرهای رزمی کاست، اما تکامل این فنون تا هنگام اشغال کره توسط ژاپن در ۱۹۱۰ ادامه داشت. در دوران حکومت استعماری ژاپن هنرهای رزمی بومی کره نیز مانند دیگر مظاهر فرهنگی این کشور با ممنوعیت مواجه شد، ژاپنی ها مدارس کاراته را در این کشور تأسیس و آموزش آن را جایگزین تکواندو کردند. آموزش هنرهای رزمی کره ای در این دوران به طور مخفیانه در مناطق کوهستانی صعب العبور توسط گروه های کوچک ادامه داشت.

[مژگان]

تکواندو نام هنر رزمی ای است که اکنون به عنوان یک ورزش مدرن المپیکی شناخته می شود . تکواندو را می توان به عنوان اولین ورزش رزمی المپیکی مطرح کرد که از سال ۱۹۹۲ وارد المپیک بارسلون شد .تکواندو طی مدت بیش از بیست قرن در کره توسعه یافته است .این هنر دفاعی رزمی در آغاز تگوک بگوک کواک بک سوبگولتا (تکگون) (Takgon) نامیده می شد. انجمن تکواندو در کره در ۱۹ سپتامبر ۱۹۶۱ افتتاح شد و از آن سال نام این ورزش کهنسال کره به تکواندو تغییر یافت .
در ۳۰ نوامبر ۱۹۷۲ (کوک کی وان) مرکز فدراسیون جهانی تکواندو در اطراف شهر سئول کره جنوبی افتتاح شده و رسمیت یافت. هم اکنون تکواندو را می توان به عنوان پر طرفدارترین ورزش های رزمی در بین کشور ها و ملت ها معرفی کرد چرا که در حال حاضر بیش از ۱۵۰ کشور ، این ورزش و هنر رزمی را به عنوان یکی از ورزش های رسمی کشور خود پذیرفته اند. در کشور عزیزمان ایران نیز این ورزش حدود بیش از چهل سال سابقه دارد و یکی از قطب های قدرت جهان در ورزش تکواندو است . حضور موفقیت آمیز تکواندو کاران کشورمان در رقابت های جام جهانی ، قهرمانی جهان و المپیک و عناوین متعدد قهرمانی ، بهترین گواه این مدعاست . تکواندو کارانی نظیر : هادی ساعی ، یوسف کرمی ، بهزاد خداداد ، مجید افلاکی و غیره که در مسابقات مهم بین المللی برای ایران افتخار آفرینی کردند.

[مژگان]

رشته المپیکی تکواندو جزء آن دسته هنرهای رزمی است که به مرور زمان با تغییر تحولات اساسی روبرو شده است و ساختارهای آن به اقتضای زمان با تحولات قابل ملاحظه ای روبرو شده تا با خواست های عموم مردم منطبق گردد. به همین دلیل این هنر رزمی که امروزه جنبه های ورزشی آن مشهود تر از گذشته در طول سالیان اخیر همواره جایگاه خویش را میان قشر کثیری از مردم حفظ کرده . علاوه بر حضور فعال در بعد قهرمانی، فراگیری اش نیز در سطح جهان رو به افزایش گذاشته است تا در حدود ۱۸۴ کشور عضو تشکیلات جهانی آن باشد.
این بخش ها تنوع سلیقه ها را پوشش داده و فرصت را برای همگان فراهم ساخته تا با آزادی عمل و مطابق ایده آل هایشان به انتخاب بپردازند بر این اساس با هدف آشنایی بیشتر با این بخش ها به توضیحات مختصری از آنها و ویژگی هایشان می پردازیم تا گزینش بر حسب سلایق سهل الوصول تر شود.

[مژگان]

فرض کنید می خواهیم از قسمت ران پای سمت راست با ساعد دستمان دفاع کنیم، ابتدا هر دو دست را مشت کرده و سپس دست چپ را بالا می آوریم آنگاه ساعد دست راست را بر روی بازوی دست چپ می گذاریم، اکنون در حالی که دست چپ را به سمت عقب کشیده دست راست را بر روی آن غلتانده و به کمی شک بر روی پای راست با فاصله کمی می گذاریم در این حالت دست چپ باید به صورت مشت (پشت دست به سمت پایین) کنار کمربند باشد.

