کافه شعر<<

[javad jan]

آسمون كاغذی


تو آسمون كاغذی ،من موندم واین همه غم
آشنای لحظه هام شده ،مصیبت ای دم به دم
تو آسمون كاغذی ستاره آتیش می كشن
به روی نام عاشقا خطای ممتد می كشن
تو آسمون كاغذی جدایی حرف اوله
تو كوچه های آسمون ،عشق همیشه دربه دره
تو آسمون كاغذی دلارو مسموم می كنن
چشمارو از دیدن عشق همیشه محروم می كنن
تو آسمون كاغذی نه دل مونده نه پنجره
نماد مهربونیا،اینجا به شكل خنجره

[javad jan]

آلبوم


عكسای پاره آلبوم همشون سا كت و سردن
اما با این همه خوبی همشون لبریز دردن
عكسای توی این آلبوم، انگاری درد ومیفهمن
اما با این همه پاكی دل به اونا نمی بندم
توی اون صفحه اول عكس یاد تو رو دیدم
از همون خنده نازت كلی من ستاره چیدم
توی اون صفحه دوم، گل یاد تو نشسته
بقل عكس قشنگت، عكس منه كه شكسته
تموم خاطرهاتم هك شده توی خیالم
چند ورق مونده تا پایان، كمكم كن كم نیارم
وسط آلبوم رسیدم عكستو دیكه ندیدم
مرور شد خاطرهای ،سادهرفتن وپریدن
صفحه هفتم دفتر پر از شعر رو گلایست
توی این دل مردگیها پر حس یه بهانست
صفحه هشتم آلبوم عكس من مونده چه تنها
كمك از تو خواسته بودم، اما عكست نبود اونجا
تموم حس عجیبم بمونه تو صفحه قبل
اما تن رو با یه زحمت، كشیدم تا صفحه بعد
صفحه آخر آلبوم قسمت بغض منه باز
آلبومو بازم میبندم لحظه سكوتمه باز
حالا من تو این سكوتم خودمو همراه نداشتم
انگاری تو ذهن آلبوم خودمو من جا گذاشتم.

[javad jan]

رویای محال


سوالمو جواب نداد میگه حرفام گنگ براش
نذاشت که من راهی بشم به زیر بارون چشاش
سوالمو جواب نداد ، گفتش که دوستت ندارم
نمی تونم توی دلت گلای عشقو بکارم
حال منو نفهمیدش وقتی که رفتش بی صدا
ندید كه غم عشقشو من كشیدم تا به كجا
نفهمیدش که بعد از اون، سایه ای حتی ندارم
نمی دونم دونست یا نه ، تو این شبا بی ستارم
نفهمیدم چشاش چطور یک دفعه منو جادو کرد
تا لب دره سقوط چه طوری منو راهی کرد
جاده هارو طی می کنم تا دورشم ازیاد چشاش
اشک منو درمیاره طرز قشنگ خنده هاش
دستای مهربونیشو نداد به دست سرد من
قبول نکرد که عاشقه، این دل بیچاره من
بعد جواب سرد اون، دل مثل بچه ها شده
سهم منم از عشق اون، گریه بی صدا شده
قلم تو دستم دوباره گریه رو از سر می گیره
از این همه مکر و دروغ جون می ده آروم می میره
همه می گن ساده نباش رفته که رفته بی خیال
اسم اونو دلم نوشت، تو آرزوهای محال

[javad jan]

یعنی از من تو گذشتی!؟


گفتم بی عطر وجودت، شبو از گریه پرم منیعنی از من تو گذشتی، نمیشه این باور من
اینجا دل بی کس و تنهاست زیر آوار نگاهت
نگو برگشتن محال، من که موندم چشم به راهت !؟
دیگه آماج بلا شد، تک تک روزای عمرم
از همون روزی که رفتی تا حالا صد دفعه مردم
من ساده تو خیالم با تو ساختم زندگیمو
نگو که من می سرودم، غزل دل مردگیمو
حس نکردی عشق من رو، من که بی وقفه شکستم
انقدر گمشدم اینجا، که نمی دونم کی هستم

[javad jan]

قاب تنهایی


بعد سکوت سرد تو، انگاری مایوس شدم
باور نمی کنم اینو، چه زود فراموش شدم
این دل خسته به خدا ،هنوز تو رویای شماست
تو قاب تنهایی من، نقش دو چشمای شماست
هنوز تو قصه های من، همدم دل فقط تویی
من شب باز شکست می دم ،اگه کنارم بمونی
انگاری ازیاد تو رفت،اون همه عشق و اشتیاق
می ترسم از دستت بدم، کاری ازم بر نمییاد
بعد نگاه سرد تو، انگارفراموش شدم
ازیاد نمی برم تو رو،با این که خاموش شدم
می رم سفر اما بدون ازیاد نمی برم تو رو
برای بی وفایات تکون می دم فقط سرو

