بیشتر انسانها حداقل یك بار با درد نیش زنبور آشنایی پیدا كرده‌اند، اما یك حشره‌شناس با تجربه یك عمر تحقیق در مورد حشرات و آزمایش نیش‌های آنها، به معرفی 10 مورد از دردناكترین نیش‌های حشرات پرداخته است.

به گزارش تکناز به نقل از ایسنا، جاستین اشمیت، در سفرهای بیشمار میدانی خود در میان این حشرات، 150 نیش مختلف را شناسایی كرد. این حشره‌شناس سپس با ایجاد فهرست «درد نیش»، 78 گونه نیش را در مقیاس یك تا چهار رتبه‌بندی كرد و به ارائه توصیفات متناسب و تاحدی غیرعلمی برای هر درد پرداخت.


1- زنبور عرق (Sweat bee)

رتبه‌بندی: 1.0

نظر اشمیت: سبك، دارای عمر یك روزه، تقریبا موثر.



2- مورچه آتشی

رتبه‌بندی: 1.2

نظر اشمیت: تیز، با هشدار ملایم. مانند حركت بر روی یك فرش كركی برای دستیابی به كلید برق







3- مورچه Bullhorn Acacia

رتبه‌بندی: 1.8

نظر اشمیت: یك گونه درد نادر،‌ نافذ و افزایشی. انگار فردی زیر چانه شما یك گیره گذاشته است.





4- زنبور سرخ صورت سفید

رتبه‌بندی: 2.0

نظر اشمیت: غنی، صمیمی و كمی ترد. شبیه به كشیدن شدن دست به یك درب گردان





5- زنبور Yellowjacket

رتبه‌بندی: 2.0

نظر اشمیت: داغ و دودآلود، تقریبا گستاخ. مانند خاموش كردن یك سیگار بر روی زبان




6- زنبور عسل

رتبه‌بندی: 2.0

نظر اشمیت: حس آن مانند روشن شدن یك سر كبریت و سوختن پوست است.






7- مورچه قرمز كارگر

رتبه‌بندی: 3.0

نظر اشمیت: بی‌رحم. انگار فردی با دریل در ریشه ناخن شصت حفاری می‌كند.





8- زنبور كاغذی

رتبه‌بندی: 3.0

نظر اشمیت: طعم ثانویه تلخ . مانند ریختن یک ظرف اسید هیدروکلریک در برش کاغذ





9- زنبور عنكبوتی Tarantula hawk

رتبه‌بندی: 4.0

نظر اشمیت: كور كننده و دارای اثر الكتریكی شوك‌آور





10- شاه نیشها: مورچه گلوله

رتبه‌بندی: +4

نظر اشمیت: مانند راه رفتن بر روی ذغال شعله‌ور در حالیكه یك ناخن فرسوده سه اینچی در پاشنه پا فرو رفته است.




به گفته اشمیت، هرچه نیش یك حشره دردناكتر باشد، حالت تهاجمی آن نیز بیشتر است. حتی برخی از موجودات به همراه نیش خود به آزادسازی pheromonفرومون پرداخته كه دیگر اعضای گروه را برای شركت در این تجربه و نیش زدن به قربانی دعوت می‌كند.

در بدترین حالت، در زمان ورود نیش به بدن، ابتدا آنزیم‌ها نرم شده و سپس غشاهای سلولی را باز می‌كند. برخی از این سلولها ممكن است سلولهای عصبی باشند. تخریب آنها باعث از بین رفتن علامت‌دهی الكتروشیمیایی سلولها شده، از این رو ارسال این علائم تا حدی بطور تصادفی انجام می‌گیرد.
برخی مواد شیمیایی جریان خون را محدود و از رقیق شدن مواد دردآور و حركت آنها جلوگیری می‌كند.