sms جبران خلیل جبران

[mahdi271]

شاید کسی را که روزی با تو خندیده است را از یاد ببری، اما هرگز آنرا که با تو اشک ریخته است فراموش نخواهی کرد.

[mahdi271]

عشق حقیقی در باغچه روح شکوفا می گردد و عشق مجازی در بستر جسم.

[mahdi271]

چنانچه هسته باید نخست دل خاک را بشکافد تا راز دلش در آفتاب عریان شود، آدمی نیز باید رنج شکافتن را بشناسد تا به شکفتن برسد.

[mahdi271]

عشق، تنها ازادی در دنیاست، زیرا چنان روح را تعالی می بخشد که قوانین بشری و پدیده های طبیعی مسیر آن را تغییر نمی دهند.

[mahdi271]

خردمند به من نسبت خردمندی می دهد و نادان، نسبت نادانی. چون به تحقیق در گفته هایشان می اندیشم، می بینم که هر دو راست می گویند.

[mahdi271]

قلبم فرمانروا و سلطان من بود، اما اکنون، یوغ بندگی تو را بر گردن دارد. صبرم، یاور من بود اما اکنون خصم من است.

[mahdi271]

در دل هر زمستان، تپشی از بهار هست و در پوشش سیاه شب، لبخندی از طلوع نمایان است.

[mahdi271]

هر آنچه در زمین است، مطابق با قانون طبیعت بنا شده است، و از این قانون، شکوه و لذت آزادی پدیدار می گردد.

[mahdi271]

کاش عین پاکی، شادکامی و خوشنودی بودم، و روی گردان از آنچه فرا رسد و بی خبر از آنچه گذشته باشد.

[mahdi271]

کاش می دانستم آیا گذشته ها را بازگشتی، وآیا محبوب و دلبند را حضوای دوباره هست.

[mahdi271]

زیبائی، آن چیزی است که روح را جذب می کند و به آن عشق می بخشد، و بی آنکه چیزی از او بگیرد.

[mahdi271]

خموش باش قلب من تا رسیدن صبح. هر که صبرانه بامداد را انتظار کشد، سپیده دم او را عاشقانه در آغوش خواهد کشید.

[mahdi271]

بی گمان مرگ همواره بر ملا کننده حقبقت است.

[mahdi271]

اگر هر آنچه درباره ی خیر و شر می گویند درست باشد، پس تمام زندگی من سلسله ای از جنایت هاست.

[mahdi271]

در یابیم که عقل سکان کشتی روح آدمی و عشق بادبان آن است.

[mahdi271]

بهره مندان، کسانی هستند که خوابی آشفته و روزگاری نا موزون دارند.

[mahdi271]

منطق نوری است در ظلمت، همانگونه که خشم، ظلمتی است در میان نور.

[mahdi271]

آن کس که شایسته است تا از اقیانوس بی کران حیات آب بنوشد،این شایستگی را نیز دارد که تو جام او را ار جویبار کوچک او پر کنی.

[mahdi271]

اولین بوسه، نخستین گل بر شاخه درخت زندگی است.

[mahdi271]

در زندگی مشترک، قلبهایتان را به یکدیگر ببخشید اما نه برای نگاه داشتن، زیرا تنها تنها دست زندگی است که می تواند قلبها را در خود نگاه دارد.

[mahdi271]

کیست که به جرئت خویش، با صوت ترانه خدا را بخواند؟

[mahdi271]

دلهایتان را به هم بسپارید اما به اسارت یکدیگر ندهید.

[mahdi271]

افسوس که با دستان خود بالهایت را می چینی و سپس به ناچار با روحی که همچون حشرات موذی روی زمین می خزند مدارا می کنی.

[mahdi271]

کسی که اسرار درونش را آشکار می کند، نادان است.

[mahdi271]

کجائی ای محبوب من. آیا نجوای من را از ان سوی اقیانوس ها می شنوی. ایا نیاز من را می فهمی. آیا بار سنگین درد من را دیده ای.

[mahdi271]

من آب پاکم که عطش تشنگی زمین را فرو می نشاند.

[mahdi271]

سپاس گوئی که یکروز دیگر از حیات عشق به شما عطا شده است.

[mahdi271]

چندین بار خودم را به گناهانی که هرگز مرتکب نشده ام متهم کردم . فقط بخاطر اینکه دیگری در حضور من احساس راحتی کند.

