برگی از خاطرات

روُ ـےآטּ شـیْشﮧ ـے تَـبْ دارتـُو رآ رَهـآ ڪَـردمـْ
عَڪْسِ زیـبآـےِتـُو رآ دَر نَفَسَمْ جـآ ڪَـردَم ْ
شیْشِﮧ بـَدْ جْـور دِلـَشْ اَبـرـے وُ بـارانـْے شُـدْ
شیْشﮧ رآ یـِڪـْ شـَبﮧ تبَـْدیلـْ بِﮧ دَرْـیا ڪَـرْدَم
بـآ سَـرِ اَنْگُشْـت ڪِـشیْدَمـ بِﮧ دِلَشْـ عَڪْـسِ تـُو رـآ

عَڪـْسِ زیـْبآ ـےِتـُو ...

ابری نیست بادی نیست می نشینم لب حوض گردش ماهی هاروشنی من گل آب پاکی خوشه زیست مادرم ریحان می چیند نان و ریحان و پنیر آسمانی بی ابر اطلسی های تر رستگاری نزدیک لای گلهای حیاط ..... چیزهایی هست که نمی دانم می دانم سبزه ای را بکنم خواهد مرد من پر از نورم و شن و پر از دار و درخت چه درونم تنهاست

ابری نیست بادی نیست می نشینم لب حوض گردش ماهی هاروشنی من گل آب پاکی خوشه زیست مادرم ریحان می چیند نان و ریحان و پنیر

...

طفا نپرس دلتــــنگی

چــــه معنـــی دارد

دلتنــــگی معنــــی ندارد
درد دارد.......

به شقایق سوگند که تو برخواهی گشت
من به این معجزه ایمان دارم ...
باغبان دلشاد کنج ایوان زمزمه کنان می گوید:
" منتظر باید بود تا زمستان برود، غنچه ها گل بکنند ... "
دیرگاهیست که من روزنه را یافته ام
به امید رویش لحظه سبز دیدار
بذر بودنت را در دلم کاشته ام ...
با خودم می گویم :
" نکند بی خبر از راه رسی و من دلخسته
با آن همه گلهای آرزو
در سحرگاه وصال جان خود را به تن خسته دشت بسپارم ... "
از نسیم خواسته

...

اگر نمیتوانی درخت باشی ، بوته باش
اگر نمیتوانی بوته ای باشی ،علف کوچکی باش
و چشم انداز کنار شاهراهی را شادمانه تر کن
اگر نمیتوانی نهنگ باشی ،فقط یک ماهی کوچک باش
ولی بازیگوش ترین ماهی دریاچه
همه ما را ناخدا که نمیکنند ، ملوان هم میتوان بود
در این دنیا برای همه ما کاری هست
کارهای بزرگ و کارهای کمی کوچکتر
و آنچه وظیفه ماست چندان دور از دسترس نیست
اگر نمیتوانی شاهراه باشی ، کوره راه باش
اگر نمیتوانی

...