tania

یک سخن نغز قدیمی می گوید: این نیز بگذرد ، که برای غلبه بر رنجهای روزمره که در لحظات سخت زندگی روی میدهد و باید با آن مواجه شد ، به کمک ما میشتابد.
قدری فکر کنید. همه چیز می آید و می رود. مشکلات شکل میگیرند و سپس محو میشوند. یک روز در تعطیلات بسر میبریم و روزی دیگر به کار باز میگردیم. یک آسیب کوچک می بینیم و اکثرا" بالاخره شفا می یابیم. ما در انتظار شروع فصلی هستیم و روز بعد از آن در انتظار فصل بعدی می مانیم.

با یادآوری این عبارت نغز ، احساس رهایی فراوانی در انسان بوجود می آید.
در حقیقت ، این سخن اساسی برای یک زندگی بسیار آرامبخش است ، به ما یادآوری میکند هر چیزی زمان و مکان مخصوص خود را دارد.

در اوقات سختی دیدی درست و مناسب و چهارچوب فکری بدین مضمون به ما ارائه میکند که هیچ چیز پایدار و دائمی نیست و به ما امید و اعتماد میدهد که " این نیز بگذرد " و همیشه چنین است. به عنوان مثال وارد وضعیتی وخیم و بحرانی می شویم و احساس می کنیم هیچوقت از آن جان سالم به در نمی بریم اما بالاخره راهی برای عبور از آن می یابیم یا در مقطعی آنچنان سرمان شلوغ است که احساس می کنیم بیش از این قدرت تاب آوردن نداریم و بعد جدول زمانبندی به وضعیت عادی باز میگردد.بارها و بارها مبارزه کرده و پیش میرویم.

با نظری به گذشته به راحتی آمد و شد وقایع و اتفاقات را مشاهده میکنیم. بهار ، تابستان ، پائیز و زمستان.شادی و غم ، ستایش و سرزنش ، استراحت و خستگی زیاد ، به ثمر رساندن کاری و خراب کردن سایر کارها.

آزادی و شادمانی خالصانه وقتی می آید که این اصل را ببینیم. این اصل فقط مربوط به زمانی نبوده که نظری به گذشته داشته ایم بلکه لحظاتی که کاری دشوار انجام میدهیم نیز ادامه می یابد. به این ترتیب میتوانیم دیدگاه خود را هنگام هرج و مرجها حفظ کنیم.
وقتی به یاد بیاوریم که همه امور در حال آمد و شد هستند ، آنگاه میتوانیم دید خود را حفظ کرده و قلبی فراخ داشته باشیم. این نگرش در همه مقاطع زندگی یک حس شوخ طبعی را نیز به انسان میدهد.

من از شما می خواهم در اوقات ناراحتی ، استرس یا آشفتگی و در حین عبور از شرایط بسیار سخت و دشوار این سخن حکیمانه را یاد آورید. زندگی بسیار کوتاه است. بهترین و مؤثرترین روش برای داشتن روحی سپاسگزار و حفظ خود از سختیها بیاد آوردن این امر است که همه مسائل و اتفاقات حتی قسمتهای سخت آن نیز میگذرد.

از کاه کوه نسازیدریچارد کارلسون

پادشاهـــی دُرّ ثمینـی داشت بهــــر انگشتـری نگینـی داشت
خواست نقشی که باشدش دو ثمر هر زمان که افکند به نقش نظـر
وقت شادی نگیــــــردش غفلت وقت انـــــدوه نباشــدش محنـت
هرچه فـــــــرزانه بـود در ایام کرد اندیشه ای ولـی همـه خام
ژنده پوشـی پدید شـــد آن دم گفت بنویس: بگــــذرد ایـن هــم