عشق و دلدادگی

حکایت جالبی است که فراموش شدگان هرگز فراموش کنندگان را فراموش نخواهندکرد.

چونانت دوست می دارم که گر روزی فراق افتد

تو صبر از من توانی کرد و من صبر از تو نتوانم

کوه کن
از پی درهای قرون نرم و آهسته بیا
بیستون تو منم
تیشه ات را بنواز
بر سر خستۀ این سنگ صبور

به ممتدترین نگاه تو خیره میشوم، خود را به امتداد نگاهت می آویزم، پلک بر هم میزنی، از چشمت می افتم میگویی دلت را بگیر از من، نگاهت را نیز، آنگاه در آخرین سقوطم، گوشه چشمت، یک مژه برای رهایی به من قرض میدهد، و من تا اوج نگاه تو بالا میروم، و باز تا سقوطی دیگر پشت پلکت به انتظار میمانم.

در نهفته ترین باغها
دستم میوه چید
واینک شاخه نزدیک
از سر انگشتانم پروا مکن
بی تابی انگشتانم شور ربایش نیست
عطش آشنایی ست،

خم شو شاخه نزدیک...