کرامت و بزرگواری هرگز با دروغ گفتن سازگار نیست و آدم بزرگوار و با شخصیت هرگز برخلاف واقع فکر نمی کند و قدم برنمی دارد و سخن نمی گوید. مثلاً از طریق دروغ گفتن به مال و عرض و ناموس مردم خیانت نمی کند و با دروغ گفتن میان دو نفر، بلکه خانواده یا جامعه ای فتنه برپا نمی کند، زیرا کرامت سپری است که انسان را از میل به بدیها و زشتیها و خیانتها حفظ و حراست می کند و شخص دروغگو از این سپر معنوی بی بهره است حضرت علی(ع) می فرمایند: «برای دروغگو کرامتی نیست».
بدبینی دروغگو

افراد دروغگو بدبینی و سوءظن خاصی نسبت به همه کس و همه چیز دارند، همه چیز را تقلبی، نادرست یا لااقل مشکوک می پندارند، چنین افرادی چگونه ممکن است ایمان محکم و خالی از هرگونه شک و تردید به گفته های انبیاء پیدا کنند، لذا در تاریخ می بینیم که افراد منافق و منحرف و کذّاب غالبا به پیامبران خدا نسبت دروغگویی می دادند.
منشاء دروغگویی

کسانی که دارای روحی ناتوان و زبون می باشند برای نیل به مقاصد خود و فرار از ضررها به دروغ و تزویر و تقلب و خیانت متوسل می گردند. بعکس افراد توانا و با شخصیت تکیه بر شخصیت و توانایی خویش می کنند و پیروزی خود را در آنها می جویند.
مؤمن دروغ نمی گوید

کسانی که ایمان کامل به قدرت لایزال الهی دارند و سرچشمه تمام برکات و پیروزیها را در گرو اراده نافذ او می دانند، قدرت او را مافوق همه قدرتها و حمایت او را بالاترین حمایتها شناخته اند، دلیلی ندارد که برای نیل به منفعت یا دفع ضرری متوسل به خلاف واقع گردند و دروغ پردازی کنند.
صداقت و امانت

بدون شک دو صفت راستی و درستی (صدق و امانت) بارزترین نشانه شخصیت است، این دو از یک ریشه مشترک منشعب می شوند، زیرا راستگویی چیزی جز امانت در ادای سخن نیست، همانطور که امانت هم چیزی جز صداقت در عمل نمی باشد.




سایت کانون گفتمان قرآن کریم