[مژگان]

این بار تصور کنید که می خواهید از پائین قفسه سینه خود (که جای بسیار حساسی از لحاظ ضربه پذیری در بدن است) با ساعد دست خود محافظت کنید، برای دفاع وسط از سمت چپ ابتدا دست چپ را در حالیکه انگشتان دست مشت است کنار بدن در سمت چپ می بریم در این حال زاویه آرنج (ساعد نسبت به بازو) در حدود ۵۰ درجه است، همزمان با حرکت دست چپ دست راست را نیز به سمت چپ می بریم به گونه ای که مچ دست راست نزدیک شانه دست چپ قرار گیرد سپس با قدرت دست چپ را جلوی سینه آورده به گونه ای که ساعد دست چپ مقدار کمی از پایین قفسه سینه عبور کند و مشت دست از زیر چانه بالاتر نیاید (مچ تقریباً هم سطح گردن باشد) توجه کنید که همزمان با حرکت دست چپ، دست راست نیز باید بصورت مشت شده کنار کمربند و سمت راست بدن قرار گیرد.

[مژگان]

دفاع بالا نیز مانند دو دفاع دیگر که قبلاً توضیح داده شد با ساعد دست انجام میشود البته با قسمت نرم ساعد دست، برای انجام این دفاع از سمت چپ (با دست چپ) می بایست در حالیکه هر دو دست به صورت مچ است دست چپ را با کمی چرخش کمر به سمت راست نزدیک کمربند برد در این حال مچ دست راست را بر روی مچ دست چپ گذاشت حال با سرعت دست چپ را به سمت بالا کشید و همزمان دست راست را کنار کمربند و در سمت راست برد، در این حال ساعد دست چپ بالا و جلوی سر شماست و پشت مچ دست به سمت عقب است، توجه کنید که ساعد دست به اندازه یک مشت از جلوی صورت شما جلو تر باشد.

[مژگان]

لفظ کره ای کیوروگی به مبارزات جذاب و دیدنی تکواندو اطلاق می شود. مبارزات تکواندو نسبت به سایر رشته های رزمی از سطح حفاظتی ویژه ای برخوردار است و کارشناسان این رشته با بهره گیری از لوازم محافظ، امنیت و سلامتی را برای ورزشکاران به همراه آورده اند. بهره گیری از ساق بند، کاپ، لثه، هوگو و کلاه توسط تکواندو کاران در مبارزات باعث شده تا آسیب های ورزشی این رشته در حد صفر باشد و کمترین مصدومیتی متوجه ورزشکاران فعال در تکواندو باشد. حفظ سلامتی در کنار کسب موفقیت در میادین قهرمانی جزء تاکیدات این رشته در بخش کیوروگی که پر متقابل ترین بخش تکواندو است، تلقی می شود. در واقع مبارزات تکواندو به نحوی طراحی شده است که ضریب آسیب دیدگی به حداقل ممکن تقلیل یابد و این امر استقبال کودکان و نوجوانان را در جهت انجام مبارزات تکواندو و رشد در بخش المپیکی تکواندو است افزایش داده است.
مبارزات تکواندو در ۳ راند ۲ دقیقه ای برگزار می شود و ورزشکاران در این زمان روی تشک مسابقه تکواندو که شیاپ چانگ خوانده می شود به قضاوت یک داور وسط و ۴ داور کنار برای کسب امتیاز و پیروزی به مبارزه می پردازند. مسابقات تکواندو در سطح جهان از حساسیت بالایی برخوردار است و به همین دلیل همواره با حواشی خاصی همراه بوده است.

