فيدل كاسترو


فيدل كاسترو (Fidel Alejandro Castro Ruz)

متولد 13 اوت سال 1926 رئيس جمهور فعلي كشور كوبا، اولين بار در سال 1959 پس از رهبري جنبشي كه منجر به براندازي حكومت باتيستا (Fulgencio Batista) شد، به مقام نخست وزيري كوبا برگزيده شد و تا سال 1976 سمت خود را حفظ نمود. در آن سال او علاوه بر رياست هيئت وزيران به رياست مجلس اين كشور نيز منصوب شد.

كاسترو اولين منشي حزب كمونيست كوبا در سال 1965 بود كه فعاليت هايش منجر به تغيير فضاي سياسي و استقرار جمهوري سوسياليستي در كوبا شد. در حال حاضر او بالاترين درجه نظامي در ارتش كوبا را داراست. در 31 جولاي 2006 كاسترو به دليل عمل جراحي روده، كليه مسئوليت هايش را تا زمان بهبودي كامل، به طور موقت به برادرش (Raúl) رائول واگذار كرده است.

آغاز فعاليت هاي سياسي


شيفتگي كاسترو به فعاليت هاي سياسي به زمان تحصيلش در دانشگاه هاوانا بر مي گردد. جو سياسي نامناسب حاكم بر آن زمان، بستر لازم جهت تشكيل گروهك ها و احزاب مختلف در كوبا را فراهم آورده بود. ميل و اشتياق به رهبري در وجود اكثر دانشجويان موج مي زد. كاسترو نيز مانند ديگر دانشجويان در فعاليت هاي سياسي حضوري گسترده داشت.

در سال 1947، با قوت گرفتن ناعدالتي اجتماعي در فضاي حاكم بر كوبا، كاسترو به عضويت پارتيدو ارتودوكسوس (Partido Ortodoxos) كه در آن زمان به تازگي توسط ادورادو چيباس (Eduardo Chibás) تشكيل شده بود، درآمد.

اين گروه هر چند در انظار عمومي چهره هاي مقبول و موجهي نبودند، خواسته اصلي شان اصلاح اوضاع اجتماعي و برقراري عدالت در كوبا بود. در حقيقت آنها آزادي و استقلال سياسي، اقتصادي كوبا و رهايي اش از سلطه كشور آمريكا را هدف قرار داده بودند. عليرغم اينكه چيباس (Chibás) در آن سال در انتخابات رياست جمهوري شكست خورد، كاسترو كماكان دنباله رو و متعهد به او باقي ماند. در سال 1951، Chibás با شليك گلوله خودكشي كرد. به هنگام مرگ نيز كاسترو را در كنار خود داشت.


در كنار ارنستو چگوآرا

وجهه عمومي كاسترو

چهره سياسي كاسترو با انتقادات ناسيوناليستي شديدش به حكومت باتيستا و سلطه سياسي آمريكا بر كشور كوبا آغاز شد و به تدريج مقامات صاحب نفوذ را متوجه خود كرد. در سال 1953 او رهبري عمليات حمله به سربازخانه مونكادا (Moncada) را عهده دار شد، اين حمله با شكست مواجه شد، كاسترو دستگير ، محاكمه و به زندان افتاد. پس از آزادي به مكزيك رفت تا بتواند آموزش هاي لازم به منظور عملي نمودن طرح حمله پارتيزاني به كوبا را دريافت نمايد. حمله اي كه در سال 1956 به وقوع پيوست.


مخالفان كاسترو او را به دليل اعدام صدها تن از مخالفان سياسي مورد نكوهش قرار داده و همواره از او به عنوان ديكتاتوري كه حقوق بشر را نقض مي نمايد، ياد مي كنند.

كاسترو در ابتدا خارج از كوبا، با كشور هاي آمريكا و اتحاد جماهير شوروي روابطي برقرار نموده بود، در سال 1961 پس از آنكه عمليات Bay of Pigs در كوبا توسط آمريكا با شكست مواجه شد، روابط خارجي دولت كاسترو با آمريكا تيره و تار شد، در عين حال روابط نزديك تر و حسنه اي با شوروي برقرار كرد.

در سال 1991 با فروپاشي اتحاد جماهير شوروي، سياست كاسترو تغيير موضع داد و از حمايت نيرو هاي خارجي به همكاري با سوسياليست هاي منطقه از جمله هوگو چاوز (Hugo Chávez) در ونزوئلا و اوو مورالس (Evo Morales) در بوليوي روي آورد.

در داخل كوبا فيدل كاسترو سياست هاي اقتصادي بسياري با هدف متمركز نمودن اقتصاد كشورش به اجرا گذاشته، از جمله بهسازي مزارع، اشتراكي نمودن كشاورزي و ملي سازي صنايع در كوبا. به علاوه رسيدگي به سلامت و تحصيل عمومي از جمله طرح هاي اجتماعي است كه كاسترو در داخل اين كشور به مرحله عمل درآورده است.

در برخي از جوامع بين المللي، سياست هاي كاسترو را مسئول اصلي از بين رفتن اقتصاد كوبا دانسته و او را به دليل نفاق سياسي، سخنراني هاي آزاد و عامل محرك هزاران نفر از شهروندان كوبايي براي فرار و ترك اين كشور، به شدت مورد انتقاد قرار مي دهند. تا كنون بيش از 600 مورد اقدام ناموفق به ترور كاسترو توسط عوامل CIA انجام پذيرفته است.