گاهی نه گریه آرامت می کند ونه خنده نه فریاد آرامت می کند ونه سکوت آنجاست که باچشمانی خیس روبه آسمان می کنی ومی گویی خدایا تنها تورادارم... تنهایم مگذار...
اگرتنهاترین تنهاشوم بازخداهست؛ اوجانشین همه ی نداشتن هاست... نفرین ها وآفرین هابی ثمراست... اگرتمامی خلق،گرگ های هارشوند ؛ وازآسمان هول وکینه برسرم بارد ، تومهربان آسیب پذیرمن هستی، ای پناهگاه ابدی، تومی توانی جانشین همه ی بی پناهی هاشوی!!! پیوسته درپناه اوباشید... آمین!!!