اولين پرواز بين المللي هواپيماي ملي ايران
نخستين پرواز بين المللي هواپيمايي ملي ايران (هما) در مسير تهران، بيروت، رم، ژنو و فرانکفورت توسط يک فروند هواپيماي اجاره اي بوئينگ 100-727 در تيرماه 1344 انجام شد.
اولين محموله پست هوايي در ايران
در سال 1301 ه.ش. نماينده شرکت هواپيمايي يونکرس آلمان با چند هواپيماي يک باله به ايران آمد و با انعقاد قراردادي حمل محموله هاي پستي ايران در مسيرهاي تهران به غرب کشور و تهران به آذربايجان را بعهده گرفت. اولين محموله پستي به وسيله اين هواپيما از تهران به بندر انزلي و از آنجا به بادکوبه ارسال شد.
اولين تمبر يادبود هواپيمايي در ايران
به يادبود پست هوايي در ايران، در سال 1304 تمبر يادبودي براي مراسلات پست هوايي انتشار يافت که در حقيقت اولين تمبر در اين زمينه محسوب مي شود که در ايران منتشر گرديده است.
اولين نوجوان چترباز
اولين نوجوان چترباز ايراني "ارشيا سعادت کيا" است که در سال 1374 با 14 سال سن و با شرکت در کلاسهاي دوره آموزش چتر بازي موفق به کسب گواهينامه چتربازي گرديد و به عنوان جوانترين چترباز ايران معرفي شد.
اولين سرويس مسافربري هوايي
در سال 1306 ه. ش. نخستين سرويس مسافربري هوايي افتتاح گرديد.
راه آهـن
اولين خط راه آهـن در ايراندر سال 1299 ه. ق. مهندس " بوآتال " فرانسوي امتياز ساختمان راه آهن " حضرت عبدالعظيم " را از دولت ايران تحصيل نمود و با مشارکت بلژيکيها ساختمان اين خط شروع شد.
طول خط آهن حضرت عبدالعظيم 8.7 کيلومتر بود و عرض آن 80 سانتيمتر. خط مزبور در سال 1301 ه. ق. طي تشريفات مفصلي به دست " ناصرالدين شاه " افتتاح گرديد.
در روز افتتاح اکثر مردم براي اطلاع از چگونگي کار اين وسيله نوظهور به گارماشين (ايستگاه راه آهن) در انتهاي خيابان ري که امروز جاي خود را به پارکي داده است، رفتند و با علاقه حرکت آن را روي ريلهاي آهني تماشا کردند.
ساکنين تهران که تا سال 1300 ه.ق. چنين موجود عجيب و غريبي را نديده بودند برايشان تعجب آور بود که کوهي از آهن بتواند با سرعت زيادي حرکت کند و چون هنگام حرکت، از کله اين ماشين وحشتناک دود بسيار زياد و غليظي خارج مي شد، به همين دليل لقب ماشين دودي را به آن داده بودند.
در آغاز ورود ماشين دودي، مردم دسته دسته براي تماشاي اين موجود نوظهور به ايستگاه آن مي آمدند، ولي هيچکس جرات سوار شدن آن را به خود نمي داد، اين مساله ادامه داشت تا اينکه مهندس فرانسوي وارد کننده آن خطر ورشکستگي را بر خود ديد و به همين خاطر به حضور ناصرالدين شاه رسيد و ماجرا را با وي در ميان گذارد و پس از آن قرار بر آن شده و با آن به شهر ري بروند، پس از انجام اين کار وقتي که مردم ديدند شاه با همراهان به سلامت به مقصد رسيدند، کمي ترسشان ريخت و پس از گذشت مدت کوتاهي کار بدانجا رسيد که ديگر جايي در ماشين دودي براي سوار شدن نمي ماند و مردم نشسته و ايستاده با آن طي طريق مي کردند.
