باران عشق

مدتها بود در درونم به دنبال خدا می گشتم
ندائی مرا به دنبال خود کشاند...
به یک بیابان برهوت
گفتم خدا ...اینجا!
گفت :می یابی...
و من دقیق نگریستم...
ندا گفت چطور بود؟
گفتم :خیلی بهتر از آنچه انتظار داشتم
سکوتش مرا به سکوت زبانم و سعت بیکرانش مرا به وسعت قلبم
و آرامش آن مرا به صبر دعوت می کند
عجیب تر اینکه هر جا خیال می کنی او نیست
همانجا مقتدر تر از همه جا هست...