>> تقديم با عشق <<

[NIMA.N]

...

تو که خود خال لبي از چه گرفتار شدي
تو طبيب همه اي از چه تو بيمار شدي

تو که فارغ شده بودي ز همه كون و مکان
دار منصور بريدي همه تن دار شدي

عشق معشوق و غم دوست بزد بر تو شرر
اي که در قول و عمل شهره بازار شدي

مسجد و مدرسه را روح و روان بخشيدي
وه که بر مسجديان نقطه پرگار شدي

خرقه پير خراباتي ما سيره توست
امت از گفته در بار تو هشيار شدي

واعظ شهر همه عمر بزد لاف مني
دم عيسي مسيح از تو پديدار شدي

يادي از ما بنما اي شده آسوده ز غم
ببريدي ز همه خلق و به خلق يار شدي

[NIMA.N]

...

سرخوش ز سبوی غم پنهانی خویشم
چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم

در بزم وصال تو بگویم ز کم و بیش
چون آینه خو کرده حیرانی خویشم

یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی
عمری است پشیمان ز پشیمانی خویشم

از شوق شکر خند لبش جان نسپردم
شرمنده جانان ز گران جانی خویشم

بشکسته‏تر از خویش ندیدم به همه عمر
افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم

هر چند «امین» بسته دنیا نیم اما
دل بسته یاران خراسانی خویشم

[NIMA.N]

(( لاله ناز ))

تو با چشمای قشنگت نگـو حـرفی از جـدايی

من صدای تورومی خوام توروزای بی صدايی

نگواشکامونديدی وقتی که تورومی خواستم

من تموم زندگيمو پـای عشق تـومی بـاختم

باشه ای لاله نازم من بازم پيشت می بازم

تو بروبه صبح فرد با غم دوريت می سازم

مگه از مـن تو شنيدی حرفی از قصه رفتن

کارمن هميشه اين بود از نگات گفتن وگفتن

اگه اومدی دوباره تو بدون که من هنوزم

عکس چشماتوميذارم واسه روشنيه روزم

باشه ای لاله نازم .....

((بهاره مکرم ))

[NIMA.N]

باد نوروز وزيـــده است به كوه و صحرا
جامه عيـــد بپـــوشنـــد، چه شاه و چه گدا

بلبل باغ جنان را نبـــود راه به دوست
نازم آن مطـــرب مجلـــس كـــه بود قبله نم

صوفى و عارف ازين باديه دور افتـادند
جــام مى گير ز مطــرب، كه رَوى سوى صف

همه در عيد به صحرا و گلستان بروند
من ســرمست، ز ميخـــانه كنـــم رو به خد

عيد نوروز مبارك به غنــــى و درويش
يــــــار دلـــــدار، ز بتخـــانــــه درى را بـــگش

گر مرا ره به در پير خــــــرابات دهى
بــه سر و جان به سويش راه نوردم نه به پي

سالها در صف اربــــــاب عمائم بودم
تـــا بـــه دلـــدار رسيدم نـــكنم بـــــاز خــط

[NIMA.N]

همه مي پرسند:

چيست در زمزمه مبهم آب؟

چيست در همهمه دلکش برگ؟

چيست در بازي آن ابر سپيد، روي اين آبي آرام بلند

که ترا مي برد اين گونه به ژرفاي خيال؟

چيست در خلوت خاموش کبوترها؟

چيست در کوشش بي حاصل موج؟

چيست در خنده جام

که تو چندين ساعت، مات و مبهوت به آن مي نگري؟

نه به ابر، نه به آب، نه به برگ،

نه به اين آبي آرام بلند،

نه به اين آتش سوزنده که لغزيده به جام،

نه به اين خلوت خاموش کبوترها،

من به اين جمله نمي انديشم.

من مناجات درختان را هنگام سحر،

رقص عطر گل يخ را با باد،

نفس پاک شقايق را در سينه کوه،

صحبت چلچله ها را با صبح،

نبض پاينده هستي را در گندم زار،

گردش رنگ و طراوت را در گونه گل،

همه را مي شنوم؛ مي بينم.

من به اين جمله نمي انديشم.

به تو مي انديشم.

اي سرپا همه خوبي!

