کافه شعر<<

[javad jan]

تهوع
زوزه ی باد،
‫خمیازه زمین،
‫سکون بی اختیار درختان غار
‫نوای کشدار عاشقانه ی قدیمی
‫که گم در هوا رهاست.
‫پیش از این به من عطش دلخواسته ای می داد
‫و نشئه ای آتشین.
‫که یکی شوم با لختی زمین
‫و کوک شوم با کمانچه ای در غبار یاد.
‫حال آن که کنون در بیداری خواب گونه ای
‫آن ساز، نوای سر خورده ی درمانده‌ای را می ماند
‫که در ضرب آهنگی افسار گسیخته چیزی را در آغوش می کشد که نیست
‫کاش همچون آن زنگی خراب و مست نیمه شب,
هر چند تلو تلو خوران
‫تمامی آن معانی مهمل را بالا بیاورم در تهوعی عظیم .


افسانه امیری

[javad jan]

بعضی وقت ها بی هیچ حصار و سایه ای
می بینی که یک گره هایی در زمان هست
ان وقت ها که هیچ چیز
نه ان ابی اسمانی که اسمان است
نه ان انبوه سبز و سیاه و خاکستری که جنگل است در کوه
نه هم اوازی رگ برگ هاو شاخه ها که درختانند
و نه بی قراری بی امان شادی که گنجشک انند
هیچ کدام تو را از
ان در هم خالی و پیچید ه نمی رهاند
ان زمان است که به یقین
به اندکی از خودت سخت نیازمندی
که دریابی
لختی از ان هجوم بی درنگ را که اندوه است


افسانه امیری - اندوه

[javad jan]

باز وقت ویرانگر وداع,
یکدیگر را در آغوش می فشاریم
‫با تمامی حواس حافظه.
‫بی آن که خداحافظ بگوییم
و نرم و آرام و بی صدا ترک می خوریم
‫بی آن که بشکنیم.
‫اسمش را هجرت می گذاریم
‫و می خوانیمش هجران. ‫
قسمت از نخست برای ما جدایی نوشته بود
همه می دانیم
‫باد تنها بهانه ی تکه تکه بودن است،
‫و فانوس کور سوی بی امیدی در اقیانوس.
قاصدک سرگردان, هی


افسانه امیری - وداع

[javad jan]

سهم من از آفرینش درخت صنوبری ست
‫که ساری در میان شاخه هایش لانه دارد.
‫ آن سار هر روز پیش از طلوع ، آواز غمناکی می خواند
‫که ساز روزانه سار است و صنوبر.
‫ او پر می کشد با باد جنوب به جستجوی قوت.
‫برای جوجکانی که ندارند.
‫و به آغوش می پرورد صنوبر جوجکانی را که نیستند،عاشقانه به انتظار.
‫و باز می گردد شامگاهان سار,
‫با راز هایی از آبنوس و ارغوان و سپیدار.
‫که آواز فردای آنهاست.
..
آن درخت صنوبر عاشق منم
‫و تو آن سار آواز خوان،
‫و جوجکانی که نبوده‌اند و نیستند, آوازمان.



افسانه امیری - سار و صنوبر

[javad jan]

جهان در عین پیوستگی به طور جذبه آوری گسسته است
‫مثل اقیانوس ها که قد کشیده اند بین ما.
‫اگر چه فاصله مان به درنگ لرزش پلکی است
‫در تیغش آفتاب.
‫بیگانگی در عین یگانه بودن.
‫نشانه ها گم نمی شوند.
‫چشم هایت به تاریکی عادت ‫بده ،
‫ با تو هیچ
و تمام می شوم با تو من

افسانه امیری - هیچ و تمام

[javad jan]

می گویم تو را دوست دارم.
‫و یکباره می شکفد تخمدان اطلسی
‫و رها می شوند دانه های دنباله دار در باد
قاصدک هایی می نشینند بر بر شانه مترسکی
‫که ایستاده است رو به جنوب.
‫ آخرین تکه های خورشید تلالو شبنمی است بر برگ صنوبر.
‫ و امتداد آن به ستاره ای می رسد
‫که در رودی جاری است
‫که تو در آن نگاه می کنی
‫و با لبخند می گویی:
‫بی شک دوست دارد مرا خداوند.


قاصدک - افسانه امیری

[javad jan]

تو را در اسمان نخواهم جست.
‫و نه در میان خاک و ا عماق گیاه.
‫یا به ستیغ کوه های بی نشان و مزارهای مه آلود.
‫نه در میان سنگ های ساییده کف رود.
‫یا در میان خزه های کور- تالاب های دور.
‫از آن سبب که تو در قلب من نشسته‌ای.
‫درخشان و تابناک
‫چونان چون خورشید،
‫یگانه گرمابخش
‫آسمان و زمین و دشت و کوهستان و گیاه و رود.
‫بتاب. بتاب.


جست و جو - افسانه امیری

[javad jan]

در گریز از واحه های بیگانه
‫و شریر وسوسه های نا به گاه و گاه.
‫آمیخته با ابر و در جریان با باد
‫پناه می برم به پهنای آسمان و دلگرمی خاک
‫ای خداوند تو گم شده جهانی
‫و جهان گمشده تو است
‫هستی بدون تو هیچ است
‫و تو بدون آن نه آن گونه خدایی که همواره خواهانی
‫پس با تمامی دل
‫تمامی جان
‫و تمامی قوت
‫هم نفس ، هم دل و هم نوا می خوانیم که
‫ای آویخته بر چهار میخ،
‫در ردای خونبار
‫و تاجی از خار
‫"نام تو مقدس باد.
‫ملکوت تو بیاید.
‫اراده تو چونان که در آسمان است
‫در زمین نیز کرده شود.
‫ که ملکوت و قوت و جلال
‫تا ابدالا باد از آن تو ست."


افسانه امیری - ملکوت

[javad jan]

در کوهسار
‫عصر پاییزی یک روز خنک
‫وقت عشق بازی ابر ها با باد
‫ذهن در بند خیال,
‫آرزوها چون ابر,
‫همه در دامن یاد.
‫رمه من گم شد.
‫من هراسان به چه سان,
‫زار و نزار.
‫نه رهم بود به پس,
‫نه رهی روی به پیش.
‫رمه ام از کف رفت.
‫غفلت من رمه را,
‫غفلت تو همه ی قصه ی ما از کف برد.
‫تو که گویند شبان همه ای,
‫رمه ی من همه ام بوده و هست.
‫رمه ام بر گردان!

افسانه امیری - شبان

[javad jan]

یک به یک رها می کنم بندهای دلبستگی را.
‫تا پاره ی ابری شوم در آسمان یا قاصدکی رها در باد.
‫تمرین رهایی است در امتحان جدایی.
‫واگذاردن هر آن چه سالیان تکه تکه به آن دلبسته‌ بودم.
‫نوعی رهایی که هر بار به گونه ای مردن است
‫و اندکی دل کندن, به اختیار،
‫ تا آزمون رهایی عظیم واپسین،
‫آن گاه که فرای ترس های نزدیک و دور، بایدم که رها کنم تو را
‫و تمام معانی دلبسته بودن را با تو
‫به بهای آزادی که عشق به ما نوید داد و نداد.


افسانه امیری - رهایی