ترنم

خدا را در نگاهِ زنی به جا آوردم که

خیر ندیدۀ عشق بود اما دست نمی شست از

ذات ِ عشقی که در دلش ریشه دوانده بود...

همان مادری که

چشم ِعشقش همیشه پر آب بود اما

عشق را به کــــودکش

...

دلم برای خودم ،
دلم برای دغدغه ها و آرزوهایم ،
دلم برای صمیمیت سیال کودکی ام تنگ شده

نمی دانم کدام روز
در پشت کدام حصار بلند
کودکی ام را جا گذاشته ام

کسی آن سوی حصار نیست
کودکی ام را
دوباره به طرفم پرتاب کند ...؟

گاه ریزش بارانیم
نرم بر سوسن ها

گاه رگبار
که می توفیم وتند تند قصه می گوییم
برای ادم ها ذرها پنجره ها

و خیابان ها
از امتداد طولانی ما
......خسته می شوند

و گاه باد
که ارام می وزیم
لابلای یاد های ادمیان
تا انتهای راز شقایق
که ...

دلم برای جمکرانش تنگ شده است... انجا که وقتی نفس میکشی وجود امامت را حس میکنی انجا که وقتی باران میبارد یاد اشک های اومیفتی
انجا که غروب جمعه هایش یادت می اندازت غربت او را
خلاصه دلم برای جمکران که اری اما...
بیشتر برای او تنگ شده است...
برای او که درمیان گناهانمان گم شده است...

گاهی بایست شروع کرد از اولِ اولِ اول…
بایست شروع کرد وقتی که می پنداری همه چیز تمام شده است…
شاید می بایست جور دیگری آغاز کرد!