مردي كه ديگر بازنگشت (متوسليان)

[MIN@MAN]

مردي كه ديگر بازنگشت (متوسليان)
هميشه سرش توي كار خودش بود. آرام و تنها، يك گوشه مي­نشست. خيلي لاغر بود. كمتر با بچه­ها بازي مي­كرد. مادر نگران بود. بچه چهارساله كه نبايد اين همه آروم باشد. بعدها فهميدند كه قلبش ناراحت است. عملش كردند.
□
مي­خواست برود قم يا نجف درس طلبگي بخواند. حتي توي خانه صدايش مي­كردند «آشيخ احمد» ولي نرفت. مي­گفت: «كار بابا تو مغازه زياده.»
□
هم دانشگاه مي­رفت، هم كار مي­كرد: در يك شركت تأسيساتي. اوايل كارش بود كه گفت «براي مأموريت بايد بروم خرم­آباد.» خبر آوردند دستگير شده. با دو نفر ديگر اعلاميه پخش مي­كردند. آن دو تا زن و بچه داشتند. احمد همه چيز را به گردن گرفته بود تا آنها را خلاص كند.
□
دانشجوي مهندسي برق دانشگاه علم و صنعت باشي و بروي زير رگبار گلوله. عجيب نيست؟! آدم بايد خيلي كله­شق باشد كه همه چيز را ول كند و بزند به بيابان و ميان بسيجي‌هاي خاكي. حاج احمد متوسليان را مي­گويم. فرمانده لشكر 27 محمد رسول الله.
□
شب­ها بچه­ها با هم شوخي مي­كردند. جشن پتو مي­گرفتند. حاج احمد يك گوشه مي­نشست، مي­رفت تو فكر. شوخي­ها كه بيش از اندازه مي­شد، يك داد مي­زد، هر كس مي­رفت يك گوشه. بعضي وقت­ها خودش هم يك چيزي مي­گفت و با بقيه مي­خنديد.
□
پرسيد: «كجا بودي تا حالا؟» گفتم: «داشتم غذا مي­خوردم.» دست انداخت يقه­ام را گرفت و با خودش بُرد. يك پسر 18-17 ساله روي تخت دراز كشيده بود. ما را ديد، ترسيد. دست و پايش را جمع كرد. «اينا چيه روي دستاي اين؟» يقه­ام هنوز دستش بود. نفسم بالا نمي­آمد. گفتم: «خون.» رو كرد به آن پسر و پرسيد: « از كي اينجايي؟» پسر گفت: «يه هفته­س.» ديگر داشت داد مي­زد: «گفتي دستاتو بشورن؟» پسر گفت: «گفتم، ولي كسي گوش نداد.» يقه­ام را از دستش كشيدم بيرون. در رفتم. دوباره شروع كرد به داد و فرياد. با التماس گفتم: «حاجي، به خدا من فقط دو ساعته از مرخصي اومدم.» گفت: «نه خير، يك ساعت و نيمه كه اومدي، اما به جاي اينكه بياي به مجروحا سر بزني، رفتي به كيفِ خودت برسي.»
سرم پايين بود كه صداي گريه­اش را شنيدم: «تو هيچ مي­دوني اين بچه پيش ما امانته؟ مي­دوني مادرش اونو با چه زحمتي بزرگ كرده.»
□
شب، ما را توي ميدان صبحگاه در دوكوهه جمع كرد. به خط شديم. گفت: «حالا تا پونصد مي­شمرم، سينه­خيز بريد. ديشب كه شناسايي رفته بوديم، شمرديم. بايد همين قدر بريد تا از ديد دشمنان خارج شيد.»
□
از سنگر رفت بيرون وضو بگيرد. براي عمليات مهمات كم داشتند. رفته بود توي فكر. پيرمردي آمد و كنارش ايستاد. لباس بسيجي تنش بود. فكر مي‌كرد او را قبلاً جايي ديده است، اما هر چه فكر مي­كرد يادش نمي­آمد كجا. پيرمرد به او گفته بود: «تا ائمه را داريد، غم نداشته باشيد. توي اين عمليات پيروز مي­شيد. عمليات بعدي هم اسمش بيت­المقدسه. بعد هم مي‌ري لبنان. ديگه هم برنمي­گردي.» گريه مي­كرد و براي من تعريف مي­كرد.
□
رفت لبنان... راستي راستي هم ديگر برنگشت. سال 61 بود كه رفت و... مفقود ماند تا امروز. تو فكر مي­كني حاجي كجاست؟!