غروب تنهایی

رویاهایم با تو کم نیست
تویی که بامنی در سرزمین همیشه سبز خیالم هرروز، هرشب، هر لحظه
ومن، چون پروانه ای ازشهد شیرین لبانت سیراب میشوم
وچون عاشقی ازخود بیخود شده به دورت میگردم
ازچشمه زلال احساست جرعه جرعه مینوشم
و چون پیچک به دورت میپیچم
من با رویای بودن تو روزگار میگذرانم
تو بی من چه میکنی‎؟‎‎‎

تنهایی
میراثی است
که
بعد از تو
زندگیم را پایان داد...