ساحل عاج

[Borna66]

جمهوری ساحل عاج "

کوت دیووآر " (Republic of Côte d'Ivoire ) ، به انگلیسی ( Ivory Coast ) ، واقع است در غرب آفریقا ، جنوب مالی و بورکینا فاسو ، غرب غنا و شرق لیبریا و گینه و در کنار اقیانوس اطلس شمالی . پایتخت ساحل عاج ، شهر یاموسوکرو ( Yamoussoukro ) با 186 هزار نفر جمعیت می باشد . مساحت ساحل عاج 322.460 کیلومتر مربع و جمعیت آن 18 میلیون و 013 هزار نفر است . از مهمترین شهرهای ساحل عاج می توان به ، آبیجان 4 میلیون و 144 هزار نفر ، بوآکه 600 هزار نفر و دالوئا 135 هزار نفر اشاره کرد . ساحل عاج دارای آب و هوایی گرمسیری و مرطوب در امتداد ساحل ( در جنوب ) و آب و هوایی نسبتا خشک و اقلیمی ساوان و نیمه بیابانی در شمال است .

از نظر اقلیمی ساحل عاج دارای اقلیمی صاف با دشت ها موجدار می باشد ، غرب و شمال غرب ساحل عاج را نیز نواحی کوهستانی فرا گرفته است .

[Borna66]

بلندترین نقطه ی ساحل عاج ، قله ی مونت نیمبا ( Mont Nimba ) نام دارد که با 1752 متر ارتفاع در غرب ساحل عاج واقع شده است . بزرگترین دریاچه ی ساحل عاج ، دریاچه ی کُسو ( Lac de salamoso ) نام دارد ، همچنین سه رود مهم ، ساساندرا ( Sassandra ) ، بانداما ( Bandama ) و کوموئه ( Komoe ) در ساحل عاج جریان دارند . در آغاز منطقه ی ساحل عاج زیستگاه بیش از شصت قوم و قبیله ی آفریقایی یوده است که مهمترین آنها ، بائوله ( Baoule ) ، بته ( Bete ) ، سنوفو ( Senoufou ) ، آگنی ( Agni ) ، مالینکه ( Malinke ) ، دان ( Dan ) و لوبی ( Lobi ) بودند . در قرن 15 میلادی ساحل عاج مورد توجه بازرگانان و تجار فرانسوی و پرتغالی که در جستجوی عاج فیل و تجارت برده بودند قرار گرفت .

در رقابت های استعماری پرتغال و فرانسه بر سر به دست آوردن ساحل عاج ، عاقبت این منطقه نصیب فرانسه شد و در سال 1842 به صورت قلمرو سرزمینی فرانسه شناخته شد . در سال 1893 ساحل عاج به صورت مستعمره ی غرب آفریقای فرانسه درآمد . ساحل عاج پس از جنگ جهانی دوم دارای خودگردانی داخلی شد و سرانجام در 7 آگوست 1960 از فرانسه اعلام استقلال کرد . در سال 1959 ساحل عاج به همراه سه کشور دیگر ، داهومی ( بنین ) ، نیجر و بورکینا فاسو یک اتحادیه ی اقتصادی تشکیل دادند که بعدا چندین کشور غرب آفریقایی دیگر نیز به آن پیوستند . از زمان استقلال تا سال 1993 ، فلیکس هوفوئه ( Felix Houphouet ) رئیس جمهور ساحل عاج بود ، در سال 1993 هوفوئه در گذشت . در سپتامبر 1998 به دنبال تصمیم رئیس جمهور ، هنری کُنان بدیه ( Henry Konan Bedie ) مبنی بر افزودن بر دوران حکومتش و تغییر قانون اساسی ، هزاران نفر در ساحل عاج دست به تظاهرات زدند .

حکمت پرزیدنت بدیه به دنیال اولین کودتای نظامی در کشور در دسامبر 1999 توسط ژنرال روبرت گوی ( Gen. Robert Guei ) سرنگون شد ، در نتیجه کمک های خارجی به کشور نیز متوقف شد . با فشار گروههای اپوزیسیون ، گوی در جولای 2000 سرانجام پذیرفت در ماه اکتبر انتخابات آزاد و دموکراتیک برگزار کند ، در انتخابات 26 اکتبر سال 2000 ، رهبر حزب اپوزیسیون و مخالف دولت ، لورن گباگبو ( Laurent Gbagbo ) با نزدیک به 60 % آرا حائز رتبه ی اول شد و به عنوان رئیس جمهور ساحل عاج معرفی شد ، در این انتخابات روبرت گوی تنها توانست 32 % آرا را از آن خود کند . در این انتخابات به رهبر دیگر حزب مخالف ، آلاسان اوتارا ( Alassane Ouattara ) اجازه ی شرکت در انتخابات داده نشد ، این امر ساحل عاج را به عرضه ی جنگ های داخلی خونین تبدیل کرد . صدها تن در این درگیری ها کشته شدند . سربازان یاغی در 19 سپتامبر 2002 سعی در طرح ریزی یک کودتا علیه ی دولت را داشتند اما در اجرای آن ناکام ماندند ، ژنرال روبرت گوی و دودو وزیر کشور که از عوامل اصلی کودتا بودند در درگیری بین سربازان دولتی شورشیان کشته شدند .