[مژگان]

پومسه یا فرم بخش دیگری از تکواندو می باشد که در آن تکواندو کاران به اجرای تکنیک های این رشته می پردازند. در پومسه تکنیک ها بر اساس روندی که ترکیب شده است به ترتیب مورد اجرا در می آید که ورزشکاران در یک مسیر مشخص تلاش می نمایند یک رشته تکنیک های استاندارد را به بهترین نحو ممکن به اجرا در می آورند. این تکنیک ها به طریقی به اجرا در می آید که به صورت طبیعی نیز کاربرد آن حفظ شود و اثر گذاری آن در برابر یک فرد قابل مشاهده باشد.
پومسه خود به دو روش استاندارد و ابداعی تقسیم می شود که در جای خود نیاز به بررسی دارد در پومسه استاندارد، ورزشکاران یک سری تکنیک های مشخص را به صورت متوالی و با نظم مشخص به اجرا در می آورند. اما در پومسه ابداعی تکواندو کاران مجاز هستند که روال تکنیکی جدیدی را شکل دهند و از این حیث آزادی عمل و تنوع فرم های اجرایی در پومسه ابداعی بر طرفداران آن می افزاید. تکواندو کار شرکت کننده در پومسه که پومسه رو نیز خوانده می شود فارق از مبارزه طلبی زیبایی های تکواندو را در قالب اجرای فرم های منظم و اصولی به نمایش می گذارند و اصالت این هنر شرقی را در ترکیب نمایان می کند. پومسه نیز با توجه به جذابیت های خاص خود مشتاقان فراوانی را به سمت و سوی خود جلب نموده است که با این وجود کره ای ها همچنان در این بخش حرف اول را می زنند.

[مژگان]

هان مادانگ که به آن تکواندو همگانی نیز می گویند، رویکرد متفاوتی با کیوروگی و پومسه را پی می گیرد و بدین لحاظ بخشی مجزا را شامل می شود. در هان مادانگ که فلسفه آن همگانی نمودن ورزش از طریق توسعه آن در کوچکترین جوامع یا خانواده است تلاش می شود تا سایر جذابیت های فنی تکواندو در قالبی خاص به مخاطبین ارائه شود. در رقابت های هان مادانگ بر خلاف مبارزه و فرم به جای اینکه بیشتر به کسب نتیجه توجه شود، بر افزایش تعاملات فرهنگی نژادی و قومی تأکید می شود تا باعث تقویت اتحاد و دوستی میان اقشار مختلف مردم گردد.
هان مادانگ به بخش های مختلف همچون هوشین سول یا دفاع شخصی و کیوک پا یا شکستن اجسام سخت تقسیم می گردد که البته پومسه ابداعی و پومسه ایروبیک نیز جزء این بخش ها می باشند. دفاع شخصی کاربردی که در هان مادانگ آموزش داده می شود امنیت هر ورزشکار را تأمین می کند و این امکان را فراهم می کند تا آخرین دستاورد های دفاع شخصی رادر قالبی ساده ارائه نمود. در کیوک پا یا شکستن اجسام سخت نیز روش های تسلط قدرت هر فرد بر اجسام سخت همچون چوب و سنگ آموزش داده می شود. معیار کسب برتری در کیوک پا حجم شکستن اجسام است که شرکت کنندگان مسابقات در شرایط برابر به اجرای آن می پردازند. این بخش سایر علاقمندان را به تکواندو جذب خود می کند و از این لحاظ اهمیت فوق العاده بالایی برای اهالی این رشته دارد. در هان مادانگ پومسه به صورت استاندارد، ابداعی و ایروبیک به نمایش گذاشته می شود. در پومسه ایروبیک تکنیک های زیبای تکواندو همراه با موزیک و حرکات ایروبیک صحنه های زیبا و جذابی را خلق می کند که در همگانی و فراگیر نمودن تکواندو می تواند نقش مهم و بسزایی ایفا نماید.

[مژگان]

در رشته رزمی تکواندو که ورزشکاران باید با انگشتان پای خود به ضربه گیر حریف ضربه وارد کند و در عوض با گارد دستانش جلوی ضربه های حریف را بگیرد، بیش از هر عضو دیگر ساعد، مچ و انگشتان دست و همچنین زانو، ساق و انگشتان پا در معرض آسیب دیدگی قرار می گیرند.البته احتمال کشیدگی و گرفتگی عضلات ران و کتف نیز وجود دارد، اما عمده مصدومیت هایی که برای ورزشکاران تکواندو کار ایجاد می شود مربوط به مفاصل و استخوان های دست و پا هستند.