غروب تنهایی

برای کسی شعر عاشقانه نمی گویم
مخاطب خاص هم ندارم
فقط شاعرانه می نویسم / از حرف هایی که سرِ دل همۀ شما
سنگینی می کند..
از حس تلخ انتظار که دست کم
یک مرتبه پوست از سر همه کنده است
از بی درمانی درد دلتنگی،
از عشق هم می نویسم
همان پل صراطی که آن طرف دیوار حاشا ...

این باران ...

به صورت َم آب می زند ...

به سینه ام آتش ...

خسته ام از تظاهر به ایستادگی
از پنهان کردن زخم هایم
زور که نیست !
دیگر نمیتوانم بی دلیل بخندم و
با لبخندی مسخره وانمود کنم همه چیز رو به راه است....!
............اصلأ دیگر نمیخواهم که بخندم
میخواهم لج کنم ، با خودم ، با تو ، با همه ی دنیا...!
چقدر بگویم فردا روز دیگریست و امروز بیاید و مثل هر روز باشی....؟؟!
خسته ام .... از تو .... از خودم....از همه ی زندگی .....
میخواهم بکشم کنار ! از تو ... از خودم..... از همه ی زندگی .....

عضی از آدمها پر از مفهوم هستند
پر از حس های خوبند
پر از حرفهای نگفته اند
چه هستند، هستند
و چه نیستند، هستند
یادشان
خاطرشان
حس های خوبشان
آدمها
بعضی هایشان
سکوتشان هم پر از حرف هست
پر از مرحم به هر زخم است .

صدایم کن که گریانم به دامت من گرفتارم
تو رفتی چشم دل بستی و دوری شد سزاوارم

نمی دانم گمت کردم و یا هی گم شدی در من
تماشا کن که شوقی پر ز حسرت شد گریبانم