در حالی که درگیری ها ادامه داشت ، پیمان صلحی در 25 ژانویه ی 2003 با وساطت فرانسه بین طرف ها درگیر امضا شد که دولت متعهد می شد شورشیان را نیز در قدرت سهیم کند . هواداران رئیس جمهور گباگبو به این تصمیم اعتراض کرده و در پایتخت دست به تظاهرات زدند .

سرانجام در جولای 2003 رسما اعلام شد که جنگ پایان یافته است . پس از آن 4 هزار سرباز فرانسوی در قالب نیروهای حافظ صلح سازمان ملل برای تامین امنیت به ساحل عاج گسیل شدند . نیروهای دولتی و شورشیان همچنان آماده ی جنگ بودند ، در سال 2004 شورشیان اسلام گرا همچنان نیمه ی شمالی کشور را در کنترل خود داشتند . در نوامبر 2004 جنگ های داخلی مجددا از سر گرفته شد و در می 2005 دیر مذاکرات صلح با دیگر گروههای شبه نظامی آغاز شد . در ابتدا انتخابات برای نوامبر 2005 برنامه ریزی شد ولی با درخواست سازمان ملل مبنی بر ادامه درگیری ها و غیر ممکن بودن برگزاری انتخابات ، این انتخابات به بعدا موکول شد .

در همین شرایط شورای امنیت سازمان ملل از رئیس جمهور گباگبو خواست در قدرت باقی بماند و به کار خود ادامه دهد . در ماه مارچ 2007 به دنبال مذاکرت درگیری های پراکنده به یکباره فروکش کرد ، و دولت با تقسیم قدرت با گروههای شورشی موافقت کرد ، در 4 آوریل 2007 رهبر شورشیان ، ژیوم سورو ( Guillaume Soro ) که مورد تایید کلیه ی گروههای شورشی ساحل عاج بود به عنوان نخست وزیر ساحل عاج انتخاب شد و آرامش نسبی در ساحل عاج برقرار شد . نژاد 42 % ساحل عاجی ها ، آکان ، 17 % والتایک یا گور ، 16 % ماندز شمالی ، 11 % کروس ، 10 % ماندز جنوبی 2 % آسیایی و اروپایی ( شامل 130 هزار لبنانی ، 14 هزار نفر فرانسوی ) ، همچنین دین 35 تا 40 % مردم ساحل عاج ، مسلمان ، 25 تا 40 % عقاید بومی و قبیله ای و 20 تا 30 % نیز مسیحی هستند . زبان فرانسوی ، زبان رسمی ساحل عاج می باشد ، بیش از 60 زبان و لهجه ی بومی دیگر در ساحل عاج رایج می باشد . واحد پول ساحل عاج ، فرانک سی اف آ با واحد جزء ( سانتیم ) نام دارد . از مهمترین صادرات ساحل عاج می توان به ، کاکائو ، قهوه ، الوار ، نفت ، پنبه ، موز ، آناناس ، روغن نخل و ماهی اشاره کرد . ساحل عاج از اعضای کشورهای اتحادیه ی آفریقا می باشد .

[Borna66]

کشور ساحل عاج دارای 19 بخش می باشد :

1 – آگنبی ( Agneby )

2 – بافینگ (Bafing )

3 –ساساندرای سفلی ( Bas-Sassandra )

4 – دنگوئله ( Denguele )

5 – دیکس هویت مونتانس (Dix-Huit Montagnes )

6 – فروماگر (Fromager )

7 – ساساندرای علیا (Haut-Sassandra )

8 – لاکز ( Lacs )

9 – لاگونز ( Lagunes )

10 – ماراهوئه (Marahoue )

11 –کاوالی شمالی (Moyen-Cavally )

12 – کوموئه ی شمالی ( Moyen-Comoe )

13 – کوموئه انزی ( N'zi-Comoe )

14 – ساوانز ( Savanes )

15 – باندامای جنوبی ( Sud-Bandama )

16 – کوموئه ی جنوبی ( Sud-Comoe )

17 – واله دو بانداما ( Vallee du Bandama )

18 – وورودوگو ( Worodougou )

19 – زانزان (Zanzan )