دوستی در فرندفید، آمده و فید بیشتر از 50 تا سایت که در آن‌ها اکانت دارد را به پروفایلش اضافه کرده (حتی بیشتر از مزیدی)، آن هم اکانت‌هایی که بیشترشان برای تست ساخته شده‌اند و از آخرین زمان استفاده از آن‌ها ماه‌ها گذشته. واقعیت این است که سرویس‌های مورد استفاده کاربران در ایران خیلی نیستند. دلیلش هم روشن است: سرعت اتصال پایین و فیلترینگ باعث می‌شود که سایت‌هایی که صرفا محتوای متنی و حداکثر تصویری دارند بیشتر مورد توجه باشند. سایت‌های ویدئویی یا سرویس‌هایی که برای استفاده از آن‌ها نیاز به اینترنت واقعاً پر سرعت هست کاربران ایرانی کمتری دارند.
چیزی که این وسط برایم جالب است زمانی است که کاربران ایرانی صرف استفاده از این سرویس‌ها می‌کنند (شاید خوب باشد کمانگیر که به تجزیه و تحلیل فعالیت‌های وبی علاقه دارد، پروژه‌ای هم در این مورد تعریف کند) دوست دارم بدانم کاربرانی که روزانه تعداد زیادی آیتم را در گوگل ریدر شیر می‌کنند. از راه‌های مختلف کلی تویت می‌فرستند و به مطالب ده‌ها نفری که در تویتر فالو می‌کنند پاسخ می‌دهند. به فرندفید می‌روند و ده‌ها آیتم را می‌خوانند و لایک می‌زنند و نظر می‌دهند، چت می‌کنند، به فیس بوک می‌روند و پروفایلشان را آپدیت می‌کنند. وبلاگ می‌نویسند و در چندین و چند سرویس وب 2 دیگر فعالیت می‌کنند این همه وقت را از کجا می‌آورند؟ مسلماً این طور نیست که افراد این‌قدر وقت آزاد برای انجام این فعالیت‌ها داشته باشند و بخشی از این وقتی که صرف وب 2 ای بودن می‌شود از زمان استراحت/کار/تحصیل/تفریح افراد کم می‌شود ولی چرا؟ در قبال این همه فعالیت مجازی، حضور در همه صحنه‌ها، دیده شدن‌ها و خوانده شدن‌ها چه چیزی نصیب افراد می‌شود که این چنین مشتاقانه برای سرگرمی‌های وب 2 زمان می‌گذارند؟ همه می‌دانیم که در ایران پول در آوردن از این‌طور کارها فعلاً خیلی عملی نیست، پس
چیزی که می‌خواهم بگویم این است که فکر می‌کنم بعضی مرز دنیای حقیقی و مجازی را گم کرده‌اند.