شكرانه داشتن جوانان این همه مستعد چگونه بجای آورده می شود؟ آیا حق داریم بهترین ها را با شیوه های عهد دقیانوسی و با اسلوب تاریخ گذشته سرگرم كنید تا بجای پیشرفت و بجای رشد فنی، درجا بزنند، حتی درجا هم نزده، روز به روز دریغ از دیروز را داشته باشند؟ ماجرای تیم پرسپولیس بسیار روشن است: جمعی از بهترین بازیكنان ایران، تبدیل به تیمی كه باید بشوند، نمی شوند. گروهی از مستعدترین جوانان این سرزمین قادر به استفاده حداقلی، از استعداد ناب و خدا داده خویش نیستند. آیا این كفران نعمت نیست؟
پرسپولیسی داریم كه همه چیزش «رو» و آشكار است. پرسپولیسی هم داشتیم كه هنوز فراموشش نكرده ایم. تیم امروزی را باید مقایسه كرد با تیم سال پیش و تیم پیرارسال. با دنیزلی، پرسپولیس قهرمان شد، جام نگرفت اما حتی در زمان باخت نیز «دل» هواداران خود را شاد و رضایت خاطرشان را جلب كرده بود. «بازی» پرسپولیس در زمان دنیزلی بازی مردم پسندی بود كه هفته به هفته تماشاگران بیشتری را به ورزشگاه می كشاند. پس از دنیزلی، نوبت رسید به افشین قطبی. فوتبال این مربی، هیچگاه از نظر تكنیكی و تاكتیكی زیر ذره بین برده نشد. شخصیت پرستان، به شاخصه های رفتاری و گفتاری او توجه كردند و كاری به كار فوتبالی كه از پرسپولیسی ها گرفت، نداشتند. اگر ظاهربینی ها را كنار می گذاشتیم و اگر به خود میدان - نه كناره زمین- توجه می كردیم، پرسپولیس متفاوت شده ای را می توانستیم ببینیم. قطبی، در تیم قهرمان سال پیش، تفاوت هائی را به وجود آورد و بازیكنان خوبی را برای این تیم به شكل «نیمه ساخته» ساخت.
قطبی رفت و پرسپولیس دچار سردرگمی حركتی شد. در بازی این تیم، هیچ شاخصه ای به چشم نمی خورد. علی كریمی، كاری را انجام می داد كه علی كریمی می دانست. كریم باقری، دنبال حركاتی بود كه ربطی به عملكرد دیگران نداشت. زارع و نوری، زحمت می كشیدند اما «جدا - جدا» و دور از ذهنیت و اجراهای بقیه. اشكالات یكی پس از دیگری بروز می كرد و اراده ای برای جبران اشكالات وجود نداشت. آیا پرسپولیس باید به این شكل اداره می شد و پیش می رفت؟ تا امروز تیمی كه باید در آسیا نیز رقابتی سنگین را تحمل كند، با خود چنین كرده است. آیا ادامه این روند و دنبال كردن این روش جایز است؟ آیا در ناحیه پرسپولیس (كه رحمان رضایی را دارد، نوری، زارع، علی كریمی، كریم باقری، بادامكی، نیكبخت واحدی، توره، سپهر حیدری، باقریها، مجتبی شیری، علیرضا محمد و منصوری را دارد) نور امیدی به چشم می خورد؟ آیا در بازی با داماش و جلوتر از آن هنگام غلبه بر پیام مشهد، علائمی از پختگی فكری و اتكا به حركات طراحی شده پیوسته به هم وجود داشت؟ آیا داماش بهتر از پرسپولیس بازی نكرد؟
به نقل از سایت آفتاب
- باشگاه پیام نور
- اخبار پیام نور
- تبلیغات در باشگاه
- نمونه سوالات پیام نور
- پرسش پاسخ پیام نوری
- امکانات باشگاه
- امکانات سایت
- منوی سریع
پاسخ با نقل قول
نوشته اصلی توسط moongirl
