1. ((کسى که منکر خروج مهدى شود، کافر است )). (111 )
2. ((مـهدى از فرزندان من است ؛ مشرقها و مغربها به دست او فتح شود)). (112 )
3. ((دین را بر قرار نمى سازد، مگر مهدى )). (113 )
4. ((قیامت به پا نخواهد شد، تا وقتى که مهدى خروج کند)).
5. ((امامتى که با نزول عیسى همراه است ، ویژه مهدى است )). (114 )
6. ((مهدى کسى است که عیسى پشت سرش نماز مى خواند)). (115 )
7. ((مهدى صلیب را خرد خواهد کرد و عیسى در کنار اوست )). (116 )
8. ((مهدى از سروران اهل بهشت است )). (117 )
9. ((مهدى طاووس اهل بهشت است )). (118 )
10.((هنگامى که قائم آل محمد قیام کند، خداوند شرقیان و غربیان را جمع مى کند)). (119 )
11. ((نـام مـهـدى نـام رسـول خـداسـت و از اهـل بـیـت رسول خداست )). (120 )
نکته قابل توجه
نـصـوصـى کـه از وجـود مـبارک رسول خدا صلى الله علیه و آله یاد شد، در لفظ اتفاق دارنـد کـه حـضـرت مهدى از دودمان رسول خداست و از فرزندان على بن ابى طالب است و نـام آن حـضـرت نـام رسـول خـداسـت (مـحـمـد) و کـنـیـه آن حـضـرت کـنـیـه رسـول خـداسـت (ابـوالقـاسـم ) و زمـیـن را از ظـلم و بـیـداد پـاک خـواهـد سـاخـت و از عدل و داد پر خواهد کرد و آن ، پس از غیبتى است طولانى .
چنانچه این نصوص یاد شده دو گروه بودند:
گـروه نـخـسـتـیـن ، نـصـوصـى کـه بـه طـرق امـامـیـه بـه وسـیـله ائمـه اطـهـار از رسول خدا نقل شده است .
گـروه دومـیـن ، نـصـوصـى کـه اهـل سـنـت بـه وسـیـله صـحـابـه از رسول خدا حکایت کرده اند.
و میان هر دو دسته اختلافى در مضمون و منطوق نیست و هر دو گروه بر آنچه که ذکر شد، اتفاق دارند.
پس تعاضد و همیارى میان هر دو گروه بر قرار است و هر دو یکدیگر را تاءیید مى کنند و این نصوص حکم تواتر را دارند که افاده قطع و یقین مى کند.
عـلامـه عـالى مـقـامـى ، غـواص دریـاى حـدیـث ، حـر عـامـلى ، دویـست و اندى حدیث به وسیله دانـشـوران امـامـى ، از کـتـابـهـاى اهـل سـنـت ، دربـاره حـضـرت مـهـدى نـقـل کرده است که در مضمون با آنچه که یاد شد اتفاق دارند و ما به ذکر دو حدیث بسنده مى کنیم .
رسـول خـدا صـلى الله علیه و آله خطاب به فاطمه فرمود: ((مهدى از فرزندان توست )). (121 )
ام سـلمـه از رسـول خـدا صـلى الله عـلیـه و آله نقل کرد که حضرت فرمود: ((مهدى از فرزندان فاطمه است )). (122 )


پانویس:
111- لسان المیزان ، ج 5، ص 130.
112- ینابیع المودة ، ص 422.
113- مودة القربى ، ص 445؛ ینابیع المودة ، ص 445.
114- الصحیح ، ج 1، ص 94.
115- متقى هندى ، منتخب کنزالعمال ، ج 6، ص 30.
116- المعجم الصغیر، ص 150.
117- منتخب صحیح بخارى و مسلم ، ص 219.
118- شـبـلنـجى ، نورالابصار، ص 157؛ دیلمى ، فردوس الاخبار، ج 4، ط دارالکتاب العربى بیروت ، ص 467.
119- الصواعق المحرقة ، ص 98.
120- مقدسى ، البداء و التاریخ ، ج 2، ص 180.
121- اثبات الهداة ، ج 3، ص 568، باب 32، ح 672.
122- اثبات الهداة ، ج 3، ص 503 ـ 504، باب 32، ح 301.


منبع:منجی موعودmonjimoud.persianblog.ir/post/31/