تک و تنها به تو مي انديشم.

همه وقت، همه جا،

من به هر حال که باشم به تو مي انديشم.

تو بدان اين را، تنها تو بدان.

تو بيا؛

تو بمان با من، تنها تو بمان.

جاي مهتاب به تاريکي شبها تو بتاب.

من فداي تو، به جاي همه گلها تو بخند.

اينک اين من که به پاي تو در افتادم باز؛

ريسماني کن از آن موي دراز؛

تو بگير؛ تو ببند؛ تو بخواه.

پاسخ چلچله ها را تو بگو.

قصه ابر هوا را تو بخوان.

تو بمان با من، تنها تو بمان.

در دل ساغر هستي تو بجوش.

من همين يک نفس از جرعه جانم باقيست؛

آخرين جرعه اين جام تهي را تو بنوش.



فريدون مشيري

[NIMA.N]

...

تو را من چشم در راهم

شباهنگام که مي گيرند در شاخ تلاجن، سايه ها رنگ سياهي

وز آن دل خستگانت راست اندوهي فراهم

تو را من چشم در راهم

شباهنگام، در آن دم که بر جا، دره ها چون مرده ماران خفتگانند

در آن نوبت که بندد دست نيلوفر به پاي سرو کوهي دام

گرم يادآوري يا نه،

من از يادت نميکاهم

تو را من چشم در راهم ...


نيما يوشيج

[NIMA.N]

تک درخت باغ سیبم............اما با خودم غریبم
واسه اینه که دل من............دوباره داده فریبم
زیر زخمه های بارون............زخمیه برگای خستم
اما با تموم دردم.................دل به دستای تو بستم
بی صدا ابرای تیره...............روی شونه هام میباره
باد بی عاطفه و سرد...........رنگ پاییز رو میاره
باز دوباره تک و تنها.............کنج این باغ کویرم
تنها یک زاغک کوچک..........آرزوشه من نمیرم
تا روی شاخه ی پیرم..........خونه ی شادی بسازه
وقتی از اون دورا برگشت.........خستگی هاشو ببازه
تا بشینه روی شاخم...........بال خستش رو ببنده
به تموم دردای من.............از ته دلش بخنده
تنها شادیه دل من............خنده ی همین یه زاغه
گرچه بی چیزو حقیره........واسه من خدای باغه

[NIMA.N]

هرچی که از نگاش بگم
باز واژه ها کم میارن
چشمای پر صداقتش
با خودشون غم میارن
وقتی نگاهش میکنم
دلم میلرزه میمیره
بهونه ی وجودشو
وقتی نباشه میگیره
بازم دلم تنگه براش
با این که تازه دیدمش
یه لحظه از نگاهشو
به هیچ کسی نمیدمش

[NIMA.N]

(( جیره بندی))


جیره بندی شده باز ترا نه ها سهم ما گلایه ها بهانه ها

نقطه چین نشسته جای اسم من خالی ازاسم تو عاشقانه ها



واژه ها صف کشیدن پیش چشام جمله میسازن با اسم من و تو

توی هر ترانه اسم تو میاد ! دوباره میشینه باز یه بغض نو



برای از تو نوشتن دوست دارم بازی کنم با کلمات

با چشای مه گرفته بنویسم از نگاه خیس و مات......



(( مکرم)).

[NIMA.N]

(( نقش اول ))

بگوکه نقش اول قصه تازمون کيه؟

بگو دليـل رفـتنت تـاآخـرقصه چيه؟

بازم ميخوای بازی بدی کسی که عاشق تو

نـوبـت مـن تـموم شده وقـت عـروسک نـو

پـشت صحـنـه نـگـاهـت يـه ديـالـوگ عـجـيـبـه

توی حرفات اسم تازس، اسمی که واسم غريبه

فـرصت بـودن بـا تـو هـمـيشه صحـنه آخـر

اسم من روتو نوشتی واسه ی سياهی لشگر

نقش منفی، نقش سايه، نقش من هميشه اين بود

نـفـر سـوم بـازی، واسـه تـو عـزيـز تـريـن بـود

بازی کرديم ازرو يک متن،اما قصه رو نخونديم

نميدونم چی عوض شد ، من و تو با هم نمونديم

(( مکرم ))