pegah ch

جای خالیه بزرگی که همیشه در دعایش برایم زمزمه میکرد، سبز ، میگفت دست بر خاک هم که بردی دستانت پر شود از زر و گنجینه، میگفت بختت آسوده، آبت سرد و نانت گرم، آرامم میکرد در روزگاری که دلخوش آینده ها بودم و امیدوار آن، روزها میگذرد و امروز اینجا که هستم در باورم نبود، این نبود پایان راهی که آمدم، نان سرد، آب سرد و این وجود سردتر از همه...
اینها بر روی دستانم مانده، دستانم طاق طاق معلقند و هر چه که بر زمین زیر پایم چنگ میزنم جز خاک آفتاب خورده ای که چال دستانم را هم پر نمیکند
چیزی نیست، که قوطه ور میشوم در خودم به دعای خیر زندگی ام شک میکنم، به خدایم، به خودم، و ناباوری مرا می بلعد و دیوانه ام میکند که این همه چرا؟؟؟!!!!!!!
و عجیب تر که هنوز هم تقلا میکنم برای بخت آسوده ای که شاید برایم باشد!!!!!
که بود، که گم شد، شک میکنم، و این ناباوری
و شک تمامم را با خود می برد، شک به همه آنچه بود، هست، شد
شک میکنم!!!! شک......