به ياد کسرا وفاداری مهربان افسرکشمیری

(به مناسبت بیست و هفتم اردیبهشت ماه)
با درود و سپاس بر زنان و مردان ایرانی و زرتشتی، این جمله ایست که کسراسخنانش را با آن آغاز می کرد و اینگونه به مخاطبانش خوش آمد می گفت.

با آنکه مدت زمان کوتاهی از بازگشتش به ایران می گذشت، بیشتر زرتشتیان با اندیشه های پویا و نوگرایانه او آشنا شده بودند و او را می شناختند. کسرا از روزگار نخست نوجوانی برای کسب علم به دیار نا آشنایان رفت و دریافته بود که باید تاریخ بیگانه و خودی را نیک بیاموزد تا بتواند فرهنگ و سنت ایرانی و زرتشتی را نیکوتر و پر بارتر بیاموزاند و اندیشه های تازه ای را به جامعه تزریق کند. کسراعاشق فرهنگ و سنتهای ایران بود، فرهنگی که ریشه عمیق و ژرف در تمدن ایران باستان دارد او آرزو داشت که آنرا به‌صورت تازه و نو زنده کند. او به دنبال پویایی و حرکت جامعه خود بود و آرزو داشت که همه احساس مسئولیت کنیم و همگی آستینها را بالا بزنیم، برای سازندگی و پیشرفت آن کوشا باشیم، نچسبیم به شخصیتهای برتر و از زیر بار مسئولیت شانه خالی کنیم. کسرا در واپسین سخنرانیش خواست که بکوشیم که خود نیز برنده شویم و تا جایی که می توانیم به شخصیتهای والا نزدیک شویم، به بیانی می توان گفت خواسته او از دوستدارانش این بود هرگز از کسی بت و استوره غیرقابل تغییر در اذهان نسازند، زیرا این بت سازی یکی از بدترین آفت‌هاي جوامع است. جوامعی که از فرد یا افراد بت می‌سازند و ققط به آن تکیه می کنند زودتر در برابر خطر نابودی قرار می گیرند چرا که با بازنده شدن و باز ایستادن او از جاده اشویی (راستی) کشتی آن جامعه نیز به گل خواهد نشست و دیگر نمی تواند پویا باشد.چون خود به آن باور داشت و به زبان می آورد و از مخاطبانش انتظار داشت که همه اقشار جامعه باید همت و غیرت داشته باشند، در ضمن اینکه اندیشه، گفتار و کردار و خدمات فرزانگان را ارج می گذارند و پاسداری می کنند هرگز از کسی بت نسازند، ببینند و بسنجند که خود چه دارند و همانطور که گفته شد بکوشند که خود را به اقراد والا رسانده و خود نیز برنده شوند. به باور کسراجامعه اینگونه پیشرفت می کند.

همچنین در واپسین سخنانش در وصف بزرگان و فرزانگان زرتشتی چنین می گوید: آنها پویا کننده- نوگرا و سرباز زرتشتی هستند هستند. سرباز زرتشتی که کشتی می بندد به جای خنجر، سدره پاک به تن میکند، به جای جوشن و زره جنگی آهنین این سرباز، آرمان آرزو و باورش شادی، نوشدن و سازندگی است و همانطور که بیان شد، پیام کسرابه همه دوستدارانش این بود که کسی را زیاد بالا نبریم، بیندیشیم و بسنجیم که خود چه داریم و از داشته های خود کمک بگیریم و خودمان را به افراد پیشرو نزدیک کنیم و بکوشیم خود نیز برنده باشیم.

آری کسراعاشق فرهنگ آبا و اجدادیش بود و اندیشه ای جز پویایی و نوگرایی این فرهنگ و شناساندن آن به همگان نداشت و دراین راه در تلاشی خستگی ناپذیر بود که فرهنگ و آیینها ایرانی، زرتشتی و باستانی را با علم و تفکر و اندیشه خود درآمیزد و محصولی نو، تازه و سازننده بوجود آورد و آن را به نسل جوان که عاشق آنها بود بشناساندو نسل جوان را از خود بیگانگی نجات دهد و آنها را به اصل و هویت نزدیک سازند و اکنون برماست که با شناخت، بینش و آگاهی راه پر افتخار او را با دل و جان انجام دهیم و همانگونه که به ما فهماند و می خواست سخنش را درک کنیم همگی سازنده و نوگرا و به گفته پیامبر بزرگ آریایی فرشگرد باشیم و ضمنأ از او بت نسازیم و بکوشیم تک تکمان یکی از کسراها- شهمردانها – آذرگشسبها – مانکجیها – شهزادیها – کیخسرو شاهرخها و سایر فرزانگان جامعه زرتشتی باشیم .

بر فروهر و روان پاک استاد کسراوفاداری و همه بزرگان، فرزانگان و سوشیانسهای ایران زمین درود فرستاده و یاد همگی را گرامی می داریم، بشود که پیرو راستین راه پر افتخارشان باشیم و از زمره کسانی شویم که جهان را آباد و جهانیان را شاد می گردانند