برگی از خاطرات

بگو دوست ندارم تظاهر به چیزی کنم که نیستم،
مگه مهمه که دیگران دربارت چی فکر می کنن؟!
بگو دوست ندارم هر لحظه نگران این باشم که کارام تو عرف چقدر تعریف شدست؟
چرا اینطوری تربیتمون کردن که دائم نگاهمون به دهن مردم باشه و
منتظر مهر تایید دور و بریا باشیم.،
اشتبا نکنین درباره سرکشی و طغیان علیه جامعه حرف نمی زنم.
من فقط می گم جامعه ما خیلی دل مرده و یکنواخت شده
هیچکس خارج از بحث تحقیقاتی دنبال خلاقیت نیست،
ما جوونا بندرت دنبال جنبش و شور و هیجانیم،
فقط هر از گاهی تو مناسبتای خاص تو جمع دوستان،
یا یه گردش تفریحی یا مهمونیامون هیجاناتمون(شور و نشاطمون) رو بروز می دیم،
آره آدم همیشه می تونه شور و نشاط داشته باشه.
می تونیم یاد بگیریم لحظه های سخت و با آرامش آسون تر کنیم،
می تونیم یاد بگیریم برای هر غم و غصه ای فقط یبار گریه و ناراحتی کنیم،
همون طور که برای یک جک نمی تونیم بیشتر از یبار از ته دل بخندیم



[IMG]file:///C:/Users/negar/AppData/Local/Temp/moz-screenshot.png[/IMG]