انس بن مالك مى گويد: روزى فقیری وارد مسجد شد و در حالي كه از مردم درخواست كمك مى كرد، چنين گفت: اى مردم، چه كسى قرض دراز مدت مى دهد كه به طور كامل برايش برگردانده شود.

على(ع) در گوشه اى از مسجد، در حال ركوع نماز بود، دست خود را بطرف فقیر دراز كرده و اشاره فرمود، كه: انگشتر را از دستم در آورده و براى خودت بردار.


پيامبر(ص) به عمَر، كه در كنارش نشسته بود فرمود: بر او واجب شد.


عمَر گفت: پدر و مادرم فدايت يا رسول الله! چه چيزى واجب شد؟ فرمود: به خدا سوگند، بهشت بر على(ع) واجب شد. با بيرون شدن انگشتر از دست او، تمام پليدي ها و زشتي ها از او دور شد.

انس مى گويد: بعد از اين صحنه تحسين برانگيز، هيچكس از مسجد بيرون نرفته بود كه جبرئيل نازل شد و اين آيه را آورد:


«اِنَّما وَليُّكُمُ اللّهُ وَ رَسُولُهُ وَالَّذينَ آمَنُوا الَّذينَ يُقيمُونَ الصَّلوةَ وَ يُؤ تُونَ الزَّكوةَ وَ هُمْ راكِعُون»

( سوره مائده، آیه55)

(سرپرست شما، تنها خداست و پيامبر او و آنها كه ايمان آوردند؛ همانها كه نماز را به پا مى دارند و در حال ركوع ، به فقيران زكات مي دهند)



علامه امينى؛ بعد از اينكه شصت و شش نفر از دانشمندان اهل حديث را كه اكثر آنها اهل تسنن هستند، با اسم كتابهايشان نام مى برد، مى فرمايد: اين حديث در اين كتابها موجود است و آنها تصريح دارند، كه اين آيه، در مورد خاتم بخشى حضرت علی(ع) نازل شده است.




منبع: الغدير، جلد3، ص162