
نوشته اصلی توسط
moongirl
به نظر من گذشته هرکس به خود شخص مربوطه. مهم اینه که ما بتونیم اعتماد کنیم که طرفمون حالا که با ماست تمام وجودش و عشقش مال ماست و خیانتی در این رابطه وجود نداره.
یه مسئله دیگه هم هست. گاهی نیست و هدف از یه رابطه نه نیازهای جنسی است بلکه این رابطه برمبنای عقل ایجاد شده. مبنای عقل یعنی آشنایی با طرف و خصوصیاتش برای ایجاد رابطه ای که به حکم اسلام لازم است و اون ازدواجه. توی عصر 21 که انتظار این نیست که دختر و پسر برای اولین بار همدیگرو سر سفره عقد ببینن. بلکه این حق مسلم اون هاست که با هم و با خصوصیات اخلاقی هم آشنا بشن تا یه زندگی عاقلانه رو شروع کنن. حالا شاید این آشنایی به ازدواج ختم نشه. گناه این دختر معصوم چیه اونوقت؟
و اینجا یه نکته وجود داره. من یه سوال از آقایون محترمی که اکیدا اعلام کردن خیر حاضر نیستن با دختری که دوست پسر داشته ازدواج کنن می پرسم: ایا خودشون با دختری دوست نشدن؟
چه طور یه مرد میتونه این حق رو برای خودش قائل باشه که با دختر دیگران رابطه ای رو برقرار کنه اما نوبت به خودش که میرسه دنبال دختری بگردی که آفتاب رخش رو ندیده باشه؟ این چه خصوصیتی در این آقایون است؟