اولين هاي وسائـط نـقـليه در ايران

[MIN@MAN]

اتومبيل

اولين کمپاني واردات اتومبيل در ايران

اولين کمپاني واردات اتومبيل در شهر تهران خيابان چراغ برق، بالاتر از کوچه ناظم الاطباء تاسيس شد. که آنهم در دو باب دکان معمولي که در يکي از آنها اتومبيلي به نمايش گذارده شده و ديگري دفتر فروش آن بود.
علت تاسيس اين کمپاني در اين محل وجود گاريخانه ها و کالسکه خانه هايي بود که از سابق در آن جاي داشتند و براي وسائل حمل و نقل آن زمان حالت مرکزيت پيدا کرده بود. اولين کمپاني، فروشنده سواري هاي فورد کروکي بود که چهار نفر ظرفيت داشت و کمي بالاتر از آن کمپاني اتومبيلهاي شورلت نيز در دو دکان بوجود آمد و به دنبال آنها کمپاني سواري بيوک و همچنين دوج و ساير کمپانيها بودند که ابتدا در همين خيابان ( چراغ برق ) تاسيس شدند.

[MIN@MAN]

اولين تاکسي ها

از سال 1326 به بعد نخستين بار تاکسي هاي کوچک معروف به ب.ب. تاکسي با هفده دستگاه اتومبيل کوچک هيلمن به راه افتاد، و گويا متعلق به خانوادهً اميني ( خانم فخرالدوله ) بود.
ابتکار استفاده از اتومبيلها براي حمل و نقل مسافر به جاي درشکه، و استقبال مردم از آنها - کرايه هر نفر از مبدا تا مقصد 5 ريال بود - موجب کسادي بازار درشکه چي ها شد. اعتراضهاي دارندگان درشکه و رانندگان و صاحبان مشاغلي که از اين ممر روزگار مي گذراندند، تاثيري در جايگزيني اتومبيل نداشت، بتدريج درشکه ها از وسط شهر به محلات حومه اي و کناره هاي تهران منتقل شدند، و کم کم نيز به جبر زمان، نو جاي کهنه را گرفت و درشکه از گردونه زندگي اجتماعي ساکنان تهران خارج شدند؛ و همراه با آنها نيز روال کسب و کار قشري از مردم به سينه تاريخ سپرده شد.

[MIN@MAN]

اولين مقررات عبور و مرور در ايران

در سال 1303 اولين مقررات عبور و مرور تحت عنوان نظامنامه درشکه هاي عمومي به تصويب رسيد که درشکه ها را ملزم به پلاک گذاري و هدايت کنندگان آن را مشمول مقررات دارا بودن گواهينامه درشکه راني مي کرد. در آن زمان وسائل نقليه تهران فقط شامل درشکه هاي کرايه اي عمومي، درشکه و کالسکه شخصي، واگن اسبي و معدودي سواري و کاميون بود که هدايت کنندگان آنها مي بايست داراي گواهينامه ذي ربط مي بودند.
در سال 1346 براي انجام امور مهندسي ترافيک دفتري، تحت عنوان دفتر مهندسي ترافيک آغاز به کار کرد که اساس سازمان ترافيک فعلي بوده و اولين مرجع مهندسي ترافيک در ايران محسوب مي گردد.

[MIN@MAN]

اولين گواهينامه اتومبيل در ايران

اولين گواهينامه اتومبيل در ايران در سال 1301 ه. ش. صادر شد. در آن زمان فقط 20 نوع علايم راهنمايي و رانندگي وجود داشت.

[MIN@MAN]

اولين خط اتوبوسراني در ايران

براي نخستين بار در سال 1305 اتوبوسهاي مدل زايس را از روسيه وارد کردند و با ورود آنها، هفت خط اتوبوسراني در تهران داير شد که مانند واگن اسبي، مسير اولين خط از سبزه ميدان تا گارماشين بود. زيرا در آن وقت، حضرت عبدالعظيم علاوه بر مکان زيارتي، تفريحگاه عمومي مردم هم محسوب مي شد و به همين جهت مسافرين اين مسير، بيش از ساير مسيرها بود. بعدها چند خط ديگر نيز به خط مذکور اضافه شد که مقصد آنها شاهپور، اميريه، دروازه قزوين و چهار راه لاله زار بود.
لازم به ذکر است پس از اينکه شهردار وقت تهران در سال 1303، خطوط واگن اسبي احداث شده توسط بلژيکي ها را برچيد، دانمارکي ها وارد ميدان شدند. آنها با استفاده از اتوبوسهاي بنزيني بزرگ، چند خط اتوبوسراني در تهران و شميران داير کردند؛ ولي چندي بعد، مجبور به انحلال شرکت و برچيدن خطوط آن شدند.
بعد از رفتن دانمارکي ها، اتوبوسراني به دست ماشين دارها افتاد که با خريد يک يا چند دستگاه اتوبوس، مسافرين را به مقصد مي رساندند.

