سروده های اعضای باشگاه...

[sunyboy]

من بسیار گریسته ام
هنگامی که آسمان ابری است
مرا نیت آن است
که از خانه بدون چتر بیرون باشم
من بسیار زیسته ام
اما کنون مراد من است
که از این پنجره برای باری
جهان را آغشته به شکوفه های گیلاس را بی هراس
بی محابا ببینم

[sunyboy]

شتاب مکن
که ابر بر خانه ات ببارد
و عشق
در تکه ای نان گم شود
هرگز نتوان
آدمی را به خانه آورد
آدمی در سقوط کلمات
سقوط می کند
و هنگام که از زمین برخیزد
کلمات نارس را
به عابران تعارف می کند
آدمی را توانایی
عشق نیست
در عشق می شکند و می میرد ...

[sunyboy]

از دور حرکت می کنیم
تا به نزدیک تو برسیم
تو اگر مانده باشی
تو اگر در خانه باشی
من فقط به خانه تو آمدم
تا بگویم
آواز را شنیدم
تمام راه
از تو می خواستم
مرا باور کنی
که ساده هستم
تو رفته بودی
کنون گفتم
که تو هستی
تو اگر نبودی
نمی دانستم
که می توانم
باران را در غیبت تو
دوست بدارم ...

[sunyboy]

من همیشه با سه واژه زندگی کرده ام
راه ها رفته ام
بازی ها کرده ام
درخت
پرنده
‌آسمان
من همیشه در آرزوی واژه های دیگر بودم
به مادرم می گفتم
از بازار واژه بخرید
مگر سبدتان جا ندارد
می گفت
با همین سه واژه زندگی کن
با هم صحبت کنید
با هم فال بگیرید
کم داشتن واژه فقر نیست
من می دانستم که فقر مدادرنگی نداشتن
بیشتر از فقر کم واژگی ست
وقتی با درخت بودم
پرنده می گفت
درخت را باید با رنگ سبز نوشت
تا من آرزوی پرواز کنم
من درخت را فقط با مداد زرد می توانستم بنویسم
تنها مدادی که داشتم
و پرنده در زردی
واژه ی درخت را پاییزی می دید
و قهر می کرد ...

[sunyboy]

روزی آمده بودی
که من تمام نشانی ها را نوشتم
با خط بد نوشتم
و تو تمام خانه ها را گم کردی
به من نگفتی
همسایه ها گفتند
دیر آمدی
پنجره بوی رطوبت داشت
به من نگفتی
که بیرون از خانه باران است...

[sunyboy]

پنهان نمی کنم
خانم ها
آقایان
من نیز می دانم که میوه
در سوگواری طعم ندارد
حرف اگر بزنیم
حرف آوازهایی ست
که زیر باران هم
می توان خواند...

[sunyboy]

چه سرگردان است این عشق
که باید نشانی اش را
از کوچه های بن بست گرفت
چه حدیثی است عشق
که نمی پوسد و افسرده نیست
حتی آن هنگام
که از آسمان به خانه آوار
شود...

[sunyboy]

مي گويي بخند
به دنيا بخند
به دلخوشي هاي ساده ي زندگي
آخر چگونه ؟
سعي كردم
سعي مي كنم
سالهاست كه سعي مي كنم
اما مگر مي شود ؟
روزگاراني با تو خنديده ام
بسيار خنديده ام
اما حالا
دلواپسي نيامدنت
يك لحظه امانم نمي دهد
انگار به من و دلتنگي هايم نيامده
كه حتي به اميد آمدنت
لبخند بزنيم
يادت كه نرفته ؟
گفتي كه در بهار ديگري باز خواهي گشت
چندين بهار را بايد سپري كنم ؟
مي داني
نمي خواهم بخندم
مي خواهم يك دل سير
براي تنهايي هايم گريه كنم
تو
بخـــــــــــــــــند...

[sunyboy]

نترس عروسک
چیز مهمی نیست
فقط قسم خورده ام که دیگر مهربانی بوسه را
بیهوده وقف رهگذرانی نکنم
که از ترنم علاقه عاجزند...
وقتی آینه از کوچ واژه ها ی معصوم دل تنگ نمی شود
مطمئن باش
از تکرار نبودن ما هم نخواهد شکست
چیزی به خاک سپاری آخرین ترانه نمانده
ولی قول میدهم
دلی از شنیدن این خبر
به لرزه نخواهد افتاد
افسوس
که این جماعت عجیب
خیلی زود به قاب شکسته ی خالی از خاطره عادت میکنند....

[Fahime.M]

این یه دلنوشته است...شاید درخور این تاپیک نباشه
ولی یه حرف دله!!

سالهاست که غمین و دردمندم
سالهاست که تمام فصلهای زندگیم زمستان است
زمستانی سردو سنگین
و من منتظر
منتظر واژه ی سبزی که مهربان باشد
منتظر کلماتی که عطرشان زندگیم بخشد
منتظر ارامشی چون اسمان ابی و صاف
و پنجره ای رو به باغی که درختانش با قهر نکرده باشند
باغی سبزو درختانی پر از شکوفه
نه باغ بی برگی و زرد و اشک الود
سالهاست که من منتظرم
منتظر بهار!