کافه شعر<<

[javad jan]

نمی دانم بذر عشق تو را
دستان کدام باغبان در کویر قلبم پاشید
که شمیم آن ، همه ی فاخته ها و لادن ها را مست کرد

نمی دانم طراوت کدامین اقاقی را
پیشکش رؤیاهای آبی ام کردی
که کلبه ی ویران شده ی دلم
بهشت همه ی پروانه ها شد

بگذار در آرامش دریا گونه ات غرق شوم
و در احساس نقره ای ستاره ات تکثیر یابم

تا شاید از زندگی
تبسمی سبز هم نصیب من شود ...

[javad jan]

باز یک غزل حکایت کسی که عاشق است
باز ما و کشف خلوت کسی که عاشق است

در سکوت چشم دوختن به جاده های دور
باز انتظار عادت کسی که عاشق است

دستهای التماس ما گشوده پس کجاست ؟
دستهای با محبّت کسی که عاشق است

باز هم سخن بگو سخن بگو شنیدنی ست
از زبان تو حکایت کسی که عاشق است

من اگر بخواهمت نخواهمت تو خوب باش
مثل حسن بی نهایت کسی که عاشق است

بغض های شب همیشه سهم نا امید هاست
خنده های صبح قسمت کسی که عاشق است

شاخه ها خدا کند به دست باد نشکند
عشق یعنی استقامت کسی که عاشق است

منتظر نایستید ٬ نوبت شما که نیست
نوبت من است ٬ نوبت کسی که عاشق است

[javad jan]

پروانه

دلتنگ آمدنت بودم

چه خوب شد به دلتنگی من آمدی!!

اما حالا که قصد داری بروی

صبر کن تا برایت فانوس فاتحه ای روشن کنم...

می بینی!!

هیچ قانون ی حتی قانون ابن سینا نمی تواند مرهم

بالهای زخمی کسی باشد که دلش از دنیا گرفته است...

پروانه!!

می بینی چه قدر دل کندن از دریا سخت است

برای کسی که فکر می کند ماهی شده است...

می بینی چه قدر هوایی شده ام!!

[javad jan]

هوشنگ ابتهاج (ه‍.ا. سايه)

تشويش



بنشينيم و بينديشيم
اين همه با هم بيگانه
اين همه دوري و بيزاري
به كجا آيا خواهيم رسيد آخر؟
و چه خواهد آمد بر سرما، با اين دلهاي
پراكنده

جنگلي بوديم،
شاخه در شاخه همه آغوش
ريشه در ريشه همه پيوند
وينك انبوه درختاني تنهاييم

مهرباني، به دل بسته ما مرغي‌ست
كز قفس در نگشاديمش
و به عذري كه فضايي نيست
وندرين باغ خزان خورده
جز سموم ستم آورده هوايي نيست
ره پرواز نداديمش

هستي ما كه چو آيينه
تنگ بر سينه فشرديمش
از وحشت سنگ‌انداز
نه صفا و نه تماشا
به چه كار آيد؟

دشمني دل‌ها را با كين خوگر كرد
دست‌ها با دشنه همدستان گشتند
و زمين از بدخواهي به ستوه آمد

اي دريغا، كه دگر دشمن رفت از ياد
وينک از سينه دوست
خون فرو مي‌ريزد.

دوست، كاندر بر او گريه انباشته را
نتواني سر داد
چه توان گفتش؟
بيگانه‌ست
و سرايي كه به چشم‌انداز پنجره‌اش نيست
درختي كه بر او مرغي
به فغان تو دهد پاسخ،
زندان است

من به عهدي كه بدي مقبول،
و توانايي دانايي‌ست؛
با تو از خوبي مي‌گويم.
از تو دانايي مي‌جويم.
خوب من،
دانايي را بنشان بر تخت
و توانايي را حلقه به گوشش كن!

من به عهدي كه وفاداري
داستاني‌ست ملال‌آور
و ابلهي نيست دگر، افسوس،
داشتن جنگ برادرها را باور،
آشتي را
به اميدي كه خرد فرمان خواهد راند
مي‌كنم تلقين.
وندرين فتنه بي‌تدبير
با چه دلشوره و بيمي نگرانم من ...

اين همه با هم بيگانه
اين همه دوري و بيزاري
به كجا آيا خواهيم رسيد آخر
و چه خواهد آمد بر سر ما؟
با اين دلهاي پراكنده
بنشينيم و بينديشيم.

[javad jan]

بی تو یک روز در این فاصله ها خواهم مرد

مثل یک بیت ته قافیه ها خواهم مرد

تو که رفتی همه ثانیه ها سایه شدند

سایه در سایه این ثانیه ها خواهم مرد

شعله های بی تو ز بی رنگی دریا گفتند

موج در موج در این خاطره ها خواهم مرد

[javad jan]

محبت

من نمي دانم
وهمين درد مرا سخت مي آزارد
كه چرا انسان، اين دانا
اين پيغمبر
در تكاپوهايش
چيزي از معجزه آن سوتر
ره نبرده ست به اعجاز محبت
چه دليلي دارد؟

چه دليلي دارد
كه هنوز
مهرباني را نشناخته است؟
و نمي داند در يك لبخند،
چه شگفتي هايي پنهان است!
من برآنم كه در اين دنيا
خوب بودن به خدا سهل ترين كارست
و نمي دانم،
كه چرا انسان،
تا اين حد
با خوبي
بيگانه است
و همين درد مرا سخت مي آزارد!

فريدون مشيري

[javad jan]

مي شود....

مي شود در جاده هاي آرزو
مثل بيد پاك مجنون تاب خورد
مي شود قويي غريب و تشنه بود
از لب درياچه دل آب خورد
مي شود يك شاخه گل را هديه داد
مي شود با خنده اي پايان گرفت
مي شود يك لكه ابر پاك بود
مي شود آبي شد و پايان گرفت
پس بيا دنياي پاك قلب را
جايگاه رويش گل ها كنيم
با نگاهي روح را رنگي زنيم
با تبسم خانه را زيبا كنيم
معني اين حرف ها يعني بيا
از تمام كينه ها عاري شويم
زخم يك پروانه را درمان كنيم
در كوير سينه اي جاري شويم...

مريم حيدرزاده

[javad jan]

دنگ...،دنگ...
لحظه ها مي گذرد.
آنچه بگذشت، نمي آيد باز.

[javad jan]

یش از اینها فکر میکردم خدا

خانه ای دارد میان ابرها

مثل قصر پادشاه قصه ها

خشتی از الماس و خشتی از طلا

پایه های برجش از عاج و بلور

برسرتختی نشسته با غرور

ماه برق کوچکی از تاج او

هر ستاره پولکی از تاج او

[javad jan]

به لب هایم مزن قفل خموشی
که در دل قصه ای ناگفته دارم
ز پایم باز کن بند گران را
کزین سودا دلی آشفته دارم...

منم آن مرغ ، آن مرغی که دیریست
به سر اندیشه ی پرواز دارم
سرودم ناله شد در سینه ی تنگ
به حسرت ها سر آمد روزگارم

به لب هایم مزن قفل خموشی
که من باید بگویم راز خودرا
به گوش مردم عالم رسانم
طنین آتشین آواز خود را