هات هفتم


1
(زَوت و راسپی):
«اَشِم وُهو...»
(زَوت):
به آیین اَشَه می¬دهم خورشِ میِزد، خُرداد، اَمرداد و شیر خوشی دهنده، خشنودی اَهوره مَزدا و اَمشاسپندان را؛ خشنودیِ سروشِ پارسایِ پاداش بخشِ پیروز گیتی افزای را.
2
به آیین اَشَه می¬دهم هَوم و پراهوم، خشنودی فَرَوَشی زرتشت سپیتمان اَشَوَن را.
به آیین اَشَه می¬دهم هیزم و بخور، خشنودی آذر پسر اَهوره مزدا را.
3
به آیین اَشَه می¬دهم هَوم، خشنودی آب¬های نیک و آب¬های نیک مزدا آفریده را.
به آیین اَشَه می¬دهم آبِ هَوم، به آیین اَشَه می¬دهم شیر روان، به آیین اَشَه می¬دهم گیاه هَذانَئِپَتایِ به آیین اَشَه نهاده، خشنودی آب¬های مزدا آفریده را.
4
به آیین اَشَه می¬دهم بَرسَم و زَور و کُشتیِ( بَرسمِ) به آیین اَشَه گسترده، خشنودی امشاسپَندان را.
به آیین اَشَه می¬دهم سخن (درباره¬ی) اندیشه¬ی نیک، گفتار نیک و کردار نیک، به آیین اَشَه می¬دهم گاهان، به آیین اَشَه می¬دهم فرمان (ایزدی) نیک بجای آورده، به آیین اَشَه می¬دهم بهره¬ی زندگی (دیگر سرای) و نماز رد پسند ردان، خشنودی ایزدان اَشَون مینُوی و جهانی را؛ خشنودی روان خویش را.
5
به آیین اَشَه می¬دهم (ایزدان) گاه¬ها، رَدانِ اشَونی را.
به آیین اَشَه می¬دهم هاونی اَشَون، ردِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می¬دهم ساوَنگهی و ویسیَِه¬ی اَشَوَن، رَدانِ اشونی را.
به آیین اَشَه می¬دهم مهر فراخ چراگاه، (آن) هزار گوش ده هزار چشم، (آن) ایزد نامبردار و رام بخشنده¬ی چراگاه خوب را.
6
به آیین اَشَه می¬دهم رپیثوین اَشَوَن، رَدِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می¬دهم فرادَت فشو و زَنتوِم اَشَوَن، رَدانِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می¬دهم اَردیبهشت و آذرِ اَهوره مَزدا را.
7
به آیین اَشَه می¬دهم اُزَیرینِ اَشَوَن، رَدِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می¬دهم فرادَت ویر و دَخیومِ اَشَوَن، رَدانِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می¬دهم ردِ بزرگوار نَپات اَپام و آب¬های مزدا آفریده را.
8
به آیین اَشَه می¬دهم اَویسروثریمِ اَشَوَن، رَدِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می¬دهم فرادَت ویسپَم و زرتُشتومِ اَشَوَن، رَدانِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می¬دهم فَرَوَشی¬های اَشَوَنان و زنان و گروه فرزندان آنان و یا یریَه هوشیتی و اَمَ یِ نیک آفریده¬ی برزمند و بهرامِ اهوره آفریده و اوپَرَتاتِ پیروز را.
9
به آیین اَشَه می¬دهم اُشَهینِِ اَشَوَن، رَدِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می¬دهم بِرِجیَه و نمانیَه¬یِ اَشَوَن، رَدانِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می¬دهم سُروشِ پارسایِ پاداش بخش پیروز گیتی افزای را و رَشنِ راست¬ترین را و اَرشتادِ گیتی افزای و جهان پرور را.
10
به آیین اَشَه می¬دهم (ایزدان) ماه، رَدانِ اَشَونی را و اَندر ماهِ اَشَوَن، رَدِ اَشَوَنی را و پُرماه و ویشَپتثَ¬یِ اَشَوَن، رَدِ اَشَوَنی را.
11
به آیین اَشَه می¬دهم (ایزدان) گَهنبارها، ردانِ اَشَوَنی را و میدیوزَرِمِ اَشَون، رَدِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می¬دهم مَیدیوشِمِ اَشَوَن، رَدِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می¬دهم پَتیِه شهیمِ اَشَوَن، رَدِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می¬دهم اَیاسرِمِِ اَشَوَن، رَدِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می¬دهم میدیارمِِ اَشَوَن، رَدِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می¬دهم هَمَسپَتمَدَمِ اَشَوَن، رَدِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می¬دهم (ایزدان) سال، رَدانِ اَشَوَنی را.
12
به آیین اَشَه می¬دهم همه¬ی این ردان را که سی و سه ردان ِاَشَوَنی¬اند به پیرامونِ هاونی.آنان از آن بهترین اَشَه¬اند که مزدا آموخته و زرتشت گفته است.