[mahdi271]

اگر می دانستیم نمی گذاشتیم حتی ثانیه ای از روزگار عشق با دوری بگذرد.

[mahdi271]

عشق را هیچ آرزو نیست، مگر آنکه به ذات خویش رسد.

[mahdi271]

یاد و خاطره چیست. آیا چیزی جز برگ پاییزی است که اندکی در باد می جنبد و به خود می پیچد، و سپس برای زمان طولانی در خاک دفن می شود.

[mahdi271]

عشق اصیل هیچ گاه در بند سخن گرفتار نمی شود.

[mahdi271]

دوستی با کار، براستی عشق به زندگی است.

[mahdi271]

ترس از مرگ همچون لرزش چوپانی است، در برابر پادشاه.

[mahdi271]

وای بر این سنجش که همواره به زمان محدود است.

[mahdi271]

عشقی که در آن شور آفرینندگی نباشد، همواره در حال مردن است.

[mahdi271]

ای شکست من، جسارت جاویدان من! من و تو به توفان می خندیم.

[mahdi271]

توان عشق ورزیدن، بزرگترین موهبت خداوند به انسان است.

[mahdi271]

مگذار امواج دریا جدامان سازد وزندگیمان به خاطره تبدیل شود.

[mahdi271]

فرشتگان همان اندیشه های پراکنده در فضا هستند.

[mahdi271]

بهشت از توبه و ندامت حاصل نمی آید، بهشت در قلب پاک مومن جای دارد.

[mahdi271]

ثروت تنها پول نیست، ثروت دنیا به خرقه ای است و تکه ای نان.

[mahdi271]

زیبائی خیره کننده مرا شیفته ی خود می کند و هنگامیکه این زیبائی به کمال می رسد مرا حتی از خویشتن خویش نیز رهائی می بخشد.

[mahdi271]

عشق به ستاره ای می ماند که فروغش با انوار صبح ناپدید می شود.

[mahdi271]

عشق در همه جا و در همه حال پروردگار و آموزگار ماست.

[mahdi271]

عشق، شهوت نیست عشق، خنده ای دور در ژرفای روح است.

[mahdi271]

هنگامی که از ترس سر بزیر بودم، ادعا می کردم که بسیار صبور و بردبارم.

[mahdi271]

قلب من! مصائب خویش را آشکار مساز، تا اگر دریاها خروشیدند و آسمانها فرو ریختند تو ایمن باشی.

[mahdi271]

اگر چه همگی در توانایی ودانایی یکسان هستیم اما می خواهم پندهای خود را دیگر بار مرور کنم.

[mahdi271]

عشق آنگونه رفتار می کند تا به اسرار قلب خود معرفت پیدا کند.

[mahdi271]

عاشقان راستین ایمان دارند به گنجی دست یافته اند که دیگران از آن بی بهره اند.

[mahdi271]

قلب من از تشتنگی می سوزد اما نمی خواهم با نوشیدن خون ضعیفی از جنس ضعیفان سیراب شود.

[mahdi271]

عشقی که هر روز تازه تر نشود، اندک اندک به عادت تبدیل می گردد و رنگ بردگی به خود می گیرد.

[mahdi271]

خداوند در درون ماست، پس می بایست آرام شویم و بگذاریم جان هایمان آرام گیرند، آنگاه به هستی عشق پی خواهیم برد.

[mahdi271]

شکستی که حاصل از کمرویی است، از کتمیابی ای که با گستاخی به چنگ می آید ارزنده تر است.

[mahdi271]

همان قدر که خودت را دمست داری، همسایه ای را نیز دوست بدار.

[mahdi271]

شهروند نیک کسی است دارای آزادی عمل و بیان، اما باید بداند آزادیش تابع آزادی دیگران است.

[mahdi271]

اگر قلب تو دوزخی باشد، چگونه انتظار داری که در دستهایت گل شکوفه کند.

[mahdi271]

شجاعت چونان کوه آتشفشان است؛ که بذر تردید و دودلی بر دهانه آن نمی روید.

[mahdi271]

ای دیروز من! ای گذشته مرده! آیا با فردای دور دست باز خواهی گشت تا تو واخواست کنم.

[mahdi271]

دیوانه، به آهنگ سازی می ماند که کمی سازش از کوک خارج شده است.

[mahdi271]

به حیات گفتم، می خواهم صدای مرگ را بشنوم، زندگی صدایش را کمی بلند تر کرد و گفت، اکنون صدایش را می شنوی.