[MIN@MAN]

اولين پلاکهاي وسايل نقليه

در دوران صدارت " وثوق الدوله " 1298 به اتومبيلها و گاريها پلاکهايي چسبانده شد و هر يک از آنها داراي شماره اي شدند که اداره بلديه ( شهرداري ) روي آن چسپانده بود.

[MIN@MAN]

اولين خط شرکت واحد اتوبوسراني تهـران

اولين خط ( خط 1 ) شرکت واحد اتوبوسراني تهران با 80 دستگاه اتوبوس مرسدس بنز طي مراسمي با شرکت وزرا، نمايندگان مجلسين و مديران جرايد پايتخت در 14 تيرماه 1335 شروع به کار نمود.

[MIN@MAN]

اولين کسي که در تصادف اتومبيل جان باخت

اولين کسي که در تصادف اتومبيل در ايران جان خود را از دست داد مرحوم درويش خان، نوازنده و موزيسين مشهور در سال 1305 بود که سوار درشکه بوده و با اتومبيل تصادف نمود و درگذشت. بعد از مرگ درويش خان، دولت به فکر تهيه آئين نامه و مقررات راهنمايي افتاد.

[MIN@MAN]

هـواپـيما

اولين بالون

در سال 1270 ه. ش. (1891 ميلادي) اواخر سلطنت ناصرالدين شاه قاجار توسط " ميرزا ملکم خان " (ناظم الدوله) براي اولين بار در تاريخ، يک هوانورد فرانسوي به منظور نمايش پرواز بالون به ايران آمده و در تهران و بعضي از شهرهاي بزرگ از جمله تبريز پروازهايي انجام داد. آن زمان به اين اختراع چادر هوايي مي گفتند.
مردم دسته دسته براي تماشاي مراسم چادر هوا کردن مي شتافتند. بچه هاي کوچه و بازار تهران با تماشاي صعود بالون فرانسوي اشعاري به همين مناسبت ساخته و ورد زبان کرده بودند:
عرقچين به سرم چادر هوا رفت فرنگي توش نشست پيش خدا رفت
يا:
شاپو بر سر فرنگي به هوا رفت توي بالون نشست نزد خدا رفت

[MIN@MAN]

اولين هواپيما در تهران

در يکي از روزهاي اواخر سال 1292 ه.ش. مردم تهران براي اولين بار در عمرشان هواپيمايي را مشاهده نمودند که در ارتفاع پايين پرواز مي کرد. مردم با شنيدن غرش اين مرغ آهنين که براي نخستين بار به گوششان مي خورد با شتاب خود را به حياط خانه ها، کوچه ها، و بامهاي منازل خود رسانيده و با شگفتي به تماشاي آن پرداختند. هواپيما چند دقيقه در آسمان تهران به پرواز خود ادامه داد و نظر به اينکه آن زمان در تهران فرودگاهي جهت نشستن هواپيما وجود نداشت، خلبان هواپيماي مورد بحث ميدان مشق ديزيون قزاق (محل فعلي وزارت امور خارجه) را مناسب ترين محل براي نشستن تشخيص داده و در آنجا فرود آمد، ولي هنگام فرود هواپيما با لولهً توپي که در ميدان قرار داشت تصادف کرد و آسيب ديد. البته به خلبانش آسيبي نرسيد. به محض فرود هواپيما مردم شهر براي تماشاي آن هجوم آورده و حفظ نظم را براي مامورين دشوار ساختند، و تجمع و ازدحام اهالي جهت زيارت اين مرغ آهنين، چند روزي ادامه داشت؛ تا هواپيماي آسيب ديده را که از نوع "بلريو" و به خلباني شخصي به نام "کوزمينسکي" تبعه روسيه بود، جهت تعمير به تعميرگاه قشون(ارتش) که در آن زمان عبارت از اتاقي واقع در خيابان سوم اسفند بود، منتقل کردند. هواپيما در آن زمان در تعميرگاه به وسيله خلبان روسي آن (که بر حسب معمول خلبانان آن زمان در کار فني هواپيما نيز سررشته داشت) و به ياري "اشتوداخ" که کارمند فني قشون بود و مکانيسين روسي هواپيما تعمير و آماده پرواز شد؛ و مجدداً آن را به ميدان مشق ديزيون قزاق انتقال دادند تا پرواز کند. ليکن "کوزمينسکي" به اين نتيجه رسيد که قادر به برخاستن از ميدان مشق نيست. سرانجام ناچار هواپيما را از راه زمين به محل کنوني بي سيم که "قصرقجر" ناميده مي شد و زمين صافي بود حمل کرد و از آن محل براي مدتي گاه گاه بر فراز شهر تهران پرواز مي نمود و اين اولين باري بود که ساکنين تهران هواپيمايي را در آسمان مشاهده مي کردند.