13
به آیین اَشَه می¬دهم اَهوره و مهر، بزرگواران گزند ناپذیرِ اَشَوَن را و ستارگان آفریده¬ی سپَند مینو و ستاره¬ی تشترِ رایومندِ فرِه¬مند و ماهِ دربردارنده¬ی تخمه¬ی گاو و خورشید تیز اسب - چشم اهوره مزدا - و مهر، شهریار همه¬ی سرزمین¬ها را.
به آیین اَشَه می¬دهم هُرمزد (روز) رایومَندِ فَره¬مند را.
به آیین اَشَه می¬دهم(ماه ِ) فَرَوَشی¬های اَشَوَنان را.
14
به آیین اَشَه می¬دهم ترا ای آذر پسر اَهوره مَزدا و همه¬ی آذران را.
به آیین اَشَه می¬دهم آب¬های نیک و همه¬ی آب¬های مزدا آفریده و همه¬ی گیاهان مزدا آفریده را.
15
به آیین اَشَه می¬دهم «منثَره»¬یِ ورجاوندِ کارآمد، دادِ دیوستیز، دادِ زرتشتی، روشن دیرین و دینِ نیکِ مزداپرستی را.
16
به آیین اَشَه می¬دهم کوهِ اوشیدَرِنِ یِ مَزدا آفریده¬ی بخشنده¬ی آسایش اَشَه و همه¬ی کوه¬های بخشنده¬ی آسایش اَشَه و بسیار بخشنده¬ی آسایش مزدا آفریده و فرِ کیانی مزدا آفریده و فرِ ناگرفتنی مزدا آفریده.
به آیین اَشَه می¬دهم اَشَیِ نیک را، چیستایِ نیک را، اِرِثِ یِ نیک را، رَسَستاتِ نیک را، فَر و پاداش مزدا آفریده را.
17
به آیین اَشَه می¬دهم آفرینِ نیکِ اَشَوَن و اَشَوَن مرد پاک و دامویش اوپَمَن، ایزد دلیر چیره دست را.
18
به آیین اَشَه می¬دهم این جاها و روستاها و چراگاه¬ها و خانمان¬ها و آبشخورها و آب¬ها و زمین¬ها و گیاهان و این زمین و آن آسمان و باد اَشَوَن و ستاره و ماه و خورشید و اَنیران جاودان و همه¬ی آفریدگان سپَند مینو و مردان و زنان اَشَوَن را که رَدانِ اَشَوَنی¬اند.
19
به هاونگاه به آیین اَشَه می¬دهم رَدانِ اَشَوَنی را؛ رَدانِ روز و گاه¬ها و ماه و گهنبارها که رَدانِ اَشَوَنی¬اند.
20
(زَوت و راسپی) :
به آیین اَشَه می¬دهم خورشِ میَزد، خرداد، اَمرداد و شیر خوشی دهنده، خشنودی سُروشِ اَشَوَنِ دلیرِ«تن - منثره»یِ سخت رزم افزار اَهورایی، ایزدِ نامبردار را.
21
به آیین اَشَه می¬دهم هَوم و پراهوم، خشنودی فَرَوشی زرتشت سپیتمان اَشَوَن، آن ایزد نامبردار را.
به آیین اَشَه می¬دهم هیزم و بخور، خشنودی ترا ای آذر اَهوره مزدا، ای ایزد نامبردار.
22
به آیین اَشَه می¬دهم فَرَوَشی¬های نیرومندِ پیروزِ اَشَوَنان را، فَرَوَشی¬های نخستینِ آموزگاران کیش را، فَرَوَشی¬های نیاکان را.
23
به آیین اَشَه می¬دهم همه¬ی ردان پاکی را.
به آیین اَشَه می¬دهم همه¬ی نیکی بخشندگان را : ایزدان مینوی و جهانی که به آیین بهترین اَشَه برازنده¬ی ستایش و نیایشند.
24
به آیین بهترین اَشَه بسوی ما آید. از سود یا زیانی که او بخشد، (همه) آگاه شوند.(1)
ای مزدا اَهوره !
سرود خوانان و پیام آوران تو خوانده شدیم و (آن را) پذیرفتیم و به پاداشی که «دینِ» کسانی همچون ما را نوید دادی، خرسندیم.
25
این (پاداش) را تو به ما ارزانی داشتی تا چه در زندگی کنونی و چه (در جهان) مینوی، همنشین جاودانه¬ی تو و اَردیبهشت باشیم.
«یثَه اَهو ویریو...»
26
«اَهون ویریِه ...» را می¬ستاییم.
سخن درست را می¬ستاییم.
آفرینِ نیک اَشَوَن را می¬ستاییم.
دامویش اوپَمَنَ، ایزدِ دلیرِ چیره دست را می¬ستاییم.
خُرداد و اَمرداد را می¬ستاییم.
شیر خوشی دهنده را می¬ستاییم.
هَو و پراهوم را می¬ستاییم.
هیزم و بخور را می¬ستاییم؛ آفرین خوانی به آفرین نیکِ اَشَوَن را.
27
«یِنگهه هاتَم...»
28
(راسپی):
«یثَه اَهو ویریو ...» که زَوت مرا بگوید.
(زَوت):
«اثارَتوش اَشات چیت هَچا ...» که پارسا مردِ دانا بگوید.

(1):این دوجمله از زبان اهورامزداست خطاب به نیایشگر.