teyram

من یقین دارم که برگ ،

کاین چنین خود را رها کرده ست،در آغوش باد:

فارغ است از یاد مرگ!



لاجرم چندان که در تشویش از آن بیداد نیست:

پای تا سر ،

زندگی ست!

آدمی هم مثل برگ،

می تواند زیست بی تشویش مرگ،

گر ندارد همچو او،آغوش مهر باد را:

می تواند یافت،لطف:

" هر چه باداباد " را !!