[mahdi271]

تا وقتی زمین نفس می کشد، ما زنده ایم و هنگامیکه از نفس کشیدن به ایستد ما نیز خواهیم مرد.

[mahdi271]

هنگامیکه همه ی رازهای زندگی بر تو گشوده شود، آنگاه آرزوی مرگ خواهی کرد.

[mahdi271]

باید در مقابل آشوب و هیاهوی عالم خاکی ایستاد تا بتوان به ترانه های ازلی گوش سپرد.

[mahdi271]

زیبایی در دل عاشقان است و حق در بازوی کشاورزان.

[mahdi271]

عشق انسان را هوشیار می سازد. عشق همچنان ماندگار خواهد بود و آثارش هرگز محو نخواهد شد.

[mahdi271]

بزرگی به مقام والا نیست، بزرگی شایسته کسی است که از مقام گریزان است.

[mahdi271]

نجابت و بزرگی انسان به اجداد او نیست، چه انسانهای بزرگی که اجدادشان آدمکش بودند.

[mahdi271]

از دیدن بزدلی مردم آموختم که با شهامت باشم.

[mahdi271]

دانش، دانه را می پروراند، ولی اگر دانه ای نباشد، هیچ ثمره ی به آدمی نمی بخشد.

[mahdi271]

من از نفرت به عنوان سلاحی برای دفاع از خود استفاده می کنم. اگر توانمند بودم هرگز به این سلاح محتاج نمی شدم.

[mahdi271]

بگذارید عشق همچون دریای مواج میان ساحلهای جانتان در اهتزاز باشد.

[mahdi271]

هنگامیکه چاه پر از آب است اما همچنان ترس از تشنگی اضطراب می آورد، آیا این ترس تنها نشان از عطش سیری ناپذیر ندارد.

[mahdi271]

خرسند باش که ناگزیر نیستی به اعتبار پدر یا ثروت دیگر خویشاوندان زندگی کنی.

[mahdi271]

چنانچه به حقیقت زندگی دست پیدا کنیم، در خواهیم یافت که برتر از جنایتکاران و کمتر از پیامبران نیستیم.

[mahdi271]

زیبائی به سیما و صورت نیست. زیبایی به نوری است که در دل می تابد.

[mahdi271]

اغلب لالائی ها را برای فرزندانمان زمزمه می کنیم که خود با آنها به خواب می رویم.

[mahdi271]

آنگاه که رازهای خود را به باد بازگوئی، دیگر حق نداری او را بخاطر افشای آنها نزد درختان سرزنش کنی.

[mahdi271]

خدا هرگز دوست نمی دارد که انسان روی زمین غم زده و تیره بخت به سر برد.

[mahdi271]

زندگی دشوار خواهد بود اگر قدم های بلند بردارید.

[mahdi271]

من هرگز مورد حسد کسی قرار نگرفته ام پس از هیچ کس بالاتر نیستم.

[mahdi271]

من هرگز مورد ستایش و تحقیر کسی قرار نگرفته ام، پس پائین تر از هیچکس نیستم.

[mahdi271]

کسانی که عشق به آنان بالی نبخشد، نمی توانند به آن سوی ابرها پر بگشایند و پهنه ی جادوئی سوی دیگر را ببینند.

[mahdi271]

عشق چنان رفتار می کند که به اسرار قلب خود معرفت یابید و بدین معرفت با قلب زندگی پیوند بر قرار سازید و جزئی از آن بشوید.

[mahdi271]

هر چه لذت غم در انسان بزرگتر باشد دنیا پیش چشمان او کوچکتر است.

[mahdi271]

آنچه که ما شیفته آن هستیم بدست نمی آید، دیریابتر از چیزی است که پیش تر بدست آورده بودیم.

[mahdi271]

اگر می خواهید خدا را بشناسید، به اطراف خود بنگرید، آنگاه او را خواهید دید.

[mahdi271]

وقتی از دارائی خود چیزی می بخشی چندان عطا نکرده ای، ببخشش حقیقی آن است که از وجود خود به دیگری هدیه کنی.

[mahdi271]

زیبائی برای فرزانگان نردبانی است که با آن می توانند خود را به عرش راستی برسانند.

[mahdi271]

چه دشوار است حیات، برای آنکه عشق را می جوید اما به شهوت می رسد.

[mahdi271]

گمان مبرید که زمان عشق در دست شماست، بلکه این عشق است که هرگونه شما را شایسته حرکت ببیند هدایت می کند.

