عذر تقصیر به پیشگاه چه کسی!




«بارخدایا تو گواه باش، من که عمری درد دین داشته‌ام و درس دین داده‌ام از بیداد این نظام استبداد آئین برائت می‌جویم و اگر روزی به سهو و خطا اعانتی به ظالمان کرده ام از تو پوزش و آمرزش می‌طلبم»*

چرا عذر تقصیر به پیشگاه خدا؟ مگر نه این است که چوب اشتباهات سروش و سروشیان را مردم ایران خورده است؟ پس چرا اثری از عذر خواهی از مردم ایران نیست؟ سروش سال‌هاست که در مورد دموکراسی صحبت می‌کند. اما هنگامی که می‌خواهد اظهار ندامت کند حقوق مردم را از یاد می‌برد. دموکراسی خواهی کجا و فراموشی حقوق مردم کجا؟! وجدان سروش بعد از سال‌ها سر بر آورده است. و هنگامی که وجدان سر بر می‌آورد، حقیقت آدمی شروع به عریان شدن می‌کند. از این‌رو سروش و سروشیان حقیقی را در لحظه‌هایی شبیه به این لحظه‌ها باید جُست، نه در مقاله‌ها و کتاب ها و سخنرانی‌‌ها!


* بخشی از نامه دکتر سروش در شهریور سال ۱۳۸۸ با عنوان «جشن زوال استبداد دینی».