teyram

گابریل گارسیا مارکز نویسنده ۷۳سالهو چهره تابناک ادبیات آمریکای لاتین و جهان به علت بیماری از زندگی اجتماعی کنارهگرفت.او به سرطان غدد لنفاوی مبتلا شد.
مارکز ، یک نامه خداحافظی برای دوستانش نوشته است که حقیقتآ تکان دهنده است :

اگر خداوند برای لحظه ای فراموش میکردکه من عروسکی کهنه ام و تکه ای زندگی به من ارزانی میداشت احتمالآ انچه را که بهفکرم میرسید نمی گفتم بلکه به همه چیزهایی که میگفتم فکر میکردم . ارج همه چیز درنظر من نه در ارزش آنها که در معنایی است که دارند.

کمتر می خوابیدم و بیشتر رویامیدیدم.چون میدانستم هر دقیقه که چشممان را بر هم می گذاریم شصت ثانیه نور را ازدست میدهیم.

هنگامی که دیگران می ایستادند ، راهمیرفتم و هنگامی که دیگران می خوابیدند بیدار میماندم.

هنگای که دیگران صحبت میکردند گوشمیدادم و از خوردن یک بستنی شکلاتی چه حظی که نمی بردم!

اگر خداوند تکه ای زندگی به من ارزانیمیداشت قبایی ساده می پوشیدم ، نخست به خورشید چشم می دوختم و نه تنها جسمم کهروحم را عریان می کردم.

خدایا اگر دل در سینه ام همچنان می تپید، نفرتم را بر یخ مینوشتم و طلوع آفتاب را انتظار می کشیدم…

با اشکهایم گلهای سرخ را آبیاری می کردمتا درد خارهاشان و بوسه گلبرگ هاشان در جانم بنشیند.

خدایا اگر تکه ای زندگی می داشتم . نمیگذاشتم حتی یک روز بگذرد ، بی آنکه به مردمی که دوستشان دارم نگویم که دوستشاندارم .

به همه مردان و زنان می قبولاندم کهمحبوب من اند و در کمند عشق ، زندگی می کردم.

به انسانها نشان می دادم که چه دراشتباهند که گمان می برند وقتی پیر شدند دیگر نمی توانند عاشق باشند و نمی دانندزمانی پیر میشوند که دیگر نتوانند عاشق باشند!

به هر کودکی دو بال میدادم اما رهایش میکردم تا خود پرواز را بیاموزد.

به سالخوردگان یاد می دادم که مرگ نه باسالخوردگی که با فراموشی سر می رسد.

آه انسانها از شما چه بسیار چیزها کهاموخته ام .

من دریافته ام که همگان می خواهند دزقله کوه زندگی کنند بی آنکه بدانند خوشبختی واقعی وابسته به سنگریزه ای است که دردست دارند.

دریافته ام که وقتی طفل نوزاد برایاولین بار با مشت کوچکش انگشت پدر را می فشارد او را برای همیشه به دام می اندازد.

من از شما بسی چیزها آموخته ام اما در حقیقت فایده چندانیندارند .چون هنگامی که آنها را در این چمدان می گذارم بدبختانه در بستر مرگ خواهمبود