[mahdi271]

برای مشاهده روح مرگ کافی است، پنجره قلبتان را بسوی جوهر زندگی بگشایید.

[mahdi271]

دوزخ، شکنجه و عذاب نیست، دوزخ در قلب خالی است.

[mahdi271]

آیا چیزی هست که باید از بخشش آن دریغ کرد. هر چه هست، روزی به ناچار خود به خود بخشیده خواهد شد.

[mahdi271]

آنکه غرض خود را زیر جاذبه ی کلمات رنگارنگ ستایش پنهان می کند، به مانند زنی است که زشتی اش را با بزکی غلیظ می پوشاند.

[mahdi271]

عشق اگر در سایه ی عنایت نباشد، شعله ای است که خود را خاکستر خواهد کرد.

[mahdi271]

خوشبین گل را می بیند، نه خارهایش را، بد بین بر خارها تامل می کند و گل را به تمامی از یاد می برد.

[mahdi271]

آیا روزی فرا خواهد رسید که طبیعت آموزگار آدمی باشد، انسانیت کتابش و زندگی آموزه ی او.

[mahdi271]

خورشید هنگام طلوع، هر گز ما را در آنجا که هنگام غروب دیده است نخواهد دید.

[mahdi271]

خداوند مشعلی از زیبایی و دانایی در قلبتان به ودیعت نهاده است. گناه است اگر بگذارید خاموش شود و به خاکستر بدل گردد.

[mahdi271]

کار تهی و بی جان است، مگر عشق در میان باشد. عشق تجسم کار است، کار عشق مجسم است.

[mahdi271]

وقتی کا می کنی وجودت به نی لبکی مانند است که از مجرای آن نجوای زندگی به آهنگ بدل می گردد.

[mahdi271]

عشق محدود تنها به صاحب معشوق می اندیشد، و عشق بی انتها، در جستجوی خویشتن است.

[mahdi271]

عشق نه چیزی جز خود می دهد و نه می گیرد، نه مالک است و نه مملوک آن، عشق تنها برای عشق کافی است.

[mahdi271]

دوست برای آن است که نیازت را برآورد، نه اینکه تهی بودنت را پر کند.

[mahdi271]

ارزش انسان به دانش و کردار اوست، نه به رنگ، مذهب، نژاد و تبارش.

[mahdi271]

خوشبختی در دنیا جز شبحی نیست که به آن امید بندند، اگر واقعیت می یافت، انسان از آن دلزده می شد.

[mahdi271]

حکمت به گفتار و کلمات نیست، بل معانی است در جان کلمات.

[mahdi271]

شاید بتوان دست و پای انسان را به زندان تاریک افکند، ولی نمی توان افکار او را که آزاد است به اسارت در آورد.

[mahdi271]

افکار، جایگاهی والاتر از دنیای ظاهری دارد.

[mahdi271]

واژه ها هرگز نمی تواند عشق و یا تردید را به بیان آورد.

[mahdi271]

حاسد بر من حسد می ورزد، بی آنکه خود بداند.

[mahdi271]

آیا دین جز همان اندیشه ها و کردارهای ماست.

[mahdi271]

زنگی عزمی است که با جوانی همراه می شود، کوششی است که به کمال مس رسد و خردی است که پیری را به دنبال دارد.

[mahdi271]

فقط آنها که از من پائین ترند می توانند به من حسادت و تنفر بورزند.

[mahdi271]

اگر هستی بر نیستی برتر نمی بود، نمی بایست چیزی بوجود می آمد.

[mahdi271]

شور و شوق نیمی از زندگی است و بی علاقگی نیمی از مرگ.

[mahdi271]

خردمند کسی است که به خدا عشق می ورزد و او را گرامی می دارد.

[mahdi271]

عشق و بی عشقی در ما همچون جزر و مد دریاست.

[mahdi271]

زندگی تنها شوخی و تفریح نیست، زندگی خواست و اراده است.

[mahdi271]

گناهی بزرگتر از این نیست که از گناهان انسانی دیگر پرده برداریم.

[mahdi271]

نمی توان از ژرفای عشق جز در لحظه جدایی، آگاه شد. عشق رازی است مقدس.

[mahdi271]

زیباترین کلمه بر لب بشریت کلمه مادر و زیبا ترین آوا، آوای مادرم است.

[mahdi271]

خداوند در طوفان عشق حرکت می کند.