تعداد واگنهاي ماشين دودي و ترتيب بستن آنها در مواقع مختلف فرق مي کرد ولي به طور معمول حدود يازده دوازده واگن اختصاص به حمل مسافر داشت و در مواقعي هم که کالاهاي تجاري موجود بود، به همين تعداد هم واگن مخصوص بارکشي به دنبال ماشين دودي بسته مي شد.
ترتيب بستن واگنهاي مسافري نيز معمولا به اين صورت بود: واگن شاهي که مخصوص شاه بود و بعد از لوکوموتيو بسته مي شد و بعد از آن واگن مخصوص اعيان و دولتيون و پس از آن نيز واگن مخصوص زنان و سرانجام حدود هشت واگن مخصوص آقايان بسته مي شد.
کرايه ماشين دودي در آغاز از تهران به شهر ري و بالعکس حدود 3 شاهي و اين مقدار بعد از هر مدتي اضافه ميشد، تا اينکه در اواخر کارش به حدود 3 ريال رسيد.
اولين آموزشگاه راه آهن
اولين آموزشگاه راه آهن به نام آموزشگاه حرکت در سال 1315 تاسيس شد که سي نفر داوطلب داشت، و دوره آن شش ماه بود.
آموزشگاه خط و ابنيه، هنرستان رانندگي و تجهيزات لکوموتيو، و آموزشگاه برق، حسابداري، ديگ سازي، در طي سالهاي 1315 تا 1317 بتدريج افتتاح گرديد. همچنين هنرستان راه آهن در سال 1319 تاسيس شد؛ که گواهينامه آن ديپلم متوسطه کامل فني بود. هنرستان عالي براي تحصيلات بالاتر از ديپلم در سال 1315 تاسيس و مدرک تحصيلي فوق ديپلم در رشته فني راه آهن به فارغ التحصيلان آن داده مي شد.
اولين کالسکه
اولين کالسکه در سال 1267 ه.ق. به همت "معير الممالک" در طهران ساخته شد و بعد از مدت کوتاهي استفاده از کالسکه رواج و نيز روز به روز طرفداران بيشتري پيدا مي کرد. به علت نامناسب بودن خيابانها و کوچه ها تردد کالسکه مشکل بود و به همين دليل دولت وقت تصميم به سنگفرش کردن خيابانها و کوچه ها گرفت تا کالسکه ها بهتر بتوانند تردد کنند.
از کالسکه هم در داخل شهر و هم در خارج از شهر استفاده مي شد. کالسکه ها را معمولا چهار اسب مي کشيدند و به واسطه همين تعداد زياد اسب، وسيله تندروي خوبي براي مسافرت به حساب مي آمده است.
در آغاز استفاده از کالسکه مخصوص اعيان و اشراف بود ولي بعد از مدتي کالسکه سواري رواج عمومي پيدا کرد و کار به جايي رسيد که فردي به نام "مهديخان" که صاحب جمع وجوه خارجه نيز بود اقدام به کرايه دادن کالسکه نمود و به همين منظور ده کالسکه تهيه کرد و آنها را در دروازه محمديه در کاروانسرايي که بعدها به کاروانسراي کالسکه خانه شهرت پيدا کرد مستقر نمود، هر کسي که احتياج به کالسکه داشت به کاروانسراي مزبور مراجعه کرده و اقدام به کرايه کردن کالسکه مي نمود.
در آغاز کرايه يک کالسکه به همراه کالسکه چي آن به قرار ساعتي يکهزار دينار بود و شخص کرايه کننده هر چند ساعت که مي خواست مي توانست کالسکه را در اختيار خود نگه دارد.
لازم به توضيح است که کالسکه يک کلمه روسي بوده و فارسي آن گردونه است. در ايران قديم نوعي گردونه اي اسبي بود که آن را ارابه هاي جنگي مي گفتند و بيشتر در مواقع جنگ از آن استفاده مي شد و کمتر در مواقع معمولي به کار مي رفت.