[javad jan]

سکوت شب گم میکنه، هق هق سرد تنمو
آینه دیگه نمی شناسه، این چهره صورتمو
دستای سرد روزگار ،بازم تو دستای منه
غصه شده هم خونمو، غمت همیشه با منه
اگه سکوتت با منه فریاد و از دل می رونم
به یاد اون روزای خوب دوباره تنها می مونم
نبودنت مرگ صداست ،باور بکن حال منو
دوباره باز با اون نگات ، بشکن تو این مرز تنو
آبی تر از فردام بکن تو این روزای بارونی
شبامو پر ستاره کن ، آهای تو که آسمونی
بیا دارم داغون می شم تو این روزای انتظار
منو بازم رها نکن تو جاده های بی سوار

[javad jan]

دقیقه ها رو خط بزن ،ثانیه ها پوشالین
این روزا که دارن میرن ، انگاری از عشق خالین
نفرین سنگ مقدمس برای سال پر تنش
این دلمو کسی ندید ،باز به اسیری بردنش
با غریبه بودن تو، حقیقت، اما چه تلخ
از ما چه راحت می گذری، تو روزای همیشه سخت
همیشه می شنیدم که عشق، پاک و مقدس، ولی
حالا می فهمم این روزا، عشقی نبود تو هیچ دلی
سعی میکنی تو این روزا منو فراموشم کنی
ته مونده های سیگارو، رو عکسم خاموش می کنی
آره برو، ولی بدون اصلا تو عاشق نبودی
اینطوری پیش بخوای بری ،بدون که نیست ونابودي

[javad jan]

باغ خیالم خلوت از هجوم ستاره ها
به باغ خشک این دلم یه روزی تو فقط بیا
عاشقی رو گم می کنم تو بهت این ثانیه ها
باز خودمو جا می زارم تو ظلمت خیابونا
فقط بیا واسهیه بار تو تنهاییم قدم بذار
بدون تو من می میرم ،دنیا رو من می خوام چیکار
سهم من از تو خاطره ست، حسرته و همینو بس
من خودمو گم می کنم تو روزای پوچ و عبث
بدون تو خشک شده باز ریشه خنده تو تنم
شبا بازم بهیاد تو اسیر غصه وغمم
روزای دوری از شما واسم تمومی نداره
آسمونم واسه چشمام ابرا رو هدیه مییاره
خاطره روزای خوب گوشه نشین ذهنمه
بعد سفر کردن تو دلم داره جون می کنه
رفتی تو اما خوب بدون روزای من همش سیاس
همدم من بعد شما غریبی این جادهاس
اون همه بیداری شب فقط به خاطر تو بود
به احترام رفتنتیه عمر آزگار سکوت

[javad jan]

هنوز این لحظه های من ، میون ثانیه گیره
بدون تو همه شعرام ، برای من چه دلگیره
دیگه عطر سکوت شب برای من معما نیست
جواب این دل خستم، دیگه تردید و اما نیست
هنور این التهاب شب من و به گریه می ندازه
تو بازی نگاه تو، دل من ساده می بازه
منم هم درد آینه، همون که رنگ آوازم
میون این همه تردید، بدون محکوم به آغازم
بازم اون آبی چشمات منو همرنگ فردا کرد
بدون که ،این غم عشقت، منو هم کیش صحرا کرد
برای از شما گفتن تمام واژ ها کُهنَن (کهنه اند)
کنار چشم زیباتون، ستاره ها همه خُفتن
هنوزم شرم آینه تو چشمای تو مواج
دیگه باور بکن این دل، به دستای تو محتاج
اگه دستاتو نسپاری به بغض این دل تنگم
یه روز میاد که می بینی، بدون تو چه بی رنگم

[javad jan]

مردن و پوسیدن دل ،واسه ما ها طبیعیه
بزار رو راست بهت بگم چه دنیایه غریبیه
طعم خوش زندگی رو فقط تو قصه شنیدیم
کنار هرچی آشناستیه عمر غریبی کشیدیم
گریه های شبونه رو پشت نقاب جا می زاریم
به جای شونه شما ، رو دیوارا سر می زاریم
رو چهره خسته من آثار درد و شبنمه
سهم من از خنده دل قصه کاه و سوزنه
اگه غریبی جرم ماست، باشه عزیز ملالی نیست
باید که سوخت وساخت حالا ،چون که دیگه چاره ای نیست
واسیه گرمی دلا آرزو هارو خط زدیم
تو این قمار بی هدف باختنو ما خوب بلدیم
حالا می فهمم زندگی ،روزای سخت و پر تنش
این دلمو کسی ندید باز به اسیری بردنش
اینجا میون آدما، چقدر غریت و بی کسم
اینجا همه فرق می کنن، منم که مثل هیچکسم