تا زمان فتحعلي شاه کالسکه در ايران نبود و سلاطين و بزرگان، موقع سفر سوار اسب يا تخت روان مي شدند. در دوران سلطنت فتحعلي شاه پادشاه انگلستان يک کالسکه زرنگار براي شاه ايران هديه کرد و اين کالسکه تاريخي با کشتي تا بصره و بغداد، و از آنجا به وسيه قاطر و اسب به تهران حمل شد و چون خيابانها و کوچه ها تنگ بود کالسکه را از هم جدا کرده و در ميدان ارگ مجدداً بر روي هم سوار نمودند. شاه که خيلي به سواري آن علاقه داشت و از طرفي کسي رانندگي بلد نبود و بالفرض وجود راننده، خياباني براي عبور وجود نداشت؛ ناچار درباريان در مقابل اصرار شاه او را سوار کرده و چندين بار آن را دور ارگ گردانيدند.
ناپلئون نيز يک کالسکه براي فتحعلي شاه فرستاد؛ ولي هيچيک از اين دو کالسکه به علت نبودن اه مورد استفاده قرار نگرفت، فقط در زمان ناصرالدين شاه کالسکه بسيار رايج شد
کوتاه و خواندنی از نخستین اتوبوسی که به ایران وارد شد!
اولین اتوبوس در ایران توسط یک تاجر بلژیکی در شهر رشت به کار گرفته شد، اما به مرور زمان و با توجه به میزان کرایه، سودآوری و زیر ساخت های حمل و نقل توجیه اقتصادی آن رد شد و به همین دلیل اتوبوس به کار گرفته شده به یکی از تجار ایرانی به نام (معین التجار) فروخته شد.
او نیز پس از انقلاب مشروطه اتوبوس خود را به تهران آورد و با کرایه هر نفر 3 شاهی مشغول به فعالیت شد که به مرور زمان تقاضا برای استفاده از این خودرو بیشتر از قبل شد و پس از چند سال با ورود چند اتوبوس توسط تجار مختلف به شهر رونق زیادی در جابه جایی مسافر شکل گرفت.
اما اغلب اتوبوس های شاغل با توجه به مسافت طی شده از اروپا تا مقصد به کارگیری در ایران، بعد مسافت و زمان حمل، مستهلک بودند و هزینه حمل و نقل بالایی را طلب می کردند که در نهایت باعث پایه گذاری صنعت اتومبیل سازی در ایران شد.
براین اساس اولین اتوبوس های مونتاژ شده در سال 1290 شمسی وارد تهران شدند که حدود 5 درصد جابه جایی مسافران آن زمان توسط 500 دستگاه اتوبوس انجام می‌گرفت.
در زمان صدارت وثوق الدوله در سال 1298 با توجه به افزایش نارضایتی مردم از نحوه جابه جایی مسافر، دولتمردان بر آن شدند تا با ایجاد یک اداره به سازماندهی و نظم بخشیدن به حمل و نقل شهری بپردازند که پس از مدتی بحث و تفحص این اداره در بلدیه (شهرداری) پایه گذاری شد. شهرداری موظف شد قوانینی وضع کند تا تسهیلات لازم را برای مسافران ایجاد کند که این قوانین شامل میزان کرایه، زمان کار ناوگان، تثبیت خطوط و آیین نامه انضباطی بود.
در اولین گام شهرداری تمام اتوبوس ها را موظف به دریافت پلاک شناسایی خودرو نمود و در زمان کریم آقا بوذرجمهری، جهت کنترل خطوط هر خط دارای ناظری شد تا بر رعایت ناوگان خطوط نظارت کند. در شهریور سال 1320 نیز تعداد 100 دستگاه اتوبوس در تهران کار می کردند که حدود 90 دستگاه آن بنز بود.
در همین سال اتوبوس های «زایس» روسی وارد ایران شدند و در سال 1331 دولت آقای سهیلی اجازه فعالیت شرکت های خصوصی حمل و نقل را صادر کرد.
پاسخ با نقل قول
من همچنان بی امضاء
